‘Eerst gaan en dan lopen: bij Wolverhampton kan Dendoncker verder naar zijn grenzen zoeken’

De overgang van Leander Dendoncker naar Wolverhampton Wanderers lijkt wel de keuze van de armoede, zegt Jacques Sys. ‘Maar is het dat wel?’

Vorige week viel zijn naam nog eens. Fernand Goyvaerts, de eerste Belg bij Real Madrid. Een flamboyante artiest die ooit bij Club Brugge op de vuist ging met zijn trainer, Norberto Höfling, omdat die hem een gebrek aan inzet verweet. Goyvaerts kon een behoorlijk stukje boksen, gelukkig voor Höfling maakten de spelers een einde aan de ongelijke kamp. Goyvaerts vond alle dribbels die hij deed zelf uit en probeerde die bewegingen vervolgens te perfectioneren. Zijn periode bij Real Madrid hielp hem daarbij. Goyvaerts leerde veel van Ferenc Puskás en Alfredo Di Stéfano en verblufte op een bepaald moment toen hij voor de tribune een hoge bal op zijn nek liet vallen. Blessures verhinderden hem om in de Spaanse hoofdstad door te breken.

Nu is Thibaut Courtois de tweede Belg bij Real Madrid. Of toch niet helemaal, want medio 2000 belandde de net 18-jarige Kevin Franck bij de voetbalgigant. Hij geraakte echter nooit in de A-kern. Thibaut Courtois brengt zijn reputatie met zich mee. Vooral verder opgebouwd tijdens het WK want vorig seizoen kende de Limburger bij Chelsea niet bepaald de beste campagne uit zijn carrière. Hij had, niet alleen om privéredenen, nood aan andere lucht en speelde het allemaal hard.

Thibaut Courtois komt bij Real in een droomwereld terecht, ook al speelde hij drie seizoenen op zes kilometer van het mythische Bernabéustadion, bij Atlético Madrid. Real ademt grandeur uit, de geur van een rijke geschiedenis waait zoals nergens anders doorheen de club. In een herschikte ploeg, zonder Cristiano Ronaldo, wil Courtois zijn grenzen verder verleggen. De druk zal nog moordender zijn. Maar daar had de doelman nooit moeite mee.

Hij houdt van Rafaella en zijn kapsel. Zo portretteerde de Duitse boulevardkrant Bild de door Borussia Dortmund aangetrokken Axel Witsel. Ook voor Witsel is niets meer zoals het is geweest. Borussia is het uithangbord van een arbeidersstad, het bezit van een hele regio. Lopen en werken, dat willen de supporters zien en daaraan zal Witsel zich moeten aanpassen. Ook al dient hij balans te brengen in het te aanvallend georiënteerde elftal. En leiderschap. Zoals sportief directeur Michael Zorc liet verstaan, omdat Borussia Dortmund te weinig spelers heeft die in mindere momenten de anderen opjagen. Of dat aan Witsel is besteed?

Een stap vooruit zijn de transfers van Thibaut Courtois en Axel Witsel wel. Heel anders dan bijvoorbeeld de overgang van Leander Dendoncker naar Wolverhampton Wanderers. De keuze van de armoede lijkt het wel, maar is het dat wel? Dendoncker kan ook op dat niveau naar zijn mogelijkheden peilen. Een tussenstap om eventueel hogerop te geraken. Te veel voetballers willen lopen voor ze kunnen gaan. Vele dromen waren en zijn er tijdens deze transferperiode, maar door zelfoverschatting draaiden ze vaak uit op desillusies. Zoals Anthony Limbombe bijvoorbeeld, die lonkte naar de Premier League maar allicht tevreden moet zijn met FC Nantes.

Bij Club Brugge zal Limbombe amper gemist worden. Zijn vervanger, Arnaut Danjuma Groeneveld, kan in deze competitie uitgroeien tot een sensatie. Sommige spelers van Standard, die tegen hem aantraden in de supercup, zijn nog altijd niet uitgepraat over de fysieke kracht en het gepantserd lichaam van de Nederlander. Hij is een van de exponenten van een fris Club Brugge, al mag de goede start van de landskampioen niet verblinden: Club had in de eerste drie wedstrijden niet bepaald de moeilijkste tegenstanders.

Nuchter is Danjuma in ieder geval wel. Hij kon deze zomer naar de Premier League, maar koos bewust voor Club Brugge. Om zichzelf niet voorbij te lopen.