Positieve verrassing in de voorbije interlands van België was Jason Denayer. Faysel Kasmi (Lierse) speelde in de academie van Jean-Marc Guillou samen met de verdediger, in Sport/Voetbalmagazine getuigt hij over de evolutie van zijn boezemvriend.
Faysel Kasmi, afgelopen maanden uitblinker bij Lierse, hoort Jason Denayer twee keer per week: ‘Dan zeggen we elkaar wat beter kan.’ Hij ontmoette Denayer op zijn twaalfde op een lentetoernooi, toen die bij Anderlecht speelde en Kasmi bij Germinal Beerschot. Later op de academie werden ze tijdelijk roommates. ‘In het begin had hij het moeilijk. Wat wil je ook: hij was de enige struise jongen tussen allemaal kleine en technisch begaafde spelers. Vooral door Mouad Taouil werd hij soms helemaal zoek gedribbeld. De eerste drie jaar was hij een meeloper.’
‘De declic kwam er na een stage bij Paris FC waar hij een week in een professionele omgeving mocht trainen. Lichamelijk was hij toen al klaar om mee te draaien in het mannenvoetbal. Zijn metamorfose was frappant toen hij terugkeerde. Ik was de aanvoerder van ons team, Jason was de natuurlijke leider, én onze beschermer, vooral tegen teams met spelers die gemiddeld twee koppen groter waren dan wij. We waren altijd iets geruster met hem in de ploeg.’
Denayer kon makkelijk kritiek verdragen, zegt Kasmi. ‘Je mocht roepen, hem afbreken, dat deed hem allemaal niets. Hij speelde gewoon voort.’
‘Tackelen deed hij zelden of nooit. Hij bleef altijd overeind. Mettertijd is hij fel verbeterd op de kleine ruimte. In onze laatste maanden op de academie speelden we vaak één-tegen-één. Bleven telkens als laatste over: Bongonda, Denayer en ik. Een duidelijke winnaar is er nooit geweest. Ooit nemen we het tegen elkaar op om voor eens en altijd uit te maken wie de beste is.’
(GF/AE)
(Lees de hele reportage over Jason Denayer in Sport/Voetbalmagazine van 17 juni)
