Leicester City, een grootheid in wording?

In de schaduw van de Big Six komt Leicester eraan. Seizoen na seizoen banen de Foxes zich een weg naar de top. Of zijn ze daar nu al?

Door Joachim Durand

Na het 1-1-gelijkspel tussen Chelsea en Tottenham dansten een tiental spelers van vreugde in het salon van Jamie Vardy. Op die manier vierden de unbelievables van Leicester City FC hun eerste titel in de clubgeschiedenis. Vijf jaar geleden verbluften ze Engeland door de Premier League te winnen, vóór de klassieke topclubs. Vandaag de dag zijn de sterke prestaties van de Foxes geen verrassing meer. De blauwhemden nestelden zich de voorbije twee seizoenen in de top vijf van het klassement. In 2020/21 was Leicester lange tijd in de running voor een Champions Leagueticket maar moest het finaal tevreden zijn met kwalificatie voor de Europa League. De ontgoocheling werd wel verzacht met een trofee, want de mannen van Brendan Rodgers wonnen de eerste FA Cup ooit, op 15 mei tegen Chelsea (1-0). De Foxes winnen, maar verrassen doen ze niet meer. Hun statuur is veranderd.

Dat geldt ook op het economisch vlak. In het seizoen van de titel (2015/16) had Leicester City een van de kleinste budgetten in de Premier League, ongeveer 137 miljoen euro. In het seizoen 2019/20 was dat al 179 miljoen euro. Het onderstreept de grotere financiële slagkracht van de club, die beheerd wordt door de groep King Power. Ter illustratie van die vooruitgang: de duurste drie transfers uit de clubgeschiedenis werden de voorbije twee jaar gerealiseerd: Ayoze Pérez (33,4 miljoen in 2019), Youri Tielemans (45 miljoen in 2019) en Wesley Fofana (35 miljoen in 2020).

Maar Leicester staat nog ver van zijn sportieve rivalen als Manchester City, Liverpool of Chelsea, die elk een jaarbudget van boven de 400 miljoen euro hebben. Desondanks heeft LCFC de op vijf na duurste kern van de Premier League. De website Transfermarkt schat de gezamenlijke waarde van de 28 kernspelers op 550 miljoen euro. De club dicht dus stilaan de kloof met de superrijken en doet dat dankzij haar sportief beleid.

Eerst jeugd, altijd ervaring

Sinds enkele jaren richt de rekrutering van Leicester zich naar de jeugd. In elke transferperiode probeert de club jonge spelers aan te trekken die veel potentieel hebben en een sportieve (en economische) meerwaarde kunnen bieden. Zo gaf Leicester op 1 juli een contract van vijf jaar aan Patson Daka, voor naar verluidt 30 miljoen euro. De Zambiaan komt van Red Bull Salzburg, waar hij vorig seizoen in 42 wedstrijden 34 goals maakte en 12 assists gaf. Ondanks de concurrentie van andere topclubs (Chelsea, Leipzig), haalde Leicester de bovenhand in dit dossier. Het is een bewijs dat de Engelse kampioen van 2016 de wapens heeft om met de grootste Europese clubs te rivaliseren.

Maar Leicester weet ook minder gegeerde jongeren op te sporen en een succes van hen te maken. Het sterke seizoen van Wesley Fofana, in oktober overgenomen van Saint-Etienne voor 35 miljoen euro, is daar een mooi voorbeeld van. Eerder volgden de transfers van Iheanacho (2017), Ndidi (2017), Maddison (2018), Söyüncü (2018) en Tielemans (2019) dezelfde logica. En deze zomer deden de Foxes hetzelfde met Boubakary Soumaré, ook een talent dat groeide in de Ligue 1. De club betaalde 20 miljoen euro voor hem aan Lille OSC en hij heeft in feite nog alles te bewijzen – maar het gebeurt zelden dat jonge talenten dat niet doen bij Leicester.

Om te groeien kunnen zij profiteren van de ervaring van Jamie Vardy en Kasper Schmeichel, twee sterkhouders van de huidige ploeg en die van gisteren. Want naast de jeugd die bevestigt, zijn ook de anciens nog op niveau. De Engelse spits maakte de voorbije twee seizoenen in totaal 40 goals, terwijl de Deense doelman in die periode 31 keer zijn netten schoon hield. Als we naar andere Engelse topclubs kijken, dan zien we de aanwezigheid van anciens daar ook als een constante: Fernandinho bij Manchester City, Azpilicueta bij Chelsea, Henderson en Milner bij Liverpool, enzovoort. Vardy en Schmeichel zijn al respectievelijk negen en tien jaar in Leicester en leveren dus de nodige ervaring om de jonge talenten op en naast het veld te begeleiden.

Regisseur Rodgers

Om die heterogene bende naar successen te leiden, hebben ze een geknipte gids in de persoon van Brendan Rodgers. In februari 2019 volgde die bij Leicester Claude Puel op. Hoewel zijn werk bij Liverpool (van 2012 tot 2015) hevig bekritiseerd werd, vestigde de Engelse coach opnieuw zijn reputatie. In 86 Premier Leaguematchen op de bank bij Leicester behaalde hij een gemiddelde van 1,69 punten per wedstrijd. Meer nog dan dat zit hij in het hart van de fans door de eerste FA Cup in de geschiedenis van LCFC te pakken, vijf jaar nadat Claudio Ranieri de Foxes voor het eerst kampioen maakte.

Los van het cijfermateriaal heeft Rodgers ook echt zijn stempel gedrukt. Enerzijds ontwikkelde hij een aanvallende spelstijl, gebaseerd op balbezit. Anderzijds creëerde hij een omgeving waarin jonge spelers goed gedijen. Al voor hij naar Leicester kwam, stond de 48-jarige coach erom bekend dat hij goed met de jeugd kon werken. Die reputatie dankt hij vooral aan de doorbraak van Raheem Sterling. De aanvaller van Manchester City werd door Rodgers gelanceerd bij Liverpool in 2012. In Leicester vond de ex-coach van Celtic nieuwe diamantjes om te polijsten. Eentje daarvan was Youri Tielemans.

Het parcours van de Rode Duivel en dat van Leicester City lopen grotendeels gelijk: een steile opmars gevolgd door een mindere periode (2017-2019) en nadien een gezamenlijk klim naar de top. Vandaag de dag hebben beide partijen de nodige stabiliteit gevonden in hun progressie. Dankzij een modern en coherent sportief beleid weet Leicester waar het heen wil. En die bestemming lijkt meer en meer de top van de Premier League te zijn.