FC Liverpool, AS Roma, Real Madrid en Bayern München spelen de halve finales in de Champions League. In dit verhaal: vier aparte, persoonlijke getuigenissen over en rond hoofdrolspelers in deze clubs.
Mister Champions League
‘Het interview gaat niet door.’ Wie het ons op die oktoberdag in 2015 kwam vertellen, weten we niet meer precies, maar daar stonden we dan. Waren we daarvoor speciaal naar Madrid gevlogen? In het statige Hotel Westin Palace kreeg Cristiano Ronaldo er zijn vierde Gouden Schoen overhandigd. Maar liefst 48 goals had hij in het seizoen 2014/15 tegen de netten geprikt, 5 meer dan nummer twee Lionel Messi. Na de uitreiking was ons een interview beloofd met de Koninklijke spits. ‘Interview’ is misschien een groot woord, want het gesprek zou plaatsvinden in het bijzijn van een tiental andere collega’s van magazines over heel Europa en we hadden elk vooraf maximum twee vragen mogen insturen. Twee vragen waarvan we niet eens wisten of ze goedgekeurd waren door het bataljon aan woordvoerders, makelaars en hielenlikkers in het zog van de Portugese wonderboy. Blijkbaar, zo kregen we te horen, was het Real Madrid dat in laatste instantie het gesprek blokkeerde. Alleen het Spaanse blad Marca mocht vijf minuutjes op audiëntie bij CR7.
Of hij zelf op de hoogte was van de commotie die het njet van Real veroorzaakte, dat weten we niet eens. De bij het interview geweigerde journalisten slaagden er uiteindelijk wel in om in het zaaltje te geraken waar Cristiano Ronaldo samen met zijn familie nagenoot van zijn trofee, maar daar werd hij afgeschermd door een overijverige Jorge Mendes en een paar van zijn pitbulls. Vanop een afstand zagen we hoe Cristiano in een blauwe pluchen sofa rustig keuvelde met een paar uitverkorenen. Een beetje verderop zat zijn moeder Dolores glimlachend voor zich uit te staren. Zou ze toen nog teruggedacht hebben aan hoe ze besliste om haar vierde kind, een nakomertje, uiteindelijk niet te aborteren en hem, ondanks de financiële moeilijkheden van het gezin, toch te verwelkomen? Nochtans had ze van alles geprobeerd om van de foetus af te geraken, maar niks was gelukt. De kleine Cristiano moest en zou geboren worden, alsof hij toen al voelde dat hij een missie had. Die onverwoestbaarheid zagen we ook vorige week in de terugwedstrijd van de kwartfinales van de Champions League tegen Juventus. Ook al stond Real 0-3 achter, CR7 leek de enige op het veld die vastberaden was om niet te plooien. Meermaals jutte hij het publiek op, als om hen wakker te schudden: hallo daar, we zijn nog niet uitgeschakeld, geef ons eens wat steun! En uiteindelijk eiste hij, zoals zo vaak, de hoofdrol op. De kracht en precisie waarmee hij de penalty van de kwalificatie in de winkelhaak schoot, lieten er geen twijfel over bestaan: zij die dachten dat we het beste van de 33-jarige aanvaller ondertussen wel gezien hadden, think again! Dat had hij de week daarvoor ook al onderstreept met zijn fabelachtige omhaal.
De Portugees heeft nu in álle CL-wedstrijden gescoord die Real Madrid dit seizoen gespeeld heeft. Tellen we daar de campagne van vorig seizoen bij, dan komen we aan elf opeenvolgende CL-matchen waarin hij minstens één doelpunt maakte. Hallucinant is ook dat hij met zijn huidige 15 goals op weg is om voor de zesde (!) keer op rij topschutter op het kampioenenbal te worden.
Toen Alex Ferguson hem in 2003 wegplukte bij Sporting Clube, had hij ongetwijfeld gezien dat er een groot potentieel school in de toen achttienjarige spits. Maar in zijn eerste seizoenen op Old Trafford wekte hij veelal ergernis op met zijn eindeloze dribbels, zijn onnodige nummertjes en zijn inefficiëntie. Vooral op belangrijke afspraken liet hij het vaak afweten. In zijn eerste vier jaar in het shirt van Manchester scoorde hij maar 7 keer in 39 ‘grote matchen’ (wedstrijden tegen een ploeg uit de top zes of een CL-match). Net hetzelfde verwijt dus als Romelu Lukaku nu krijgt… Met de jaren heeft CR7 geleerd dat esthetiek ondergeschikt is aan efficiëntie in het voetbal, zeker in topwedstrijden. Dat merk je als je een compilatie van zijn doelpunten in één seizoen bekijkt: veel ‘wereldgoals’ zijn daar niet bij. Maar die avond in Turijn vloeide alles samen. In die omhaal zat alles waar Cristiano voor staat: esthetiek, efficiëntie en présence. Op een dag hopen we het daar nog eens met hem over te hebben.
‘Een interview met Jürgen Klopp? Jürgen wie?’
Het was in de lente van 2006. Net voor het WK in Duitsland zocht dit blad naar een gesprekpartner om de Duitse nationale ploeg door te lichten. Misschien, bedachten we, was Jürgen Klopp daarvoor wel de aangewezen man. Jürgen wie? Klopp, trainer van het modale Mainz 05, was in dit land amper bekend, ook al zou hij tijdens het WK als analist optreden voor de televisiezender ZDF. Is die Klopp wel geloofwaardig, zou een ervaren journalist later vragen. We trokken naar Mainz om de Duitser te interviewen, arriveerden twintig minuten te laat wegens een lange file, verontschuldigden ons daarvoor, maar Klopp was op de hoogte: hij had op de radio van de verkeersproblemen gehoord. En bleek vervolgens anderhalf uur lang de hartelijkheid in persoon. Om de Belgische journalist later op de daaropvolgende persconferentie Herzlich Willkommen te heten.
De Jürgen Klopp van toen verschilt niet met die van nu. Hij bleek ook dan al een kunstenaar in woorden, een docent in het voetbal, bevlogen en begeesterd, gepassioneerd zoekend naar nieuwe methodes. Toch relativeerde hij voortdurend zichzelf, zeker wat zijn eigen carrière aanging. René Vandereycken, ooit trainer in Mainz, had hem uit de eerste ploeg gezet en dat vond hij normaal. Want, zei Klopp, hij was een verschrikkelijk slechte verdediger. Maar over de trainer Vandereycken bleek hij niet onder de indruk: altijd die zekerheid inbouwen, met vijf man achteraan spelen, nee, dat was niet zijn filosofie. Hij praatte over de romantiek van het voetbal, hij wilde de tegenstander opjagen, altijd en overal.
Dat zou Jürgen Klopp als trainer inderdaad doen. In zeven seizoenen bij Borussia Dortmund groeide hij uit tot een monument, een motivatietrainer die voortdurend naar nieuwe inzichten zocht. Klopp stond model voor de opgang van Borussia, een meer perfecte symbiose tussen trainer en club bestond er niet. En zelfs toen de club in het seizoen 2013/2014 een heel moeilijke periode doorworstelde en naar de bodem van het klassement zakte, kreeg hij in deze donkere tijden een sms van Alex Ferguson, de godfather van Manchester United, die hem liet weten dat hij, Klopp, het Europees voetbal tactisch had beïnvloed. Daar, aldus de Schot, veranderde de rangschikking niets aan.
Herhaaldelijk hebben we Jürgen Klopp in zijn periode in Dortmund tijdens persconferenties gehoord. En steeds weer was er dat aanstekelijk enthousiasme, die vriendelijkheid, de soms ironiserende toon van zijn teksten, de kinderlijke blijheid om te mogen werken voor een club die zich zo met een regio identificeerde. Jürgen Klopp was gemaakt voor Borussia Dortmund, net zoals hij ook nu als gegoten past bij Liverpool. Hij elektriseert spelers en supporters. Klopp had het aanvankelijk niet gemakkelijk, maar nu de poort naar de halve finale van de Champions League is opengebroken, bekeerde hij in zijn derde seizoen de laatste twijfelaars. Anfield Road explodeert weer, na avondwedstrijden volgen er magische nachten, FC Liverpool is bij vlagen een aanvalsmachine met paradepaarden als Mohamed Salah, Roberto Firmino en Sadio Mané, geen club die met 33 doelpunten in de Champions League meer scoorde. Meer dominantie, meer rust, meer balbezit, meer precisie, Jürgen Klopp werkt er elke dag aan. Leerprocessen horen bij zijn methode. Klopp maakt spelers beter. En net zoals in Mainz en in Dortmund gaan die voor hem door het vuur. En precies net zoals daar is het totale pakket het geheim van Jürgen Klopp, zijn tactisch inzicht, zijn natuurlijk charisma waarmee hij iedereen meesleurt. Zo krijgt Liverpool tegenstanders op de knieën die individueel over meer klasse beschikken. Zoals Manchester City.
Terug naar 2006: vanaf het moment dat bekend werd dat Jürgen Klopp tijdens het WK als analist was aangetrokken door ZDF, werd ook Franz Beckenbauer gevraagd om af en toe naar de studio te komen. Maar Beckenbauer weigerde. Naast Klopp wilde hij echt niet zitten. Wat heeft die nu te vertellen, bedacht Der Kaiser. Vandaag wil Beckenbauer niet meer aan die woorden herinnerd worden.
Il re di Roma
Toen ze in Brugge informatie inzamelden voor de bouw van hun nieuwe oefencomplex in Westkapelle, gingen ze onder meer bij Tottenham langs. De delegatie viel tijdens de rondleiding in het nieuwe trainingscentrum van de Spurs in Enfield steil achterover. Zo mooi! In januari vorig jaar konden we er ook van genieten, tenminste, van dat deel dat voor de media toegankelijk is. Brede oprijlaan, een prachtige ontvangsthal, mooie kantoren, catering, comfortabele zetels waarin je ongestoord de spelers – in ons geval Toby Alderweireld – kon interviewen. In de verte was nog net het kleine kasteeltje te zien, waar de spelers van Tottenham zich vroeger omkleedden. We spraken er ooit Jürgen Klinsmann, toen die er halverwege de jaren negentig een seizoentje de shoes aanbond. Ergens in een klein lokaaltje was dat, tussen wat rommel en lege flessen water.
We moesten eraan denken toen we bij Radja Nainggolan op bezoek gingen. Al verschillende seizoenen staat hij hoog aangeschreven in Engeland, onder meer bij Chelsea, maar niemand kan hem voorlopig verleiden tot een vertrek uit Rome. Zelfs de Chinezen niet. Het maakt de koning van de stad geen bal uit, al dat comfort van een gloednieuw trainingscomplex. Een eindje buiten het chaotische Rome, met zijn wild toeterende chauffeurs die zich klem rijden in de smalle straatjes, bussen die hopeloos te laat zijn en zijn scooters die zich overal tussen wringen, ligt zijn Trigoria. Op het platteland. Hier traint AS Roma, de ploeg die in haar logo de afbeelding van de wolvin en de zogende Romulus en Remus draagt. De tweelingzonen van Mars, stichters van de stad. Een complex met openluchtzwembad, al stond het bij ons bezoek droog… Op het terras waren de kussens van de ligzetels weggehaald. Een oefencomplex dat de aanblik had van een hotel, maar wel eentje van twee sterren. Niet zo uitzonderlijk in Italië waar een squadra nogal vaak op afzondering is. Het spelershome had wat weg van de lobby van zo’n hotel, met een bar die wel lekkere koffie serveerde. Het was de biotoop waar de Ninja zich thuis voelt.
Dat Roma bij de beste vier zou overblijven in de Champions League had Edin Dzeko een paar maanden geleden ongetwijfeld niet gedacht. De Giallorossi openden hun Europees werkjaar op 12 september met een thuiswedstrijd tegen Atlético Madrid. De bezoekers kwamen niet tot scoren in het maar half gevulde Olimpico di Roma, maar de thuisploeg evenmin. Dzeko beende na de match wat misnoegd door de mixed zone. Of Roma Francesco Totti miste? ‘Misschien wel, ‘ beaamde de Bosniër, ‘maar vooral Mohamed Salah.’ Calciomercato noteerde uit zijn mond: ‘Vorig seizoen scoorde ik veel, maar dat zal nu veel lastiger worden, want ik raak minder ballen. Salah speelde dicht bij me. Het is nog aanpassen aan een nieuw systeem.’
Die aanpassing gebeurde vrij snel. Toen Roma in oktober twee keer tegen Chelsea speelde, maakte Roma er zes. De 3-0 van toen thuis, werd vorige week dinsdag nog eens tegen FC Barcelona herhaald. Eusebio di Francesco, in 2001 met Roma kampioen als speler, kreeg het voor elkaar. In de competitie is het nog hard werken voor een plaats bij de top vier, maar internationaal werkt het.
Niet dat we iets willen afdoen aan de kwaliteit van de kern van Roma, maar geld bepaalt in de Champions League dus toch niet alles. De Romeinen staan in de Europese rich list pas op een 24e plaats, qua inkomsten ver onder Barcelona: 171 miljoen euro vs 648. Het is de achillespees van het Italiaanse voetbal in zijn geheel, en dat van Roma in het bijzonder. Tegen Sjachtar Donetsk in de vorige ronde (uit 2-1, thuis 1-0) was het erop of eronder. Uitgeschakeld worden betekende deze zomer een nieuwe leegloop. Net als de vorige jaren. Nainggolan bleef dan wel, maar anderen gingen: Salah, AntonioRüdiger (Chelsea), LeandroParedes (FC Zenit) en Emerson (Chelsea) en eerder Miralem Pjanic (Juventus), Gervinho (Hebei Fortune), Alessio Romagnoli (AC Milan), Medhi Benatia, (Bayern München), … Elk jaar moest de kas worden aangevuld met (een) uitgaande transfer(s). Sinds vorige lente is het aan technisch directeur Monchi, de architect achter de Europese successen van Sevilla, om de kern aan te vullen met jonge nieuwkomers. Zoals Patrik Schick, verrassend naast Dzeko tegen Barça, of Cengiz Ünder, overgenomen van het Turkse Basaksehir en een van de volgende pareltjes.
Eigenlijk wilde Jupp Heynckes trainer worden in België
Het was in de lente van 1974. We hadden net een contract getekend bij Sport ’70, de verre voorloper van dit magazine en deden onze legerdienst in Keulen. De toenmalige hoofdredacteur van dit blad vroeg ons een reeks interviews te maken met Duitse internationals. Dat was niet toevallig: een paar maanden later stond het WK in Duitsland geprogrammeerd. En de Mannschaft hoorde bij de favorieten.
Het allereerste interview deden we met Jupp Heynckes. Het bleek geen enkel probleem om hem te contacteren. Op het secretariaat van Borussia Mönchengladbach, de club waarvoor Heynckes toen speelde, gaven ze meteen zijn privénummer. Een paar dagen later mochten we langs gaan, niet op de club, maar bij hem thuis. Jupp Heynckes was een en al vriendelijkheid. Hij schonk eerst bier en later kwam zijn vrouw Iris nog met belegde broodjes. ‘Dat zal wel beter zijn dan in de kazerne’, lachte ze.
Jupp Heynckes, op dat moment 28 jaar, vertelde met vertedering over de harde maar rechtlijnige aanpak van zijn trainer, de illustere Hennes Weisweiler. En hij voegde eraan toe dat het trainerschap hem in hoge mate fascineerde. Liefst, sprak Heynckes, zou hij zijn trainerscarrière in België starten. Daar kon hij zich in alle rust ontwikkelen en bovendien boeide het Belgisch voetbal hem, met zijn grote aandacht voor tactiek, met het verdedigen dat hier en daar tot kunst werd verheven. Die organisatie met aanvallende ideeën overgieten, dat sprak Heynckes aan, dat zou wel eens een goeie leerschool kunnen zijn.
Vandaag zijn we 44 jaar later. Jupp Heynckes is nog steeds bij dezelfde vrouw en had België niet nodig om een schitterende trainerscarrière uit te bouwen. Daar zet hij straks definitief een punt achter. In afwachting daarvan werd Heynckes met Bayern München kampioen en zit hij in de halve finale van de Champions League en de Duitse beker. Het is opmerkelijk dat Heynckes zich in september nog liet overhalen om terug te keren naar Bayern nadat hij al met pensioen was en onder meer intens genoot van wandelingen met zijn Duitse herder Cando. Dat hij de rust inruilde voor de hectiek noemde hij wat pathetisch een vriendendienst. Vergeten bleek dat hij vier jaar eerder plaats had moeten maken voor Pep Guardiola. En meteen omringde hij zich door twee andere senioren: de assistenten Peter Hermann (66) en Hermann Gerland (63).
Nooit in zijn carrière werd Jupp Heynckes met zoveel lof overladen als dit seizoen. Hij houdt zich redelijk op de vlakte als het gaat over de manier waarop hij alles voor elkaar heeft gekregen. Vreemd genoeg doen ook de spelers dat. Ze noemen Heynckes een uitstekende vakman, maar zeggen niet waarom. Heynckes loopt ook niet te koop met zijn prestaties. Hooguit wil hij vertellen dat hij achteraan een stevig fundament bouwde en het team liet opereren in een zone van 25 meter om de ruimtes kort te houden. Vaak zagen we trainingen van Jupp Heynckes. Het is opvallend dat hij nooit ingrijpt en het werk totaal aan zijn assistenten overlaat. Het lijkt wel een wassen beeld, zoals hij daar aan de rand van het veld staat.
Maar insiders kunnen de impact van Heynckes wel degelijk inschatten. Hij bracht als een soort vredesapostel de dirigenten Uli Hoeness en Karl-Heinz Rummenigge weer samen, nadat die al te vaak uiteenlopende meningen hadden verkondigd. Hij liet spelers weten dat ze zijn beslissingen dienden te respecteren en wees degenen die moeilijk deden onder vier ogen terecht. En hij werkte ondanks zijn ouderdom twaalf uren per dag en bestudeerde tot ’s avonds laat video’s van de tegenstanders. Bayern München wist wel waarom het Jupp Heynckes de afgelopen maanden vroeg om door te gaan. Niet één keer, maar verschillende keren. Het was telkens weer vergeefse moeite.
Jupp Heynckes is een aimabel en dienstvaardig man. Dat was al in 1974 zo toen hij een jonge Belgische journalist bij hem thuis ontving. Dat bleek een tijdje geleden weer zo toen hij de hotellift openhield voor een wat ouder Amerikaans echtpaar dat met drie koffers liep te zeulen. De trainer had een tasje met een Bayernlogo bij zich. ‘Bent u fan van Bayern München?’, vroeg de vrouw hem. ‘Maar natuurlijk’, had Heynckes geantwoord.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
