Peter t'Kint

Onze man in Rusland: ‘Transitie is het nieuwe, of eigenlijk oude, modewoord op dit WK’

Peter t'Kint Redacteur bij Sport/Voetbalmagazine

De counter lijkt terug op dit WK, analyseert onze reporter in Moskou Peter T’Kint. En de Rode Duivels kunnen daar zeker mee uit de voeten. ‘Nog twee matchen. Nog twee finales. Om te beginnen dinsdag, tegen twee van de nieuwe vedetten van het wereldvoetbal: Varane en Mbappé.

Een gouden generatie heeft nood aan een stunt. Die van ’86 deed dat tegen Rusland, en stoomde via Spanje door naar de halve finale tegen Argentinië. Die van ’18 deed dat tegen Japan en deed dat over tegen Brazilië. De beloning is een halve finale tegen Frankrijk. Inzet dinsdag in Sint-Petersburg: eeuwige roem, jarenlang optredens als ambassadeurs van het Belgische voetbal en een ticket voor de finale in Moskou.

Tite had deze wedstrijd twee jaar lang zien aankomen – maar plots deden de Rode Duivels het anders

Woensdag zagen we Eden Hazard, zijn interview leest u komende donderdag in Sport/Voetbalmagazine. Donderdag en niet woensdag, want vanwege de halve finale dinsdag verschijnen we een dag later. In de babbel met Hazard kwam onder meer de narrow escape tegen Japan ter sprake. Misschien, dacht Hazard toen, had deze generatie wel eens zo’n wedstrijd nodig. Eentje waarin alles fout leek te gaan, maar het eindresultaat mee viel. Anders dan in het verleden, toen een zwakke prestatie of een paar lacunes leidden tot verlies. Dit keer was er géén schade opgelopen en de mentale kracht die de Duivels uit die slottreffer konden halen, namen ze mee tegen Brazilië. Individueel waren de Brazilianen misschien stuk voor stuk sterker, kon Hazard makkelijk toegeven, maar het collectief kon wel eens voor verrassingen zorgen. En zonder veel weg te geven, suggereerde Hazard om het misschien eens op zijn Chelsea’s te doen. Wat dieper terug zitten, niet te veel ruimte weg geven tussen de linies, en dan te counteren, iets waar de Belgen toch zo sterk in zijn.

Zand in de ogen

Toen we ons ’s anderendaags verdiepten in de statistieken, zagen we het al iets minder rooskleurig in. Marcelo was terug, en die kon, in samenwerking met Neymar en Coutinho, voor veel schade zorgen aan de linkerkant. Bovendien had Tite van de Brazilianen een fort gemaakt.

Brazilië begon aan het duel met België met een reeks van vijftien wedstrijden zonder nederlaag. Dat was voor de Seleção de langste in negen jaar. Sinds juni 2017, een jaar geleden, hadden ze elf wedstrijden gespeeld en maar drie goals geslikt. Auch. Roberto Martínez, zelf ook al een serie van 23 wedstrijden zonder nederlaag, wist waar hij aan begon.

Bovendien leek het, althans als we de gesmaakte persconferentie van Vincent Kompany mochten geloven, dat België niet van tactiek zou veranderen. Vinnie wilde een mooie wedstrijd, eentje in de traditie van wat de Belgen onder hun koppige Catalaanse coach ons de voorbije twee jaar bracht: resoluut je kans gaan, de Brazilianen hoog pressen, aanvallend voetbal, in de gekende 3-4-3. Suicide leek ons dat, gelet op Japan, en met ons dacht ook de hele internationale pers dat. Hadden de eerste zeventig minuten tegen Japan dan niets geleerd? Had Martínez dan niks geleerd uit zijn latere periode bij Everton?

Het was allemaal zand in de ogen strooien. België verraste met zijn beginopstelling. In balverlies vier verdedigers op lijn, en daarvoor -zoals verwacht- Fellaini, die Witsel bijsprong en met zijn lengte de infiltraties van Paulinho moest afremmen. Naast hen Chadli, een Luiks middenveld van kracht, lengte en techniek. Voorin drie man, met -verrassend- Lukaku vaak aan de buitenkant, De Bruyne centraal en Hazard links.

Houdbaarheidsdatum

De spionage had zijn werk gedaan, het overleg ook. Martínez houdt hier zijn tactische besprekingen in groep, om dingen af te toetsen bij de anderen. Zijn ideeën te testen op hun houdbaarheidsdatum. Tite had deze wedstrijd twee jaar lang zien aankomen, en alles van België goed geanalyseerd. Maar plots deden de Rode Duivels het anders. En Roberto Martínez had, met zijn scouting en zijn dataprogramma’s, ook heel goed Brazilië geanalyseerd. Bijvoorbeeld de wedstrijd tegen Mexico. Daar hadden de Midden-Amerikanen Brazilië pijn kunnen doen (zoals ze dat ook in Brussel met de Belgen deden) door Lozano en Vela hoog op de flanken te plaatsen. Ze kregen kansen, ontregelden het Braziliaanse spel, maar konden niet scoren.

De oude koningen zijn dood, de nieuwe kunnen opstaan. En De Bruyne, Hazard, Lukaku én Courtois doen mee

Het Belgische plan werkte wel. Om twee redenen. Mexico heeft niet die afwerkers die de Belgen wel hebben – in de breedte zelfs, met De Bruyne kwam vandaag de negende naam op het scorebord in het Belgische kamp. En Mexico heeft ook niet de counterscherpte van de Rode Duivels. Tegen Duitsland lukte dat nog wel, tegen Brazilië niet meer. Dat deden de Belgen wel en zo stond het na 45 minuten verrassend perfect 0-2 voor België. Met onder meer een scherpe counter op een corner van Neymar, afgemaakt door De Bruyne, ingeleid door een beresterke individuele actie van Lukaku. Klasse.

Met die tussenstand was ook wel wat geluk gemoeid. De eerste goal was een afschamper, de kansen van Brazilië gingen ofwel naast, of werden gered door Courtois. Na de rust was het afzien, tegen een Brazilië dat wat meer dreiging op rechts bracht en iets anders ging spelen op het middenveld. Was het toestaan dat Brazilië acht, negen keer op doel kon schieten, maar opnieuw stond Courtois pal, en andere schoten gingen naast. Een keer scoorde Brazilië, zoals ze dat ook tegen Servië hadden gedaan. Een scherpe diepe bal van Coutinho, die Neymar hier in Rusland in de schaduw speelde, en Renato Augusto die de bal binnen kopte. Tegen de Serviërs was dat nog Paulinho die binnen duwde.

Uitblinkers

De prestatie van de Belgen was af, met alleen maar uitblinkers. Chadli was op de afspraak, De Bruyne present, Hazard was de beste Braziliaan op het veld met zijn dribbels en laat in de partij in zijn rol als valse negen. Voor een keer, wellicht niet voor het laatst, stond Neymar in zijn schaduw. Als Real straks moet kiezen om Cristiano te vervangen en op zoek gaat naar een nieuwe Galactico… Fellaini speelde sterk, en de achterste lijn kraakte soms, maar begaf het niet. En Thibaut Courtois kan dinsdag met Hugo Lloris uitmaken wie doelman van het toernooi wordt. Want de paar reddingen van de Fransman eerder in het tornooi tegen Argentinië en Uruguay waren ook top. Alderweireld, Vertonghen die eerst Willian goed opving en daarna ook zijn streng trok tegen de misschien nog snellere Douglas Costa: ze waren allemaal onverzettelijk en bewezen hun tactische flexibiliteit. Roberto Martínez is té veel gentleman om met de pluimen te gaan lopen, maar de kritiek die er in Engeland nog steeds aan zijn adres is, en niet doofde na die crazy wedstrijd tegen Japan, mag nu wel gaan liggen. Tegen Brazilië heb je een tactisch voordeel nodig, en dat hadden de Belgen, in de eerste helft. Daarna was het nog alleen a game of heart, die een niet aflatende Meunier, weer alom present, een gele kaart én een duel tegen de Fransen kost.

Nog twee wedstrijden

Nog twee wedstrijden. Dat was de eerste reactie van Kevin De Bruyne na de uitschakeling van Brazilië, dat er sinds 2002 nu vier keer op rij uit gaat tegen Europese ploegen: in 2006 tegen Frankrijk, in 2010 tegen Nederland, in 2014 tegen de Duitsers en nu dus tegen de Belgen. Met Uruguay en Brazilië zijn de laatste niet-Europeanen uit het toernooi. Betekent dit dat Europa domineert? Ach, Brazilië is een Europese ploeg, die goed scout, verdedigend goed staat, individueel talent heeft en nog steeds elke wedstrijd kan winnen. Maar ook kan verliezen. Europa heeft tegenover de Zuid-Amerikaanse top -de rest van de wereld kan helaas niet meer volgen in atletisch vermogen en perfect collectief spel- zijn achterstand qua individueel talent goedgemaakt. Dat bewees Frankrijk tegen Argentinië, dat bewezen de Belgen tegen Brazilië. Met wat geluk: een paal, een afgeweken eigen goal, een spaar schoten naast. Maar wie ver wil komen in een WK heeft nu en dan wat geluk nodig. Zo werd Spanje in 2010 wereldkampioen.

De counter lijkt terug

Voor het toernooi voorspelde Hazard een finale tegen Engeland. Dat kan nog steeds. Daarvoor moeten de Belgen wel voorbij Frankrijk, dat ook zijn gouden generatie heeft. Een jonge bovendien, in het voordeel van de Belgen speelt hun ervaring. En de grinta.

Nog twee matchen. Nog twee finales.

Het spel zal dinsdag wel weer anders zijn, tegen Frankrijk. Want dat is weer een ploeg die liever de bal niet heeft. Het is, als straks na dit toernooi het stof gaat liggen, een opvallende vaststelling. Brazilië ging er tegen de Belgen uit met 54 procent balbezit. Spanje ging eruit tegen Rusland, na een wedstrijd met 75 procent balbezit. Portugal had 61 procent balbezit, maar sneuvelde tegen Uruguay. Argentinië werd uitgeschakeld door Frankrijk, maar had wel 59 procent balbezit. Mexico had 54 procent na afloop van de uitschakeling tegen Brazilië, Zweden ging door tegen Zwitserland na amper 35 procent van de tijd de bal gehad te hebben.

Een en ander moet nog dieper worden geanalyseerd, maar eigenlijk zijn de Rode Duivels, die in de kwalificaties én in de groepsfase het meeste de bal hadden, Kroatië en Engeland uitzonderingen. Als dit WK iets leert, naast het feit dat de grote landen en de verwachte vedetten het wat lieten afweten, is het dit. Transitie is het nieuwe modewoord. Of liever, het oude. De counter lijkt terug – de generatie tachtigers van de Belgen haalde er een EK-finale mee. Transitie, counteren, bal veroveren, en snel de diepte in.

Belgen, deze Duivels, zijn meesters in de twee: we kunnen winnen op balbezit, maar ook winnen met weinig balbezit. Misschien maakt dat van deze generatie wel dat ze de gevaarlijkste outsider is voor de titel. Nog twee matchen. Nog twee finales. Om te beginnen dinsdag al, tegen twee van de nieuwe vedetten van het wereldvoetbal: Varane en Mbappé.

De oude koningen zijn dood, de nieuwe kunnen opstaan. En De Bruyne, Hazard, Lukaku én Courtois doen mee.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content