Kippenvelmatch #23: Italië – West-Duitsland 4-3

Op basis van de input van onze lezers stelde Sport/Voetbalmagazine een top 25 van kippenvelmatchen aller tijden samen. Vandaag nummer 23: Italië – West-Duitsland van 17 juni 1970.

Voetbal is een spel van elf tegen elf en na negentig minuten winnen de Duitsers. Als er één land is die deze boutade gelogenstraft heeft, dan is het wel Italië. Op het EK van 2012 en eerder op de WK’s van 2006, 1982 en 1970 trokken de Azzurri aan het langste eind.

Vooral die laatste wedstrijd is altijd een buitenbeentje geweest. Hier en daar werd hij zelfs uitgeroepen tot Match van de Eeuw, maar dat is lichtelijk overdreven. Het was wél een wedstrijd met veel dramatiek en – altijd meegenomen – veel goals.

Voor goals moest je in die tijd nochtans niet bij de Italianen zijn. Het catenaccio vierde hoogtij. In de eerste poulewedstrijd van het WK’70 in Mexico scoorde Angelo Domenghini al na tien minuten tegen Zweden. Vervolgens deed de Squadra gedurende de rest van de wedstrijd én de twee volgende, tegen Uruguay en tegen – godbetert – Israël, gewoon de grendel op de deur. De troosteloze reeks van 1-0, 0-0, 0-0 volstond zelfs voor groepswinst.

In de kwartfinale tegen gastland Mexico kwam – om het met een Vlaamse trainer te zeggen – dan toch de ketchup uit de fles. Italië won met 4-1 en mocht in het Aztekenstadion de halve finale spelen tegen West-Duitsland.

Rollercoaster

Wanneer Roberto Boninsegna al na acht minuten de score opent, kunnen de Italianen weer hun geliefkoosde egelstelling innemen. De Duitsers bijten hun tanden erop stuk, tot twee minuten in de toegevoegde tijd Karl-Heinz Schnellinger opeens helemaal vrij voor doel opduikt en verlengingen afdwingt.

Dan gaat het helemaal los. Zowat elke aanval eindigt in een doelpunt. De gelijkmaker in minuut 92 inbegrepen vallen er zes goals in 22 minuten. Gerd Müller toont zijn bijzondere torinstinct door tweemaal te scoren vanop één meter van de doellijn. Anderzijds lijken de Duitse verdedigers vijftig jaar voor datum al de strengste coronamaatregelen in acht te nemen. Ze geven de Italiaanse spitsen zoveel ruimte dat eenzaamheid hen dreigt te overvallen. De rollercoaster komt in de zesde minuut van de tweede verlenging tot stilstand wanneer Rivera de beslissende 4-3 maakt.

Achteraf zijn de Duitsers niet te spreken over de Mexicaanse ref Arturo Yamasaki, die enkele strafschoppen niet zou gefloten hebben en een Italiaanse fout die tot de 3-2 leidde, onbestraft zou hebben gelaten. De schwalbes van de Azzurri werden daarentegen wel genereus gehonoreerd, wat een Duitse tv-commentator de cynische vaststelling ontlokte: ‘Ik denk dat Tarcisio Burgnich zonet is doodgegaan in het strafschopgebied.’

Kortom: de wedstrijd is meer door de snel wisselende emoties dan door de schoonheid van het voetbal de geschiedenis ingegaan als Wedstrijd van de Eeuw. Daar kan ook een herdenkingsplaat in het Aztekenstadion niks aan veranderen.