Raúl González Blanco, nu trainer bij de jeugd van Real Madrid, heeft er een grote spelerscarrière op zitten. Al op jonge leeftijd merkte zijn coach Jorge Valdano dat de voetballer uit het goede hout gesneden was.
Terwijl Jorge Valdano vooraan in de spelersbus zit, denkt hij plots aan iets. De coach van Real Madrid staat op en stapt door het gangpad naar de achterste rijen van het voertuig.
Op die dag in oktober 1994 is de Koninklijke onderweg naar La Romareda voor een competitiewedstrijd tegen Real Zaragoza. Valdano maakt zich ongerust over een speler. En neen, het is niet Fernando Hierro, Luis Enrique, Ivan Zamorano of Michael Laudrup, die even opkijken wanneer de Argentijnse trainer passeert. Zij hebben ervaring zat.
Het gaat over een zeventienjarige aanvaller die hij voor het eerst bij de A-kern gehaald heeft. Valdano vermoedt dat de jongen kapot gaat van de zenuwen, dat hij nagelbijtend op zijn stoeltje zit te schuifelen en dat de pudding door zijn benen loopt. Hij wil hem even in de schouder knijpen en zeggen dat dat heel normaal is, dat het allemaal wel in orde zal komen.
Maar wanneer hij bij het zitje van de tiener komt, stelt hij tot zijn verbazing vast dat die ligt te… slapen. Op dat moment weet Valdano: die gaat het ver brengen.
Die jongen, dat was Raúl González Blanco.
Het mooie aan Raúl is dat hij de onbevangenheid gedurende de rest van zijn carrière nooit heeft verloren. Angel Cappa, destijds assistent van Valdano, omschreef het als volgt: ‘Hoewel hij heel professioneel was, zou ik Raúl nooit loven om zijn professionalisme. Het belangrijkste voor mij was dat hij het ‘liefhebbersgevoel’ altijd vasthield.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier