We staan even stil bij de achterkant van de sport en de dood van Boy-Boy Mosia. Black lives matter, maar niet meer zo hard blijkbaar als de sport je uitspuwt en je een nieuwe levensdroom moet vinden.
De feiten
Het nieuws is onverwacht. Boy-Boy Mosia is amper 31 als zijn overlijdensbericht wordt verspreid. Als de Zuid-Afrikaanse Daily Sun een reporter stuurt naar zijn township op zo’n 40 kilometer van Durban om uit te vissen wat er aan de hand is, krijgt die inzage in een triest verhaal.
De krant vindt vrienden van de speler en die zeggen dat Boy-Boy iets te hard zijn nieuwe job en eerste salaris heeft gevierd. Het geld spendeert hij aan drank en drugs en die combinatie wordt hem fataal. Zijn familie brengt hem nog naar een ziekenhuis als hij bezwijkt, maar daar kunnen ze alleen overlijden door een overdosis vaststellen.
De internationale voetbalwereld kijkt ervan op, zijn vrienden in Hammarsdale zijn niet verrast. Zij noemen Boy-Boy in de krant een ‘dead man walking’ sinds zijn terugkeer uit Europa in 2008. De getalenteerde voetballer denkt dan dat elk team in Zuid-Afrika op hem zit te wachten, maar dat klopt niet.
Hij vlucht in de drank, eerst nog vooral thuis, anoniem, later ook in het openbaar. Daar zien ze hoe hij alcohol vermengt met pillen. Zijn dag (en vaak ook nacht) brengt hij door in bars. En zo komt een triest einde aan een carrière die veelbelovend begon.
Making-of
Simphiwe Mosia, zo heet hij officieel, later wordt dat Boy-Boy, vanwege zijn kleine gestalte. Geboren voor de bal. Wanneer hij veertien is, nodigt Juventus hem al uit naar Europa. Hij mag er een jaar komen acclimatiseren en trainen. Na een jaar stuurt Juve hem terug. Zijn techniek is niet het probleem, wel de lengte. Boy-Boy blijft steken op 1m55 en de Italianen vinden dat hinderlijk.
Terug in Zuid-Afrika breekt hij toch door. Al snel wordt hij gezien als een van de future talents van Zuid-Afrika. Dat land heeft een programma lopen, de Transnet/SAFA School of Excellence, die talenten samenbrengt en opleidt. Mosia stelt niet teleur, in 2003 speelt hij met de Zuid-Afrikaanse U20 de Cosafa Cup. Zuid-Afrika wordt er derde en hij is er een van de uitblinkers.
Als de School of Excellence naar Europa komt en aantreedt in Noord-Ierland, maakt hij indruk op de scouts van Manchester United, Everton, Panathinaikos en Chelsea. Het wordt Chelsea omdat die ook zijn landgenoten Pule Jeffrey Ntuka en Masilo Michael Modubi een contract wil geven. De drie mogen meetrainen met de reserven tot Chelsea voor hen een ploeg vindt, want voor de eigen A-kern zijn ze nog te jong.
Die ploeg wordt… Westerlo. In de Kempen is Herman Wijnants al jaren op zoek naar een sportieve partner. Contacten met Heerenveen en Schalke 04 lopen na een tijdje dood, maar in Londen vindt Wijnants wél een partner die oren heeft naar een samenwerking. En zo zien de supporters van Westel in de reservenwedstrijd tegen KAA Gent in het voorjaar van 2003 plots drie nieuwe spelers aantreden. De drie Zuid-Afrikanen helpen de ploeg aan een 2-0.
Iedereen heeft nadien vooral de mond vol van Boy-Boy Mosia die gaten trekt en een doelpunt aanbrengt. ‘Als het aan ons ligt komen die volgend seizoen zeker terug’, laat Wijnants noteren. Chelsea stuurt ze die zomer ook. Bewust de drie samen. Ze zitten in Engeland al samen op kostschool en de band die ze hebben, wil de club niet breken.
Boy-Boy is de ster van het gezelschap. Jaren later zal clubicoon Jef Delen zich nog herinneren hoe ze de kleedkamer binnen stapten. Een fantastisch beeld. Boy-Boy liep met zijn broek tot onder zijn gat, Jeffrey en Michael achter hem aan en droegen zijn voetbaltas.
De échte Boy-Boy krijgen de fans van Westerlo weinig te zien. Met zijn splijtende acties is hij al snel het lieverdje van het publiek, maar omdat hij meer vanuit de buik voetbalt en tactische richtlijnen vergeet, is hij niet altijd het lieverdje van de trainers. In hun ogen overdoet hij te veel. Hij wil altijd naar de bal toe.
Daarom leent ook Westerlo hem uit, aan OHL, dat hem later ook definitief zal overnemen, en zelfs een keer kort aan Dessel, waar hij snel weer verdwijnt. In Leuven flakkert hij weer op. Rudi Cossey spijkert hem daar bij. In interviews uit die periode zegt Mosia veel aan de huidige assistent-trainer van Antwerp te hebben gehad. ‘Hij legt me geduldig uit hoe het moet en geeft me dan op training de kans en de tijd om te oefenen. Maar hij is ook streng, want als ik me op training niet aan zijn opdrachten houd, stuurt hij me zonder pardon een tijdje naar de kant.’
De man die naast het veld opvalt met een zware voet in het verkeer en wordt betrapt op rijden zonder geldig rijbewijs, voetbalt zich snel in de harten van de Leuvense fans. Steeds meer voelt hij zich aangepast. Dat mensen hem in winkels en restaurants beginnen te herkennen en hem vriendelijk begroeten speelt daar een rol in. In cafés komt hij weinig, zegt hij. ‘Ik zal pas een echte Belg worden als ik mijn eerste pintje drink.’
En daarna
Op zijn 23e keert Boy-Boy OHL en Europa de rug toe, zijn contract wordt niet verlengd. Hij keert terug naar Zuid-Afrika, met een pak ervaring in de shotzak. Hij denkt dat heel het land op hem zit te wachten, maar vergist zich. De Mpumalanga Black Aces geven hem een kans en dat lijkt het begin van iets moois, maar een conflict met het management maakt een voortijdig einde aan de samenwerking. ‘Ik vind wel snel een nieuwe club’, zegt hij in januari 2009. Niet dus. Het begin van een tragisch einde.
Overigens is ook het verhaal van Jeffrey Ntuka slecht afgelopen. Ook hij keert in 2008 terug naar Zuid-Afrika. Ntuka gaat er voetballen voor de Kaizer Chiefs, raakt aan de drank, ontwent, krijgt een nieuwe kans bij SuperSport United maar wordt op 21 januari 2012 ’s nachts op straat doodgestoken in een township, na een opstootje onder landgenoten. Ntuka is dan net terug van een mislukte test in België, nadat zijn contract bij SuperSport niet wordt verlengd. Ook zijn droom is dan stuk.
Peter t’Kint
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier