Europees kampioen? Waarom niet?

Beter doen dan de vorige generaties is het adagium van deze Rode Duivels. Dat lukte al op het WK, straks ook op het EK? In dat geval is de titel een must.

En de Duivels, ze stoomden door, nu ook in Rusland. Net als Italië – ook 27 op 27, blijven ze ook na negen speeldagen met het maximum van de punten. Het doelsaldo – 34 goals gemaakt, twee goals tegen, is beter dan dat van de ploeg van Mancini, zodat de Belgen niet alleen het eerste Europese land waren dat zich plaatste voor het EK, maar in de ranking van alle deelnemers ook bovenin prijkt, net voor Italië en het sterk presterende Oekraïne. Die ranking – waarin het resultaat tegen de laatste ploeg in de groep niet is opgenomen omdat sommige kwalificatiegroepen uit zes landen bestaan en andere uit vijf, is straks belangrijk bij de loting. Ze bepaalt immers wie reekhoofden is. Belangrijk om in de groepsfase nog wat andere toplanden te vermijden én belangrijk om ergens in een groep te worden ondergebracht. Dat kan opnieuw samen met de Russen zijn, maar dat zou ook kunnen in een groep met Nederland, wel al zeker van plaatsing, maar zo goed als zeker geen reekshoofd bij de loting.

Winnen is – nog een tijdje vermoeden we – het nieuwe normaal voor de Rode Duivels. Je kijkt er al lang niet meer vanop. Thuis winnen is een evidentie, in deze voorronde altijd minstens drie goals, maar ook uit is veel scoren de norm geworden: in Rusland vier, in Schotland vier, dat zijn straffe cijfers bij de nummers twee en drie in de groep. De Russen zegden achteraf dan wel dat ze open hadden gespeeld tegen de Rode Duivels, in een poging om alsnog groepswinnaar te worden, maar het ging bij wijlen wel héél makkelijk.

In de openingsfase leek België een paar keer kwetsbaar, toen de tegenstand de ruimte benutte tussen de hoge flanken (Hazard en Castagne) en de centrale verdedigers (Alderweireld en Vermaelen). Veel gevaar leverde dat niet op. Gevaar was er wel, in het slot, toen de Russen een paar kansen kregen en ook één keer scoorden. Toen stond het evenwel al 0-4 en was er duidelijk concentratieverlies, vooral op spelhervattingen. Mag je daar wat uit concluderen? Neen. Op het tornooi zullen we het anders aanpakken, liet de Russische bondscoach zich achteraf ontvallen. Hij mag gerust zijn, de Duivels ook. Zij ongetwijfeld veel meer verdedigend, de Belgen ongetwijfeld met nog meer concentratie.

Met nog één feestwedstrijd tegen Cyprus (dinsdag) te gaan, zit de campagne er bijna op. Wat leerde ze? Vrijwel niets nieuws. Dat het enthousiasme er nog steeds is – gezien hoe De Bruyne onbaatzuchtig de derde goal schonk aan Eden Hazard? Dat de basis nog steeds dezelfde is van vier, vijf jaar geleden en de vernieuwing met mondjesmaat komt. Tielemans, op het WK nog toekijkende joker, verzamelde meer speelminuten als vervanger van De Bruyne tijdens diens blessures. Thorgan Hazard kreeg ook meer speeltijd, hij is Carrasco voorbij en hijst zich naast Chadli. Idem op rechts, met Castagne die Meunier komt prikkelen. En Boyata was een betrouwbare vierde man achterin, indien nodig. Maar dat was ook al zo op het WK. Weinig nieuws, weinig nood aan nieuws. Deze generatie blijft gretig, betrouwbaar en doorgaan.

Ze wil beter doen dan de vorige, herhaalde Courtois in de aanloop naar Rusland.

Op het WK was dat: beter doen dan de vierde plaats van de generatie ’86 in Mexico. Dat lukte met brons, en zelfs een finale zat erin. Het missen van Meunier tegen Frankrijk én een spelhervatting, meer scheelde het niet.

De generatie ’80 bereikte in Italië de finale, die ze verloor van Duitsland. Beter doen dan die mannen wil zeggen: de eindstrijd winnen.

Kan dat? Ja. Het scheelde twee jaar geleden amper wat. Waarom nu niet? Okee, we hebben weinig referenties tegen Europese toplanden, maar daar kan Martínez weinig aan verhelpen. Dat heeft ook Italië niet. Of Spanje. UEFA heeft 55 landen en die moeten allemaal in groepen worden ondergebracht. Dan ontlopen de groten elkaar nu eenmaal.

Zaak zal zijn dat iedereen fit is. In de verdediging, op het middenveld, in de aanval. Twee jaar geleden was het kantje/boord, zeker achterin, met de twijfels rond Kompany, in de eerste wedstrijden niet inzetbaar en Vermaelen. Uiteindelijk raakten ze beiden fit. De Antwerpenaar speelde goeie kwalificaties, Kompany deed amper mee, hij was maar twee keer beschikbaar. Gezien zijn delicate passage bij Anderlecht, ook daar is hij al een tijdje out, blijft zijn EK ongetwijfeld een vraagteken. Maar zoals gezegd, Boyata is uitstekend als centrale stand in.

Maar als de rest fit is? Waarom niet?

Een garantie is het evenwel niet. Engeland speelt straks thuiswedstrijden, in de groepfase én de eindstrijd. Wint het zijn groep, dan volgt een tripje naar Dublin en daarna eventueel Rome. De rest is weer in Londen. De facto hebben de Engelsen, op het WK nog vierde, het thuisvoordeel. Tegen hen speelt de onrust die er in het Engelse kamp duidelijk is. Welke sporen laat de titelstrijd tussen Liverpool en Manchester City nog na?

Frankrijk, wereldkampioen en verliezend Europees finalist in 2016, heeft een enorm potentieel, en kan straks weer inzetten op organisatie, fysieke kracht, de counter en Kylian Mbappé. Portugal, titelverdediger en nog niet geplaatst, heeft Cristiano, maar stilaan ook wat ouder en met zorgen bij Juventus. Italië, twee jaar geleden er niet bij, rijdt nu foutloos én mag alvast drie groepswedstrijden in Rome afwerken. Zij zijn outsider, mét scorend vermogen (28 goals al) net als een wisselvallig presterend Duitsland en Nederland, die goed en slecht presteerden in de afgelopen maanden.

België Europees kampioen. Het kan, ja. Het zou een mooi kroon zijn op een decennium topvoetbal voor deze generatie, die straks voor de derde keer sinds 2015 het jaar afsluit als nummer een van de wereld. En een mooie revanche voor het ontgoochelende tornooi in 2016.