Hoe Real Madrid ongrijpbaar blijft

De Champions League is altijd al grillig geweest. Ze heeft strikte wetten en iedereen die ze durft uit te dagen, wordt gestraft met een uitschakeling. Iedereen, behalve Real Madrid.

Klimmen is een dure sport. Zeker wanneer de koper in zijn winkelwagentje een compleet arsenaal laadt om de steilste wanden van het Europese voetbal te beklimmen. Om een elftal te bouwen dat in staat zou zijn om de top van de Europese Mount Everest te bereiken gaf Liverpool 289 miljoen euro uit, verdeeld over de extravagante som die werd uitgegeven voor Virgil van Dijk en de 40 miljoen voor elk van de drie offensieve krachten die Europa dit seizoen deden beven.

Een jaar geleden bereikte Juventus, dat een neus heeft voor goeie zaakjes – denk maar aan de gratis komst van Sami Khedira of Dani Alves – de finale van de Champions League met een basisploeg die 286 miljoen euro had gekost. In beide gevallen werd de outsider genadeloos over de knie gelegd door Real Madrid, dat in Kiev zijn derde opeenvolgende ‘beker met de grote oren’ won. De wet van de rijkste? De spelers die door Zinédine Zidane voor de aftrap op de scheidsrechtersfeuille werden ingevuld, waren identiek aan die van een jaar geleden in Cardiff. Ze hebben Florentino Pérez 270 miljoen gekost. In tegenstelling tot zijn tegenstanders had Real wel de luxe om een Gareth Bale te kunnen laten invallen, die voor 100 miljoen was gekocht.

Madrid heeft iets surrealistisch’. Op een moment dat tactiek de rode draad wordt in elke voetbalanalyse, blijft Real ongrijpbaar. Geen echt spelconcept, alleen een verzameling buitengewone talenten die besluiten om hun gaven te bundelen om alle twaalf maanden het continent te veroveren. De Wrekers van de ronde bal.

Real en de wet

Een jaar na de triomfantelijke odyssee richting Cardiff was de derde opeenvolgende queeste van de bende van Zizou een stuk minder schitterend. In 2017 had Real een middenveld van veroveraars. Met Toni Kroos, die zo koelbloedig leek als een ijskast. Met Casemiro ook, een soort Terminator op noppen, even snel en gevoelloos als een robot. Verder met Isco, de sierlijke Spanjaard op wie de nieuwe wetten van voetbalpressing geen vat schijnen te hebben wanneer hij zelfs opgejaagd door drie tegenstanders aan de bal blijft. En ten slotte met Luka Modric natuurlijk. De kleine Kroaat heeft van Xavi de troon overgenomen als absolute heerser van de Champions League. Sinds zijn komst naar Madrid in de zomer van 2012 heeft ‘de Cruijff van de Balkan’ slechts één duel in de fase met rechtstreekse uitschakeling verloren in de Champions League. Dat was enkele maanden later, tegen het Dortmund van Jürgen Klopp.

De Duitse coach leek geknipt om de sterke man te worden in deze Champions League, waar voor het eerst sinds lang de benen weer de bovenhand schenen te nemen op de hersenen. Nooit was er zoveel ruimte tussen de linies, waren er zoveel wankele tactieken en absurde comebacks dan in deze editie. Midden in het rijk van te veroveren ruimtes leken de pressing van Klopp en de dolle rushes van Mohamed Salah en Sadio Mané, georganiseerd door het spel van Roberto Firmino als valse 9, in staat om de Europacup 1 tot het eind te domineren en de beker weg te kapen van de editie 2018. Een editie waarin hun voetbal de wet stelde. Maar tegenover die wet stond Real Madrid. Een ploeg die het onweer van de rode pressing liet overwaaien door zich achter de bal te verschansen.

Is naar verluidt de pass van de centrale verdediger naar de flankverdediger de grootste valkuil in het moderne pressingvoetbal? De Madrilenen lieten de bal van Sergio Ramos naar Marcelo gaan om uit het rode web van Liverpool te ontsnappen. Beweert men dat de mediocentro, opgesteld voor de verdediging, het spel moet dicteren en dat een 6 niet onhandig mag zijn met de bal aan de voet? Casemiro kreeg slechts achttien ballen in het eerste halfuur – alleen Cristiano Ronaldo en Karim Benzema, eenzaam vooraan, kregen er minder. De Braziliaanse middenvelder was door Klopp bestempeld als de zwakke schakel van het Madrileense balbezit. Hij werd dus vaak alleen gelaten, zoals dat hoort in de klassieke valstrik van de Duitse coach, die de tegenstander dwingt om naar het aangeduide slachtoffer te passen, dat vervolgens langs alle kanten belaagd wordt. De mannen van Zidane zijn daar niet in getrapt: Kroos en Modric haakten af om voor steriel maar veilig balbezit te zorgen. In negentig minuten slaagden de twee breinen van het Madrileense middenveld in 150 van de 158 passes die ze gaven. Zet hen maar onder druk, als je wilt…

Succes in een overgangsjaar

Ondanks een beheerst aangepakte finale, opgeluisterd bovendien door de ongelooflijke omhaal van Gareth Bale, had het Real anno 2018 niet de brille van andere onvergetelijke winnaars. Het leunde te veel op de defensieve prestaties van Sergio Ramos, Raphaël Varane en Keylor Navas en het leek vaker op een hoop vedetten dan op een harmonieus team. De polemieken over de arbitrage die zich opstapelden tegen Bayern, Juventus en Liverpool, wierpen een bijkomende schaduw over een seizoen dat toch al niet geweldig was door de zoutloze manier waarop Real ver achter een onoverwinnelijk Barça door La Liga strompelde.

Aan het eind van de zomer leek Real vertrokken voor een overgangsseizoen. Kylian Mbappé, die lang het hof werd gemaakt, koos uiteindelijk voor Parijs en de komst van Dani Ceballos of Theo Hernández konden amper maskeren dat de kern was afgeroomd door het vertrek van luxe-invallers als Alvaro Morata of James Rodríguez. De vele clubs die een verovering van Europa ambieerden, konden hun kans grijpen, maar uiteindelijk was het toch weer Real Madrid, dat vooral leek te profiteren van het falen van de concurrentie.

PSG wist jaar één van zijn project- Neymar niet te verzilveren. Barcelona deed er enkele maanden te lang over om zijn vertrokken Braziliaan te vervangen door Philippe Coutinho en leed onder het verlies van snelheid van Luis Suárez: zonder efficiëntie op de tegenaanval kun je Europa niet inpakken. Het City van Pep Guardiola betaalde leergeld, terwijl Juventus en Bayern niet konden profiteren van de verzwakking van de Spaanse reuzen omdat ze te veel opgeslorpt werden door gedachten over de toekomst van hun verouderende kern. De poort bleef dus open staan en Real maakte daarvan gebruik met zijn routine van winnen. Het laatste fluitsignaal van de finale had amper weerklonken in Kiev of Ronaldo had het al over zijn persoonlijke toekomst, terwijl Ramos al luidop droomde van een vierde bekroning op rij. De Wrekers hebben steeds nieuwe ijzers in het vuur.