Het ambitieuze kantje van Roeslan Malinovski: ‘Niemand weet waar zijn limieten liggen’

Sport/Voetbalmagazine reisde af naar het Oekraïense Zjytomyr, de geboortegrond van Roeslan Malinovski, en leerde er het ambitieuze kantje kennen van de Genkse kampioenenmaker.

Dmytro Yermak, onze tolk en chauffeur in Zjytomyr, is afkomstig van Donetsk, dat momenteel oorlogsgebied is. Hij leerde Roeslan Malinovski kennen toen die voor Sjachtar 3 speelde en intussen werkt hij voor ProStar, het makelaarsbureau van Vadim Shablii waarvoor ook Sergiy Serebrennikov werkt.

‘Zowel bij Sjachtar 3 als bij Sebastopol en Loehansk speelde hij niet meteen, maar hij bleef werken en overwon alle weerstanden’, zegt hij. ‘In zijn mind zit alleen zijn familie en zijn voetbal. Ik ken al die spelers van de geboortejaren 1992 tot 1996 van destijds bij Sjachtar, omdat ik altijd bij hen was, maar Roeslan zag ik nooit in een nachtclub. Als persoon is hij dezelfde gebleven, maar hij is wel een andere speler geworden, omdat hij alles nu sneller doet. Op het veld kan hij in de toekomst kijken, zoals de groten: hij krijgt de bal en ziet meteen enkele combinaties. Omdat hij blijft groeien, weet niemand waar zijn limieten liggen.’

Patrick van Leeuwen was hoofd opleidingen toen Roeslan Malinovski in de academie van Sjachtar Donetsk zat en herinnert zich hem nog heel goed. ‘Toen ik er aankwam, was hij U13 en speelde hij als enige bij de U14’, aldus de Nederlander, die nu performance director bij de Israëlische topclub Maccabi Tel Aviv FC is. ‘Hij was een klein geblokt mannetje met bovengemiddeld voetbaltalent en in het begin zeker ook een driftkikkertje op het veld. Hij wilde altijd de bal hebben, maar kreeg die niet altijd en dan wilde hij wel eens emotioneel worden.’

‘Voor zijn leeftijd was hij heel vaardig, vrij precies al in zijn passing en shots, als linksbenige middenvelder en nummer tien. Maar in het verdedigende werk bleef hij wat achter, omdat hij dat tegen grotere en sterkere spelers moeilijk kon bolwerken. Hij was wel iemand die altijd aan het voetballen was. Geen training was hem te veel. Uiteindelijk waren dat toch jongens die op twaalf- à dertienjarige leeftijd hun familie achterlieten, wat in Oekraïne wat makkelijker gebeurt dan in West-Europa omdat de levensomstandigheden er anders zijn. Maar dat vraagt natuurlijk een bepaalde mentaliteit en die bezat Roeslan altijd wel.

‘Wat ik er mij nog van herinner, is dat hij bij de U17 niet meer de ontwikkeling doormaakte die we wilden zien, dat er twijfels rezen en dat we hem lieten gaan. Maar omdat we hoorden dat een andere club niet bereid was om voor hem een compensatie te betalen, lieten we hem toch aansluiten bij Shachtar 3, zeg maar de U19, in de derde klasse.

‘Daar, tegen volwassenen, herpakte hij zich snel. Hij is er toen meer dan ooit vol voor gegaan en liet zien dat hij specifieke kwaliteiten bezat die op een hoger niveau thuishoorden.

‘Ik denk dat de structuur en de opleiding bij Sjachtar hem als linksbenige, creatieve speler een bepaalde basis, striktheid en discipline in zijn spel gaf die hem nu helpt. Doorheen de jaren is hij gaan begrijpen dat het niet alleen maar om pasjes geven gaat, maar ook om degelijk spelen, om bikkelen soms en om er zelf bovenuit te blijven steken.’