Kippenvelmatch #3: België – Sovjet-Unie 4-3

Op basis van de input van onze lezers stelde Sport/Voetbalmagazine een top 25 van kippenvelmatchen aller tijden samen. Vandaag nummer 3: België – Sovjet-Unie van 15 juni 1986.

Zonder de regel dat ook de best geplaatste nummers drie naar de volgende ronde mochten, was het WK 1986 voor België na een barslechte openingsfase al na de eerste ronde afgelopen.

De wedstrijd in de achtste finales veranderde alles. Tegenstander was de USSR, bepaald geen meeloper in dat toernooi. ‘Het was het beste elftal dat we ooit hadden’, herinnert Boris Bogdanov, Russisch sportjournalist, zich. ‘De verwachtingen waren hooggespannen, we waren één van de favorieten. Een plaats in de halve finales was wat iedereen minstens verwachtte.’

Het was het voorlaatste toernooi onder de naam USSR, met een team dat werd gecoacht door de legendarische Valeri Lobanovski. Die had na zijn tweede Europabekerwinst met Dynamo Kiev ook de nationale ploeg in handen kreeg. Hij hield die duobaan tot 1990, een jaar voor het uiteenvallen van het land. Het Sovjetteam van 1986 bestond dan ook grotendeels uit spelers van Dinamo Kiev, hofleverancier van de nationale ploeg.

Onder hen de twee absolute vedetten: Oleksandr Zavarov en Igor Belanov. Die laatste was maar 1,74 meter groot, maar een fysiek sterke en snelle middenvelder. Belanov bracht de Sovjets twee keer op voorsprong en zou ook de derde goal maken op penalty. Dat de Belgen bij de rust nog niet afgemaakt waren door de Sovjets was een wonder, zo veel kansen creëerden die, maar Jean-Marie Pfaff stond pal.

Voluit voor de zege

Na de rust keerden de kansen, en in de verlengingen sloegen de Belgen toe. Het blijft een van de meest entertainende interlands ooit gespeeld. De BBC-commentatoren waren eveneens laaiend enthousiast. Er werden amper fouten gemaakt, beide teams gingen 120 minuten voluit voor de zege.

In de Sovjet-Unie blijft die match om andere redenen dan bij ons in de herinnering hangen, zegt Boris Bogdanov: ‘We voelden ons bekocht, iedereen was overtuigd dat een paar van de Belgische goals zuiver buitenspel waren. Maar later is dat onderzocht en bleek dat niet het geval geweest te zijn. Laat ons zeggen dat onze spelers te zeker van zichzelf waren.’

Aan het WK hield Belanov wel zijn verkiezing tot Voetballer van het Jaar, de Ballon d’Or, over, terwijl Diego Maradona op zijn minst even goed zijn stempel had gedrukt op dat WK (door het te winnen, met name).

In 1988 had hij nog eens de kans om voetbalgeschiedenis te schrijven, toen de USSR in de finale van het EK tegen Nederland bij een 2-0-achterstand een strafschop kreeg die hen terug in de wedstrijd kon brengen. Maar Belanov trapte die op doelman Van Breukelen, nadat hij ook eerder al een bal tegen de paal schoot.

Diep dal

Na het EK mocht hij de USSR verlaten en trok naar Borussia Mönchengladbach dat 400.000 euro voor hem betaalde. Maar de Oekraïner kon niet aarden in de Bundesliga, ook niet naast het veld. Nadat zijn vrouw betrapt was op winkeldiefstal verhuisde hij naar het bescheiden Eintracht Braunschweig.

Later keerde hij terug naar eigen land, maar brak in het pas onafhankelijke Oekraïne geen potten meer. Even nog werd hij als voorman van een groep Oekraïense investeerders sterke man bij de toenmalige Zwitserse eersteklasser FC Wil, maar een succes was dat niet. Hij zette daar als trainer zijn maatje Zavarov. Die was in 1988 als speler naar Juventus verhuisd, maar kon daar evenmin een hoofdrol spelen. Bij FC Wil bleek dat Zavarov niet het vereiste UEFA-diploma had om te kunnen coachen, en de andere door Belanov gehaalde trainers bleken evenmin een garantie voor succes.

Thuis in Odessa richtte Belanov dan maar zijn eigen voetbalacademie op, en twee jaar geleden werd hij opgenomen in de technische commissie van de Oekraïense voetbalfederatie.