‘Engeland en Duitsland hebben op voetbalvlak veel met elkaar gemeen’

Columnist Philipp Lahm blikt vooruit naar Engeland-Duitsland en rakelt enkele herinneringen op aan de klassieker.

Mijn eerste herinneringen als voetbalfan hebben een directe link met Engeland. Het EK van 1996 in Engeland vond ik een geweldig evenement dat voetbal uitademde. Football’s coming home was de perfecte slogan voor dat tornooi en het leverde ook een voetballied op dat jaren zou blijven hangen. Het voetbal kwam weer thuis. Letterlijk in het geval van Engeland. Iedereen voelde zich op zijn gemak te midden van de sfeer op Old Trafford, Hillsborough, St. James’s Park en Wembley. Zo zou het altijd moeten zijn, daar draait voetbal om.

Zo was het in ook in 2006 tijdens das Sommermärchen in Duitsland met als basis de slagzin ‘De wereld welkom bij vrienden’. Indien we tijdens het EK van 2024, waarvan ik tornooidirecteur ben, hetzelfde kunnen herhalen als in 1996 en 2006, komt alles goed.

Zowel in 1990 als in 1996 stonden Engeland en Duitsland tegenover elkaar in de halve finales van een tornooi. Ik heb mijn nationale ploeg toen telkens naar de overwinning geschreeuwd in de strafschoppenreeks, maar in feite had Engeland ook twee keer kunnen winnen. Ik was vooral onder de indruk van de eindeloze energie van Paul Gascoigne. Hij was de meest oogverblindende, maar ook de meest tragische figuur bij de Engelsen. In 1990 moest hij met tranen in de ogen het veld verlaten na een tweede gele kaart die hem de finale kostte. In 1996 kwam hij in de extra tijd twintig centimeter te kort om de golden goal te scoren. Het beeld van Gascoigne, die aan de tweede paal de bal ziet wegglippen, zal voor altijd in het collectieve geheugen gegrift blijven van de Duitse fans.

Ik herinner mij ook de 4-1 overwinning in de 1/8 finales op het WK van 2010 waarin onze jonge ploeg een opleving kende. Voor het eerst toonden we ons ware potentieel dat ons vier jaar later de wereldtitel opbracht. Maar zoals vrijwel alle wedstrijden tussen deze twee grote voetbalnaties had het ook anders kunnen lopen. Dat schot van Frank Lampard had altijd als goal goedgekeurd moeten worden, maar dat gebeurde niet. Tegenwoordig zou de doellijntechnologie haar werk gedaan hebben. In dat opzicht waardeer ik de digitale hulpmiddelen. Ik heb het minder voor de VAR, die naar mijn mening de verantwoordelijkheid afneemt van de mens ten voordele van een machine.

Kan Engeland deze keer wel iets rapen? Gareth Southgate heeft het momentum mee. In 2018 haalde hij de halve finales en je merkt dat hij honger heeft om de klus te klaren. Jonge spelers als Raheem Sterling, Mason Mount, Phil Foden, Marcus Rashford en Jadon Sancho zijn een genot om naar te kijken. Kunnen zij op de lange termijn hun stempel drukken op de nationale ploeg en titels winnen?

In Duitsland loopt het tijdperk van Joachim Löw af en als we even geen rekening houden met Mats Hummels en Thomas Müller heeft ook hier een nieuwe generatie de macht genomen. In het komende decennium zal blijken hoe goed Joshua Kimmich, Kai Havertz, Leon Goretzka, Serge Gnabry, Leroy Sané of Timo Werner echt zijn en of zij het gezicht zullen worden van een succesvolle Duitse ploeg. De twee teams hebben alvast één ding met elkaar gemeen: het heeft spelers in zijn rangen met diverse achtergronden. En dat is een troef die ze moet uitspelen.

En wat staat er deze keer op het spel op Wembley? Eigenlijk zijn het twee teams die zich in dezelfde fase van hun ontwikkeling bevinden en niet veel van elkaar verschillen. Duitsland en Engeland worden weliswaar rivalen genoemd, maar ze serveren hetzelfde soort voetbal. De stijl van beide ploegen is niet zo homogeen als die van Italië of Spanje en daardoor is het spel ongedwongen en minder voorspelbaar. Engeland heeft onder Southgate meer stabiliteit opgebouwd dan Duitsland en daar is het doelsaldo in de eerste ronde (2-0) een goed voorbeeld van. Duitsland, dat in dit tornooi zes keer scoorde maar er ook vijf binnenkreeg, moet hopen dat het individueel talent dat voorin loopt het verschil kan maken. Maar het zou dus best kunnen dat Engeland deze keer geen teen te kort komt om te winnen en dat er nu wel een held opstaat. Het duel wordt hoe dan ook een emotionele gebeurtenis voor alle Europese voetbalfans.

Door Philipp Lahm met de medewerking van Oliver Fritsch van Zeit Online