‘Eden Hazard is een speler uit vervlogen tijden’

Bij Chelsea, dat vanavond in de Champions League op bezoek gaat bij NK Maribor, is de Rode Duivel het centrum van het universum.

‘Waarom speel ik geweldige matchen voor Chelsea en niet bij de nationale ploeg?’ Het is een vraag die Eden Hazard zich stelt, en hij is niet alleen. Iedereen wil weten waarom de flamboyante nummer 10 van The Blues niet met evenveel vuur speelt bij de Rode Duivels. Zelfs bondscoach Marc Wilmots is nog naar de toverformule op zoek. De bondscoach doet er nochtans alles aan om de nationale ploeg zo te schikken dat ze helemaal aan Hazards Londense biotoop doet denken: Eden staat vooraan links in een 4-2-3-1 met een nummer 10 in de rug en alle ruimte om uit te blinken.

Liefdesverklaring

Wanneer hij het over het spel van Chelsea heeft, klinken de woorden van Hazard als een liefdesverklaring: ‘De stijl van Chelsea heeft me altijd al aangesproken, omdat er veel offensieve vrijheid is. We mogen lopen waar we willen en proberen wat we willen, zolang het maar efficiënt is.’ Na de overwinning van de Blues tegen Arsenal blokletterde het Spaanse Ecos del Balón: ‘Libertad para el Belga‘ (Vrijheid voor de Belg) en definieerde het de manier waarop Hazard het elftal van Arsène Wenger had gedomineerd als volgt: ‘De hemel klaarde op toen Eden Hazard de fuik verliet die werd gevormd door Calum Chambers en de zijlijn. Met een volstrekte vrijheid ging hij tussen de lijnen spelen, haakte hij af om de bal laag op het veld op te halen en met het leer aan de voet door de linies heen te breken.’ Een stijl die mee uitgetekend werd door Cesc Fàbregas, die zijn nieuwe ploegmaat roemt vanwege die moeilijk te doorgronden capaciteit om een verdediging te ontregelen. In het shirt van de Rode Duivels schijnt die capaciteit te verdampen. Komt dat door het te strakke systeem van Wilmots? De bondscoach geeft zelf aan dat hij na het WK overgeschakeld is op een voetbal met veel aanvallende positiewissels en onvoorspelbaarheid. Het probleem lijkt dus elders te liggen. Misschien omdat bij de Rode Duivels Oscar verandert in Kevin De Bruyne.

Verbindingsman

Bij Chelsea is Hazard het centrum van het universum. De spelmaker van de ploeg heet natuurlijk Fàbregas, maar hij geeft de bal af aan Hazard. Met uitzondering van de match op Everton, waar Chelsea het balbezit aan de tegenstander liet, krijgt Hazard gemiddeld vijftien passes per wedstrijd van de Catalaan. Daar komen nog eens een tiental passes van César Azpilicueta bovenop. Hazard is dé referentie op Stamford Bridge. ‘Hij is onze Lionel Messi’, zei Fàbregas al. ‘Net als Messi is hij de verbindingsman tussen middenveld en aanval.’ Waar Hazard in Londen rustig op de troon zit, moet hij bij de Rode Duivels door De Bruyne genoegen nemen met een armleuning. In dat opzicht is het aardig om het commentaar te lezen dat Marc Wilmots aan de vooravond van België-Argentinië gaf: ‘Messi? Ik heb Hazard of De Bruyne.’

Anachronisme

Hazard is geen man van cijfers – en hij zal dat allicht ook nooit worden. Heeft hij er niet net, ook naar eigen zeggen, ‘het beste seizoensbegin uit zijn carrière’ opzitten, met erg magere statistieken (twee goals en één assist)? Wilmots eist cijfers en goals van een speler die zich eerder spiegelt aan een Robinho of een Riquelme dan aan Messi of Ronaldo. Net zoals zijn idool Zinédine Zidane is Eden Hazard een speler wiens invloed je ziet met je ogen, niet in de statistieken. Hazard is een anachronisme. Mourinho vertolkte dat tegenover The Telegraph zo: ‘Eden is een fantastische jongen. Heel nederig, heel beleefd. Totaal niet egocentrisch of zelfzuchtig. Zulke geweldige jongens kun je nooit transformeren in competitiebeesten. Eden is een speler uit vervlogen tijden.’

Guillaume Gautier