Sinds begin dit jaar speelt Réginal Goreux, ex-aanvoerder van Standard, bij het Russische Samara. In Sport/Voetbalmagazine vertelt hij over zijn ervaringen daar.
Réginal Goreux: “De mentaliteit is helemaal anders dan in België. De organisatie van het WK in 2018 dwingt de Russen om zich meer open te stellen, maar ze blijven toch nog getekend door hun communistisch verleden. Omdat hun land zo groot is en zich superieur waant, doen velen ook geen moeite om Engels te leren. Gelukkig staat de tolk van de club de klok rond ter beschikking van de buitenlandse spelers.”
“Op tien minuten staat de tolk hier, op eender welk uur van de dag. Tegenwoordig begrijp ik al wat men van mij verlangt, maar in de eerste drie maanden hier belde ik hem zelfs wanneer ik op restaurant iets moest bestellen. Ofwel googelde ik op mijn gsm naar een afbeelding van hetgeen ik wilde en toonde ik dat aan de diensters. Je behelpt je, hé.”
Geen middenklasse
“Als je door het land reist, merk je de enorme financiële mogelijkheden”, vertelt de ex-Standardspeler. “Door de talrijke luxewagens bijvoorbeeld. Het gedrag van de mensen is soms ook … verrassend. Op restaurant bijvoorbeeld scheelt het niet veel of de klanten trekken aan de oren van de kelners om hen te roepen. En die vinden dat normaal, die zijn dat gewend. Er bestaat geen middenklasse in Rusland. Of je bent rijk, of je bent arm. Als je voetballer bent in Moskou – het is erg om het te zeggen – dan zie je de armen gewoonweg niet.”
Zelf verdient Goreux er ook goed zijn boterham. “Mijn contract hier kan je zelfs niet vergelijken met dat bij Standard. De aanslagvoet bedraagt in Rusland amper dertien procent. Bovendien onderhandelen Russische clubs de contracten op basis van het nettoloon.”
De keerzijde van de medaille is dat hij ver van zijn familie woont en dus aan levenskwaliteit inboet. Goreux is niet helemaal akkoord: “Ik verhoog de kwaliteit van mijn toekomstig leven, daar draag ik nu aan bij. Je kunt iets meer moeite doen als je weet dat de toekomst beter wordt. Ik heb voor twee jaar getekend bij Samara, maar ik kan me wel voorstellen dat ik blijf tot 2018. Dan zal ik 29 zijn.”
Basketbalclub als voorbeeld
Samara staat evenwel meer bekend om zijn basketbalclub dan om zijn voetbalclub, dat mocht ook Goreux al ondervinden… “Klopt. Ik ben al naar een basketwedstrijd gaan kijken. Daar heb ik kunnen vaststellen dat de basketters een uitstekende mentaliteit hebben. In het voetbal bestaat er zo geen samenhang tussen de spelers.”
“Als je van de ene basketbalclub naar de andere transfereert, vormt dat geen enkel probleem. In het voetbal word je algauw beschouwd als een concurrent, als iemand die een ander uit de ploeg zal verdringen. Zeker in Rusland, waar een nieuwkomer bijna altijd meteen speelt. Bij Standard werd een nieuwe speler eerst geëvalueerd voor hij in de ploeg werd gedropt.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier