Hoe groter de druk, hoe beter voor Lukaku

© Belga Image

Elke maandag berichten we in Piazza Romelu over de wedervaren van Romelu Lukaku in Milaan. Deze week ontvangt hij een brief van onze redacteur.

Caro/Beste Romelu,

Je wilde na Engeland zo graag een nieuwe uitdaging, en die heb je wel te pakken, daar in Italië. Sinds je komst ben je amper van de voorpagina’s weggeweest. Voor de competitiestart sierde je bijna dagelijks de covers van de sportkranten, de mythische Gazzetta dello Sport voorop. Hooggespannen waren de verwachtingen, maar met twee goals in de eerste twee matchen maakte je die meteen waar, en haalde je wéér dagenlang de cover.

Dat bleef je doen, want vervolgens kreeg je met het tweede probleem in het Italiaanse voetbal te maken, misschien nog erger dan de gesloten verdedigingen en het gebrek aan ruimte dat je er als aanvaller hebt.

Dat probleem is het racisme, of beter: het schouderophalen waarop het in een deel van de Italiaanse publieke opinie onthaald wordt. Oorverdovend stil bleef het bij je club, toen je op Cagliari het slachtoffer werd van iets wat in Engeland al lang not done is. Vervolgens kreeg je ook nog eens van de harde kern van je supporters te horen en te lezen dat je er niet te zwaar moet aan tillen, dat het er gewoon bij hoort, en dat het geen racisme is.

Dat er, die avond toen je tegen Udinese minder goed in de match zat, in de tribune bij die harde kern een spandoek hing met een steunbetuiging aan een onlangs op een bankje in de stad Rome neergeschoten capo van de ultra’s van Lazio, was veelzeggend over de cultuur (of beter het gebrek daaraan) op de Italiaanse tribunes in de meeste curva’s.

Alle Italiaanse clubs zijn bang van hun harde kern, stellen de kranten vast. Ze worden gegijzeld door fans die vaak banden hebben met de georganiseerde misdaad, die dwepen met het fascisme, en racisme als een verantwoord wapen tegen de tegenstander beschouwen, en die ook onderling een netwerk van solidariteit in stand houden. Een aantal jaar geleden moest een collega die kritisch berichtte over de ultra’s van Lazio na bedreigingen van functie en van woonplaats veranderen. Leven en werken in Rome was niet langer mogelijk voor hem. Het hoort gewoon, evenzeer als de mooie tifo’s in de tribunes, bij het Italiaanse voetbal in de 21e eeuw.

Het sloeg je niet uit je lood, Romelu, en dat pleit voor je. Ook je reactie op het akkefietje met je ploegmaat Brozovic deed dat vorige week niet. Brozovic is net als jij een fantastische voetballer, maar wel één van wie men zich eind vorig seizoen afvroeg of men hem, net als Perisic en Nainggolan, niet gewoon weg moest sturen. Een moeilijke jongen, kortom, maar hij mocht blijven omdat Conte nu eenmaal ervaring en goeie voetballers nodig heeft, en dat is hij ook.

Knap hoe jij, met de druk van de mindere prestaties van de voorbije weken, zaterdag op het veld reageerde, in wat toch een van de belangrijkste wedstrijden van het jaar is voor Inter, de Derby della Madonnina, zoals de match genoemd wordt, naar het Mariabeeld bovenop de Milanese duomo. Dat je ook nog eens samen met je rivaal Brozovic scoorde, nadat jullie allebei met de vinger gewezen werden, kijk, daar houden ze in Italië wel van.

Mannen die nog groter worden naarmate de druk toe neemt, die hebben hun plaats in de moeilijkste competitie van de wereld. Die goal en die prestatie nemen in een land waar je goed op weg bent een fenomeen te worden de druk even weg.

Je kan weer rustig ademhalen.

Tenminste tot de volgende wedstrijd.

Woensdag tegen Lazio, dus.

Zullen we eens een voorspelling wagen?

Het komt, beste Romelu, helemaal goed daar met jou in Milaan.

Alleen al omdat je er zelf zo hard van overtuigd bent.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content