Joshua Kimmich: ‘Ik hou van het gevoel om te moeten winnen’

De Duitse middenvelder van Bayern München is een speler die graag nadenkt. En dat levert een interessant gesprek op.

Ondanks zijn 26 jaar ziet hij er nog altijd uit als een kind. Dat valt vooral op wanneer hij lacht. Maar wanneer hij begint te praten, verandert alles. Zijn zus zegt het hem ook: ‘Joshua, je hebt nu het leven van een volwassen man’, vertelt Joshua Kimmich, middenvelder bij Bayern München en bij de Duitse nationale ploeg. ‘Ze zegt me dat omdat ik heel vroeg ga slapen en omdat ik graag thuis ben’, verduidelijkt hij al lachend.

‘Ik ga ook graag trekken in de bergen. Dat helpt om mijn hoofd leeg te maken. En om de dingen klaar te zien.’ Kimmich heeft er nood aan om na te denken, dat is altijd zo geweest: ‘Ik was nooit de snelste noch de sterkste op het veld. Ook niet de meest getalenteerde. Om mijn doelen te verwezenlijken moest ik iets meer doen dan de rest.’

Wat deed je dan?

Joshua Kimmich: ‘Mijn jeugd speelde zich af tussen school en voetbal, zoals veel van mijn leeftijdsgenoten. Ik voetbalde goed, maar ik weet niet of ik me ervan bewust was dat ik de beste was. Alles veranderde toen ik in het opleidingscentrum van Stuttgart terechtkwam. Ik besefte dat er kinderen waren die veel getalenteerder waren dan ik. Dus moest ik meer en beter werken. En dat deed ik dan ook.’

Alleen dat?

Kimmich: ‘En sneller denken. Als je niet snel of getalenteerd bent, moet je sneller zijn in je hoofd. Dat is ook de sleutel om van het spel te genieten. Het maakt je gelukkig met de bal en je gaat zo nooit tegen je zin trainen. Ik moest veel verbeteren en zonder liefde voor het voetbal was dat niet gelukt.’

Praten over angsten

Je lijkt heel ambitieus.

Kimmich: ‘Om bij Bayern en de nationale ploeg te spelen, moet je een bepaalde ambitie hebben. De verwachtingen van de omgeving zijn altijd heel hoog, maar ik heb wel graag druk. Ik hou van het gevoel om te moeten winnen. En dat is altijd het geval bij Bayern en de Mannschaft. De eisen die ik stel aan mezelf zijn altijd hoger dan die uit mijn omgeving. De druk die ik mezelf opleg is groter dan de externe druk.’

De tennisster Naomi Osaka zei op de laatste US Open dat ze niet gelukkig werd van winnen, dat dat alleen een opluchting betekende.

Kimmich: ‘Ik denk dat het heel moeilijk moet zijn wanneer je alleen bent. Tennis is een individuele sport, terwijl ik ploegmaats om me heen heb. Het is ook belangrijk om een onderscheid te maken tussen de verschillende soorten druk waaraan een professionele atleet blootgesteld wordt. Er is bijvoorbeeld de druk van het publiek, maar ook die van je ploeg en die van je eigen verwachtingen.’

Hoe strijd je tegen de druk uit je omgeving?

Kimmich: ‘In alle sporten moet je daarmee leren omgaan. Het probleem in de voetbalwereld is dat als je zegt dat je de druk voelt, dat als een zwakte wordt beschouwd. Ik zie dat niet zo. Daarom juich ik ook toe dat mensen over die dingen praten. Zo wordt het normaal. Want als je niet praat over het thema, denken spelers dat ze de hele tijd sterk en zelfzeker moeten zijn.’

Sterk zijn of je sterk voordoen?

Kimmich: ‘Beide. Voor mij is dat ook belangrijk. In jezelf geloven helpt om je te ontwikkelen, zeker wanneer het slecht gaat. Ik kan bijvoorbeeld altijd een beroep doen op mijn ploegmaats, op gelijk welk moment. Dan bel ik naar Leon ( Goretzka, nvdr) of Serge ( Gnabry, nvdr) en praat ik over mijn angsten.’

Echt?

Kimmich: ‘Natuurlijk. Dat is ook een van de sleutels van een sterke en functionele ploeg. Het zijn mijn ploegmaats, maar ook mijn vrienden. Het is belangrijk om zij aan zij met je vrienden te strijden, om te vechten als een team.

‘Maar je moet wel het onderscheid maken. Ik ben geen doelpuntenmaker. Ik zit niet de hele tijd met goals in mijn hoofd. Voor mij zijn er andere zaken die van belang zijn. Dat de ploeg draait. Ik geef uiteraard graag goeie passes. Maar ik geniet ook van winnen en daarvoor moet de ploeg draaien. Zeker nu, nu het publiek terug is.’

Was er iets positiefs aan voetballen zonder toeschouwers?

Kimmich: ‘Ik denk dat de wedstrijden rechtvaardiger waren. Er waren minder emoties. Alles was rustiger. Je had niet die fricties die je kan hebben met de tegenstander wanneer er volk in de tribunes zit. En voor spelers als Thomas ( Müller, nvdr) en ik die graag praten op het veld, was het gemakkelijker om te communiceren. Maar het voetbal is plezant met emoties en het volk zorgt daarvoor.’

Periferische blik

Je had het net over het belang van kameraadschap. Snap je dan dat Marc-André ter Stegen erover klaagt dat hij niet speelt bij Duitsland?

Kimmich: ‘Natuurlijk begrijp ik dat. Iedereen heeft die ambitie. Hij is ook een ongelooflijke doelman. Ik weet zelfs al niet meer hoe lang hij al bij Barça speelt en hoe vaak hij al de Champions League gewonnen heeft. Het probleem is dat we met Manu ( Neuer, nvdr) de beste doelman ter wereld hebben. Dat is de pech van de keeper: het is een positie waar er slechts eentje kan spelen. Als er in de ploeg een middenvelder is die beter is dan ik, kan ik nog altijd op de flank staan. Toen ik jong was, was het een groot voordeel voor mij dat ik op verschillende posities speelde. Dat heeft me veel geholpen.’

Waarom?

Kimmich: ‘Ik heb als nummer 8 gespeeld, op de flank en centraal. Op elke positie heb je andere kwaliteiten nodig en moet je verscheidene concepten begrijpen. Wanneer ik vandaag op het veld sta, weet ik uit ondervinding wat mijn ploegmaats nodig hebben. Het hielp me om meer overzicht te krijgen op het spel. Pep ( Guardiola, nvdr) was in die zin heel belangrijk voor mij. Hij legde er vaak de nadruk op dat ik de hele tijd precies moest weten waar mijn ploegmaats waren. Ook Xabi Alonso was een sleutelfiguur in dat proces toen ik bij Bayern aankwam. Hij leerde me om een meer periferische blik te hebben. Daarvoor heb je de hulp van je trainer en je ploegmaats nodig.’

Hoe bedoel je?

Kimmich: ‘Er zijn twee dingen die je moet begrijpen als je middenvelder bent. Het ene is wat de trainer verwacht van de ploeg en het andere is je oriëntatie op het veld. Dat betekent dat je constant moet scannen waar je ploegmaats zich bevinden en waar de tegenstanders staan; zo weet je wanneer je moet dribbelen, wanneer je een pass naar voren moet geven en wanneer naar achteren. De grote uitdaging is om de ruimte te vinden. Daar schep ik het meeste plezier in, want als je dat goed doet, ben je een goeie ploegspeler.’

Verschillende coaches

Jullie zitten in de Champions Leaguepoule met FC Barcelona. Hoe kijk je naar die ploeg zonder Messi?

Kimmich: ‘Toen ik klein was, keek ik naar Barça voor Messi. Het is nu wel interessant om de ploeg te zien zonder hem. Er zitten nog steeds spelers met erg veel kwaliteit zoals Pedri en Frenkie de Jong en anderen met veel ervaring zoals Busquets, Depay en Ter Stegen. ‘

Je bent beïnvloed door gerespecteerde trainers zoals Guardiola, Flick, Ancelotti en nu Nagelsmann.

Kimmich: ‘Heel verschillende coaches. Ik was erg jong onder Pep Guardiola. Ik was twintig jaar en kwam uit de tweede klasse. Hij liet me posities zien waarop ik nog nooit gespeeld had en waarvan ik zelfs niet wist dat ik er kon spelen. En hij toonde me ruimtes op het veld waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Onder Flick was het anders. Ik was een vaste waarde in de basiself. Hij is een heel goede en respectvolle man. Hij praatte veel met de spelers en eiste dat we ook de andere leden van de technische staf respecteerden. Nagelsmann is jong, maar hij heeft al veel ervaring als trainer.’

Door Juan I. Irigoyen