Zelfs de vloek van Parijs kan niet weerstaan aan zijn talisman. Want Keylor Navas kent de beker met de grote oren als zijn handschoenen. In het spoor van een man die niet klein te krijgen is.
De blikken zijn naar de grasmat gericht en de spelers proberen zo snel mogelijk te ontkomen aan de storm van boegeroep die over hun hoofden neerdaalt. Aan de andere kant van de Pyreneeën noemen ze dat una pitada. Een fluitconcert rolt van de tribunes van het Bernabéustadion, dat bekendstaat om zijn veeleisendheid en niet bepaald tevreden is na de thuisnederlaag tegen Betis. Het is de laatste match van het seizoen 2018/19, het eerste zonder Cristiano Ronaldo, en het eindigt met een derde plaats op 19 punten van de Catalaanse aartsvijand, een uitschakeling in de achtste finales van de Champions League tegen Ajax en een verloren clásico in de halve finales van de Copa del Rey.
Eén man ontsnapt aan la bronca. Hij lijkt het verwacht te hebben en slentert van het veld, ziet zijn ploegmaats zich uit de voeten maken en neemt dan het applaus in ontvangst. Het avontuur van Keylor Navas in Madrid zit erop, de keuze van Zinédine Zidane en het Realbestuur is definitief gevallen in het voordeel van Thibaut Courtois. De Rode Duivel, beste doelman op de wereldbeker van 2018, zet de traditie voort die wil dat de Gouden Handschoen van een WK bij de Koninklijke uit Madrid terechtkomt.
Vier jaar eerder was het inderdaad Navas die in het Casa Blanca terechtkwam na een wereldkampioenschap waarop hij zijn Costa Rica naar de kwartfinales had geleid – ondanks het feit dat Los Ticos bij de loting in de poule des doods waren beland met Engeland, Italië en Uruguay. Het contrast met de prestaties van Iker Casillas in Brazilië was groot en dus zag Florentino Pérez zich genoopt om te handelen.
De opvolger van San Iker
Rekruteren net na een WK mag dan door Arsène Wenger al bestempeld worden als een van de grootste valkuilen van de mercato, de voorzitter van Real Madrid heeft er zijn specialiteit van gemaakt. Mesut Özil in 2010, Toni Kroos, James Rodríguez en Keylor Navas vier jaar later en vervolgens Thibaut Courtois en ten slotte Eden Hazard, een jaar na zijn landgenoot.
In het geval van Navas was er bijzonder veel overredingskracht nodig, want de Costa Ricaan had er net een fantastisch seizoen opzitten met Levante en werd zelfs tot beste doelman in La Liga uitgeroepen, ten nadele van Courtois, die met Atlético kampioen was geworden. Het visitekaartje van de Latijns-Amerikaanse keeper was dus gevuld genoeg om Real de opstapclausule te doen betalen, vastgelegd op amper twee miljoen euro.
Na een seizoen in de schaduw van Casillas, die de voorkeur krijgt van Carlo Ancelotti, wordt Navas door het bestuur tussen de palen gezet, waarbij een ouder wordende Casillas naar de uitgang wordt geleid. Die beslissing valt samen met het begin van een fenomenale reeks van drie opeenvolgende eindzeges in de Champions League, waarmee Real opnieuw de Europacup monopoliseert die in de huidige formule nog nooit twee keer na elkaar door dezelfde club was gewonnen.
De held van de dertiende Madrileense beker met de grote oren, die heerste op zijn doellijn zoals Sergio Ramos in de eigen grote rechthoek en Cristiano Ronaldo in die van de tegenstander, zou tot zijn vertrek uit Madrid een verbluffende statistiek voorleggen: met hem op het veld zou Real nooit uitgeschakeld worden in de Champions League – bij de afgang tegen Ajax stond Courtois onder de lat.
PSG, dat dan al vergeefs jaagde op de hoogste Europese roem, greep na dat seizoen – dat dus eindigde met een fluitconcert voor allen, behalve één die applaus kreeg – zijn kans met beide handen. Vijf jaar na zijn komst naar Madrid en vier jaar nadat het bijna David de Gea was die Navas uit Madrid verjoeg, week de doelman dus uit naar de Franse hoofdstad, waar de keeperspositie een kwestie was die door de Qatarese eigenaars nooit helemaal was beslecht.
De Parijse netten
Hij was de held van de eerste titels van het nieuwe Parijse tijdperk, maar de Italiaan Salvatore Sirigu botste internationaal op zijn limieten. Dat zette de club uit de Lichtstad ertoe aan om haar heil elders te zoeken. Parijs twijfelt tussen de hoog aangeschreven Duitse school, belichaamd door Manuel Neuer en Marc-André ter Stegen, en de opwaardering van zijn eigen opleidingscentrum, dat wat veronachtzaamd werd omdat de nieuwe eigenaars niet op een cent kijken. Noch over de kwaliteiten van Kevin Trapp, van Frankfurt overgekomen voor bijna 10 miljoen euro, noch over die van Alphonse Areola zijn de meningen onverdeeld, zodat de club uiteindelijk veteraan Gianluigi Buffon overtuigt om zijn eeuwige Piemonte te verlaten en de netten van Parijs te komen verdedigen.
Dat draait uit op een fiasco. Het Italiaanse icoon heeft aan lenigheid ingeboet – dat werd al duidelijk in de Europese finale tegen Real twee jaar eerder – en dat ontploft in het gezicht van de Parijzenaars, die belachelijk gemaakt worden door een Manchester United dat nochtans zelden zo weinig indrukwekkend was. Een remontada, een uitschakeling in de achtste finales en een nog dieper trauma: meer dan aan een keeper heeft Parijs nood aan een maraboe.
Met zijn supersonische handen, getraind met een kanon dat tennisballen wegschiet, kan Navas alleszins enkele toverkunstjes uithalen. Na de eerste lockdown helpt de Costa Ricaan PSG aan een eerste, historische finale in de Champions League. Hij blinkt eens te meer uit tegen Barcelona: de penalty van Lionel Messi die hij stopt, is een psychologisch keerpunt in de wedstrijd. Nog steeds, al zes jaar na zijn Europese debuut, is Navas niet uit te schakelen in een dubbele Europese confrontatie. Misschien is het slechtste nieuws voor Bayern, erger nog dan de afwezigheid van Robert Lewandowski, dus wel het feit dat ze dit keer in een heen- en terugwedstrijd moeten spelen tegen PSG.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
