En toen zei Guy Thys nee tegen Real Madrid

Belgische trainers worden nog amper gevraagd in het buitenland. Laat staan door een internationale grootheid. Maar er was één uitzondering.

Het was in november 1985. Toen de Rode Duivels zich ten koste van Nederland plaatsten voor het WK in Mexico, dankzij een gouden goal van Georges Grün in de slotfase,onttrok de toenmalige bondscoach Guy Thys zich aan het feestgewoel. Want er had zich een club gemeld en voor de eerste en enige keer in zijn ambtsperiode als bondscoach wilde de Antwerpenaar best eens gaan praten. Het was niet zomaar een club, het ging om… Real Madrid. Thys duizelde toen hij de cijfers hoorde. Hij vroeg uitstel, praatte met de toenmalige bondsvoorzitter Louis Wouters, maar begreep dat de vrijgave een moeilijke zaak zou worden. Thys dreigde niet, hij had geen zin in een conflict, maar hield zich aan zijn contract. Dus wees hij het aanbod van de Spaanse voetbalgigant vriendelijk af: ‘Heren, het zal helaas niet gaan.’

Bij Real Madrid wisten ze niet wat ze hoorden. Maar hoe ze ook met bankbiljetten zwaaiden, er bestond voor Guy Thys nog zoiets als loyaliteit. Het verbijsterde Real wendde zich vervolgens tot Leo Beenhakker. Dezelfde Beenhakker die een paar dagen eerder met Oranje van België had verloren en na afloop van die partij in de Rotterdamse Kuip eenzaam en alleen door het stadion slofte, de expressieve kop tussen de schouders gebogen, geslagen en verslagen zoals een coach zelden voorheen. Maar dankzij Thys sloeg de Verliezer van Rotterdam de slag van zijn leven.

Guy Thys was een heerlijke man. Hij wist op een meesterlijke manier de druk rond de ploeg weg te nemen, hij liet iedereen over alles meepraten, maar deed altijd zijn zin. En hij liet zich door niemand iets voorschrijven. Toen Thys in een wedstrijd tegen IJsland Jan Ceulemans als international liet debuteren, werd hij na afloop van de met 4-0 gewonnen partij, waarin Ceulemans drie open kansen had gemist, door Louis Wouters aangeklampt. Die vroeg hem “om die lompe Ceulemans nooit meer op te roepen”. Thys lachte die opmerking weg. Twee jaar later, tijdens het WK in Italië, was Wouters in de wolken over de inbreng van Ceulemans. Toen fluisterde Thys hem in het oor: “Dat is die lompe van twee jaar geleden, president.”

Guy Thys was een levensgenieter. Hij hield van sigaren en whisky en had een open relatie met zijn spelers. Hij had dat ook met de pers en deed stekelige vragen af met een kwinkslag. Als hij zijn elftal bekendmaakte, wilde hij wel eens aan journalisten vragen of ze nog een suggestie hadden. Hij zei dan lachend dat hij dat graag op voorhand zou horen want dat hij na de wedstrijd ook wel wist wat er verkeerd liep. Het was Guy Thys ten voeten uit.

Vaak hebben we Guy Thys geïnterviewd, in zijn appartement in Berchem. Hij kon lyrisch vertellen over de samenwerking met de spelers, hij vond zijn opgave niet zo moeilijk: maken dat spelers zich ten dienste stellen van het collectief, zonder dat hun kwaliteiten werden beknot. En voor het vertrouwen van een speler zorgen. Dat deed Thys door hen zoveel mogelijk de mentale zekerheid te geven dat ze in de ploeg zouden staan. Ooit voetbalde hij met een verdediging die 37 wedstrijden na elkaar bleef staan. Het waren andere tijden. Op 1 augustus is het vijftien jaar geleden dat Guy Thys overleed.