Hebt u een originele reden nodig om vanavond naar Frankrijk-Zwitserland te kijken? Alleen in Zwitserland-Albanië traden in de eerste ronde twee landen aan die meer buitenlandse spelers, of spelers met buitenlandse roots, selecteerden. Vorige week rekende de Italiaanse Gazzetta dello Sport uit dat van de 552 spelers op dit EK er 141 migranten en kinderen van migranten zijn, gespreid over 23 van de 24 deelnemende landen. Dat is bijna één op drie EK-gangers.
Van alle deelnemende landen heeft alleen Roemenië 23 ‘authentieke’ Roemenen zonder buitenlandse roots.
Negen andere landen hebben slechts één of twee spelers met buitenlandse roots in hun EK-kern. Slowakije heeft een in Tsjechië geboren speler, Tsjechië nam dan weer een voetballer met Ethiopische roots mee. De Zwitsers hebben het meest multiculturele authentieke elftal in dit toernooi, met liefst veertien van de 23 internationals die in het buitenland geboren zijn of die kind zijn van buitenlandse ouders. Het is een bont allegaartje met Turks, Kosovaars, Bosnisch, Spaans, Congolees, Kameroens, Kaapverdisch, Ivoriaans en Macedonisch bloed. Als de Zwitserse fans met koeiebellen rinkelen, riskeert een deel van de selectie niet meteen te snappen waar het om gaat.
Portugal heeft dertien ‘vreemde’ spelers. Op een gedeelde derde plaats qua multiculturele achtergrond komen België en Albanië, met elk twaalf spelers met vreemde invloeden, al gaat het bij de Albanezen op één na (met Macedonische ouders) allemaal om Kosovaren, etnische Albanezen, dus. Bij de Rode Duivels zijn van de twaalf spelers met buitenlandse achtergrond er zes van Congolese afkomst. Samen met vier Fransen en één Zwitser maakt dat dus tien internationals van Congolese origine op een EK.
Frankrijk heeft, net als Wales en Ierland, tien spelers met een andere achtergrond. Bij de Ieren gaat het om Engels, Schots en Amerikaans bloed, bij de Welshmen om Engelsen en een speler met een Indische moeder, bij de Fransen om negen verschillende Afrikaanse invloeden.
Zes van de Turkse voetballers zijn dan weer geboren in Duitsland, terwijl twee andere spelers van Turkse origine die ook in Duitsland geboren zijn dan weer voor hun geboorteland Duitsland kozen.
Op de volgende WK’s en EK’s zullen ongetwijfeld voetballers opduiken met roots in landen die nu vooral in het nieuws komen door oorlogsberichten (Syrië, Afghanistan, Irak) en die ze ontvlucht zijn, dankbaar voor de kansen die hun nieuwe vaderland hen schonk. Als ze het op het veld goed doen, zullen ze zonder schroom toegejuicht worden door de kinderen van de mensen die vandaag wantrouwig of vijandig staan tegenover hun ouders die net arriveerden.
Kortom: ‘eigen volk eerst’ is in de sport, waar kwaliteit de enige norm is, een achterhaalde term.
De sportkleedkamer moet zowat het enige werkgebied zijn waar discriminatie voltooid verleden tijd is.
