Het ontslag van Claudio Ranieri werd langs alle kanten op boegeroep en fluitconcerten onthaald, maar is het vertrek van de kampioenenmaker van Leicester City niet het beste wat de club kon overkomen?
Iedereen was het er anderhalve maand geleden over eens: het ontslag van Claudio Ranieri bij Leicester was een regelrechte schande. Exact negen maanden na één van de grootste stunts ooit in het hedendaagse voetbal – u weet dat de Italiaan met the Foxes totaal onverwacht kampioen werd in de Premier League – zette de club uit de East Midlands hun goedlachse trainer op de keien. Zoals zo vaak hebben de beste voetbalverhalen de meest opmerkelijke twists.
Van de “onvoorwaardelijke steun” die de club zestien dagen eerder in een statement in haar coach uitsprak, was geen sprake meer. In tijden van sportieve crisis, waarbij je het degradatiespook steeds luider hoort booh-roepen, zijn zulke verklaringen vaak niet meer dan een publieke laatste waarschuwing. In bewindvoerdersjargon spreken ze dan over vijf voor twaalf.
Strubbelingen met opvolger?
Ondanks vijf verloren competitiewedstrijden op rij, wachtte het clubbestuur tot na de verloren Champions League-wedstrijd tegen Sevilla (2-1) om Ranieri te ontslaan. In de wandelgangen ging het gerucht de ronde dat enkele ervaren spelers – waaronder Jamie Vardy – hun beklag deden bij de Thaise voorzitter Vichai Srivaddhanaprabha. “Ik kan niet geloven dat mijn spelers de doorslag gaven. Misschien was het iemand uit mijn staf”, suggereerde de 65-jarige coach afgelopen maandag bij Sky Sports.
Craig Shakespeare – Ranieri’s assistent en opvolger – veegde alle insinuaties waarbij hij op Shakespeariaanse wijze een mes in de rug van zijn overste geplant zou hebben, meteen van tafel. “Ik heb nooit aangestuurd op het ontslag van de coach. In de nacht dat Claudio ontslagen werd, heb ik nog met hem gesproken. We bedankten elkaar. Mijn geweten is zuiver.”
Verstand boven sentiment
Bij het vertrek van Ranieri bekleedde Leicester de zeventiende plaats in de rangschikking en stond het daarmee amper één plek boven de streep. Het post-Ranieri-tijdperk ging van start met een spectaculaire 15 op 15. Shakespeare leed slechts één nederlaag in zes competitiewedstrijden. De nieuwbakken trainer verloor pas afgelopen weekend op het veld van Everton voor het eerst.
Het ontslag van Ranieri pakte dus (vreemd genoeg?) aardig uit, want Shakespeare leidde the Foxes naar de elfde plek in de rangschikking. Het moet ietwat onwennig aanvoelen voor Ranieri-adepten, maar Srivaddhanaprabha maakte de juiste keuze door zijn verstand boven sentiment te laten heersen en een maand geleden komaf te maken met de neerwaartse spiraal. Het is niet geheel abnormaal dat de Thaise biljardair in de eerste plaats naar de club toe loyaal is, en pas daarna naar de coach.
Omdat Leicester het 2-1 verlies tegen Sevilla in de terugwedstrijd uitwiste met een 2-0 zege, staat de club tegen de verwachtingen van alle bookmakers in woensdagavond in de kwartfinales van de Champions League. Tegenstander Atlético Madrid is een vaste klant bij de laatste acht, maar die ervaring hoeft volgens trainer Diego Simeone geen allesbetekend voordeel te zijn.
Nederigheid
Alsof de Argentijn in het notitieboekje van Ranieri had liggen neuzen zei hij dinsdagavond pretentieloos op zijn persmoment: “Voetbal is magisch, niemand heeft gelijk. Er is geen waarheid over de manier waarop je telkens moet spelen. Wij blijven bescheiden en rekenen op ons sterke collectief.” Het zou zo uit de mond van de nederige Ranieri kunnen komen.
Tot perplexiteit van velen en tot nuchterheid van anderen zit niet de Italiaan, maar wel de 53-jarige Shakespeare op de bank in Vicente Calderón. Als debutant de halve finales bereiken, het zou wat zijn. Maar wie in de lessen cultuurgeschiedenis goed heeft opgelet, weet ook dat verhalen van Shakespeare zelden tot nooit met een happy end worden afgesloten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier