Het levensverhaal van Divock Origi: altijd op zoek naar schoonheid

Dat Divock voetballer is geworden, is geen verrassing. Zijn vader, Mike, drie ooms en een neef schopten het allemaal tot Keniaans international. Ook een nicht van hem voetbalt. Zelfs zijn moeder voetbalde ooit. Vader Origi was bovendien de polyvalentie zelve. Zijn debuut voor Kenia maakte hij als doelman, via Fernand Goyvaerts kwam hij in 1992 als aanvaller bij KV Oostende terecht en later zou hij in ons land ook nog op verschillende posities op het middenveld en als flankverdediger uitgespeeld worden. Aimé Anthuenis probeerde hem in Genk op training zelfs als centrale verdediger uit. Maar ook voor de immer vriendelijke en inschikkelijke Keniaan waren er blijkbaar grenzen: omdat hij dat absoluut niet zag zitten, ging hij toen opzettelijk in de fout, vertrouwde hij ons ooit toe. Het is in Oostende dat Divock ter wereld komt. De bal is zijn speelgoed en dat komt het leven van de onderburen van het appartement van de Origi's niet altijd ten goede. Wanneer Mike naar KRC Harelbeke verhuist, leren ze ook daar het ondernemende jongetje kennen. In de tuin van hun huis naast het Forestiersstadion sneuvelt er al snel een ruit en in de Mariaschool vergeet juffrouw Claudine nooit meer hoe het eerste zwarte kindje in haar klas zichzelf op een dag opsloot in de wagen van zijn papa. Terwijl de papa op de stoep met haar aan het praten was, drukte het zoontje in de wagen de knop van de centrale vergrendeling in. Omdat de sleutel in het stopcontact zat, kon Mike de auto niet meer in. Het zou uiteindelijk drie kwartier duren alvorens hij met een omgevormde ijzeren kleerhanger via het op een kier staande bestuurdersraam weer toegang kreeg tot zijn wagen. Na zijn transfer naar KRC Genk betrekt Mike met zijn gezin een huurwoning in Wiemesmeer, een gehucht in Zutendaal. In de tuin staat een doeltje waarin hij Divock vaak laat scoren en winnen en plezier beleven, maar soms ook niet. Soms laat hij zich niet passeren, soms duwt hij hem zelfs weg en dan wordt Divock boos, begint hij te wenen en geeft hij het op. Het leert hem meer door te zetten en zijn bal beter te beschermen. Bij de plaatselijke vierdeprovincialer KFC Zwaluw speelt de kleine Origi zijn eerste echte wedstrijdje. Dat kent een bijzonder verloop. Pas na drie owngoals slaagt de coach erin hem duidelijk te maken dat hij in het andere doel moet scoren. Na de verhuis naar Houthalen gaat Divock voor KFC Park spelen. Drie jaar later, op zijn tiende, wordt geoordeeld dat hij voldoende gefocust en klaar is om bij KRC Genk met de prestatie- en evaluatiedruk van het elitejeugdvoetbal om te gaan. Het grote talent is hij daar niet. Hij is in die tijd een slungelachtige pingelaar die alles mooi wil doen. Maar hij is leergierig. Er wordt gewerkt aan zijn looptechniek en aan zijn balgevoel. Van techniektrainer Michel Ribeiro krijgt hij oefeningen mee naar huis en zelf zoekt hij thuis op het internet ook nog beelden van bewegingen van Ronaldo, Cristiano Ronaldo en Ronaldinho om die in de tuin na te doen. Hij maakt een goeie evolutie en nadat hij de U15 mee aan de titel helpt, verrast hij met een vertrek naar Lille OSC. Een keuze van de Origi's voor het geld, krijgen ze links en rechts te horen, maar het is meer dan dat, zullen ze altijd uitleggen. Het is een keuze voor een nog betere opleiding, voor een buitenlandse club die enorme middelen in zijn academie investeert en voor specialisten die dag en nacht ter beschikking van jeugdspelers staan. Voor een sterk gevoel van vertrouwen in het potentieel van hun zoon, voor een duidelijk sportief begeleidingsplan en een pad dat eerder al door Eden Hazard en Kevin Mirallas met succes werd gevolgd. Maar het begint met een enorme domper. De UEFA ziet bij internationale transfers van jonge spelers almaar strenger toe op de naleving van de wetgeving en Divock mag voor zijn nieuwe club geen officiële wedstrijden spelen tot hij zestien is. Dat is pas in april. Het maakt de scheiding van zijn ouders en twee zussen, de aanpassing aan een ander land, een ander schoolsysteem en een taal die hij niet kent nog veel zwaarder dan het voor een jongen van vijftien sowieso al is. Zelfs bij de immer rustige Mike zorgt het voor ongeziene frustraties. Maar de Origi's bijten door. Ook het tweede seizoen bij LOSC is moeilijk, door de aanpassing die het snellere en fysiekere voetbal vergt. Maar er wordt intensief met de opgeschoten Belg gewerkt, aan zijn kopspel, zijn linkervoet en zijn combinatievermogen in kleine ruimtes. In zijn derde seizoen in Rijsel maakt hij opeens een sprong: hij bloeit open bij de U19, mag proeven van het tweede én ook al van het eerste elftal. In Troyes maakt hij bij een 1-0-achterstand zijn debuut in de Ligue 1 én scoort hij. Divock moet dan nog achttien worden. In zijn vierde seizoen zet hij het proces voort. Hij scoort veel in de voorbereiding en ook op de eerste speeldag tegen Lorient treft hij raak. Maar daarna verdwijnt hij uit beeld. Eind augustus verliet hij het internaat op de LOSC-academie om in Kortrijk alleen op een appartement te gaan wonen en daar blijkt zijn vorm onder te lijden. Het duurt een tijd voor hij in een privéleven met meer vrijheid en verantwoordelijkheid het ritme terugvindt dat de ambitieuze voetballer in hem weer optimaal ondersteunt. In de winterstop wil hij weg, omdat hij wil spelen om zich verder te kunnen ontwikkelen. Zulte Waregem en Genk willen hem huren en Anderlecht wil hem kopen. Maar hij moet blijven. Het is ook weer een periode waarin hij veel steun vindt in de warmte van zijn familie, in de wijze woorden van zijn vader en in zijn geloof. Voor de Origi's is God een psycholoog: wat ze niet met hun verstand kunnen vatten, leggen ze in zijn handen en zijn universele principes. Alles gebeurt met een reden, alle ervaringen zijn op zich neutraal, het is hoe je ermee omgaat dat bepaalt wat de impact ervan is. Het belangrijkste is te blijven werken voor de volgende dag en het is uit zijn liefde voor het voetbal en zijn ambitie om zijn droom te realiseren dat Divock kracht blijft putten. Van klein af leerde hij thuis elke avond te bidden en dankbaarheid te tonen voor het leven en de lessen die erin vervat zitten. Toen al was zijn levensdoel: ooit bij een grote club in een goeie competitie spelen. Na de winterstop vindt hij zichzelf helemaal terug, krijgt hij zijn kans, grijpt hij die en wordt hij beloond met een supercompensatie: na de blessure van Christian Benteke neemt bondscoach Marc Wilmots hem zowaar op in zijn definitieve WK-selectie. Het zorgt alom voor verbazing. Sommige Rode Duivels kennen hem niet eens. Ook in Rijsel stellen ze zich vragen: Divock is weliswaar een talentrijke jonge speler, maar staat nog niet eens vast in de basis en moet nog zoveel leren. Hij maakte ook pas zijn debuut bij de nationale belofteploeg met een invalbeurt tegen Servië in maart. We krijgen zelfs een e-mail van een boze lezer die beweert dat de echtgenote van de bondscoach de zaakwaarnemer is van Divock Origi en dat Divock Origi alleen maar geselecteerd werd om zijn marktwaarde op te drijven. Vader en zoon lachen dat weg: mochten ze mevrouw Wilmots tegenkomen, ze zouden haar niet herkennen, omdat ze haar niet kennen. Daarmee houdt de polemiek niet op, want: is Origi wel een centrumspits? Hij mist het kopspel van Benteke en de body van Romelu Lukaku en bij Rijsel leverde hij zijn beste prestaties vanaf de flank, waar hij vaker aan de bal kan komen en er meer ruimte is om acties te maken. Maar daar ligt hijzelf niet wakker van. Zijn WK-selectie en het vertrouwen van de bondscoach bezorgen hem een enorme boost. Bij zijn Rode Duivelsdebuut als invaller in de oefenwedstrijd tegen Luxemburg wil hij na een strafschopfout op hem zonder omzien zelf de strafschop nemen, maar eist Kevin De Bruyne de bal op. Het is de spontaniteit die hij van zijn moeder erfde, zal hij later verklaren. Zijn vader zou zoiets nooit doen, daarvoor is hij te gereserveerd en te bedachtzaam. Dat lef is een voorbode van wat er in Brazilië te gebeuren staat. Op 22 juni mag Divock in de tweede groepswedstrijd tegen Rusland invallen en maakt hij in de 88e minuut het enige doelpunt, waarmee hij de jongste Belgische debutant en doelpuntenmaker op een WK is. Daarop ontstaat er een Origigekte: de WK-hit 'Origigi Origigo' wordt geboren en in het Boudewijn Seapark wordt een dolfijn naar hem genoemd. Hij kan niet meer buitenkomen zonder aangeklampt te worden voor een selfie, op straat, in de supermarkt en aan het tankstation. Alleen koningin Mathilde herkent 'de held van het vaderland' niet: zij verwart hem met Lukaku, de spits die voor hem moest wijken. De voetbalwereld prijst Divock Origi de hemel in. Hijzelf betrekt ook uitgebreid zijn familie in de hulde. In de eerste plaats zijn vader, de ideale voetbalpapa, die al van bij de U11 van KRC Genk het belang van goed eten, goed slapen en goed stretchen benadrukt. Die hem doelen leerde stellen en gewoontes leerde creëren. Die al die tijd tips en feedback bleef geven, over mentale voorbereiding vooral, maar die hem ook voldoende ruimte gaf om fouten te maken en ervan te leren. Eind juli tekent hij voor vijf jaar bij Liverpool, weliswaar onder de absolute voorwaarde van LOSC dat hij eerst nog een seizoen ter beschikking van de Franse club gesteld zal worden alvorens definitief naar Anfield te verhuizen. Volgens Liverpoolcoach Brendan Rodgers kan hij een van de beste voetballers ter wereld worden. Britse media gewagen van een transfersom van 13 miljoen euro en een salaris van 70.000 euro per week. Met ongestilde honger en de ambitie om meer te spelen en meer verantwoordelijkheid op te nemen, begint de jongste Origi aan zijn laatste seizoen bij LOSC. Nadat hij op de eerste training is verschenen met in elk oor een diamantje, verklaart zijn ploegmaat Salomon Kalou in l'Equipe: 'Divock is een schitterende gast, maar toen ik die diamanten in zijn oren zag, heb ik hem toch gezegd: 'Pas op, mijn jongen, je bent er nog niet, val niet in slaap, want het moeilijkste moet nog komen.'' Dat is ook wie Divock is: minnaar van schoonheid, zoals zijn mama. Op het veld wil hij mooie acties maken, maar er ook zelf mooi uitzien. Dat doel dient ook die witte streep in zijn haren. Maar hij loopt zich vast. Van bij het begin geeft hij de indruk dat hij wil forceren, wellicht onder de druk van de hoge verwachtingen die sinds het WK zijn gegroeid. Topscorer Kalou is verkocht aan Hertha BSC en iedereen kijkt of Divock evenveel zal scoren. Dat zal hij niet en al snel rijst de vraag of het niet te snel gaat voor de jonge Belg. Tenslotte speelde zelfs Eden Hazard eerst enkele jaren op hoog niveau in de Ligue 1 alvorens naar de Premier League te promoveren. Ook rijst de vraag of het wel een goed idee was om hem na zijn lucratieve transfer nog een jaar in Rijsel te laten. In januari doet Liverpool een poging om hem vervroegd naar Anfield te halen. Maar LOSC vraagt nog eens 6 miljoen euro om een vervanger te kunnen halen, dus dat gaat niet door. Wanneer hij halfweg maart drie keer scoort tegen Stade Rennes was het al van 27 september geleden dat hij nog eens een goal kon maken. Intussen is hij al door het eigen publiek uitgefloten geweest. Hij zal het seizoen uiteindelijk beëindigen met acht competitiedoelpunten. Dat zijn er drie meer dan het seizoen voordien. Maar dat belet France Football niet om Origi een van de meest overprijsde spelers van de Franse competitie te noemen. L'Equipe zet hem zelfs in zijn flopelftal van het jaar. Het is het jaar waarin Divock leert hoe ze je eerst de hemel in kunnen prijzen en je daarna onder de grond kunnen stoppen, hoe dat voelt, hoe je dat een plaats kunt geven en hoe je de rust en het vertrouwen in jezelf kunt terugvinden. Dat is een ervaring die hem wapent voor het vervolg van zijn carrière. In Liverpool speelt hij meer niet dan wel, soms behoort hij niet eens tot de wedstrijdselectie, maar gek laat hij zich niet meer maken. Hij leert piano spelen, meer te genieten van de dag zoals die zich aandient en altijd dankbaar te zijn voor de levensstandaard die hij aan het voetbal dankt. Ook een uitleenbeurt aan VfL Wolfsburg kan hem, WK-revelatie van 2014, niet aan een plaats in de Belgische selectie voor het WK 2018 helpen. In het Anfieldstadion laten ze hem daarna voelen dat het stilaan tijd wordt om definitief te vertrekken, maar voor hemzelf is het daar het moment nog niet voor. Op 7 mei zorgt hij er in de halve finale van de Champions League met twee doelpunten mee voor de spectaculaire uitschakeling van FC Barcelona, waarna hij meteen een voorstel krijgt om zijn eind volgend seizoen aflopend contract open te breken. Zijn antwoord daarop houdt hij minstens in beraad tot na de Champions Leaguefinale in Madrid op 1 juni. Bij KFC Zwaluw weten ze het al langer: je hoeft je carrière niet bij de elitejeugd te starten om ooit naar de wereldtop te kunnen reiken.