Onze man in Rusland: ‘Uitbreiding WK een goed idee? Niemand is verplicht om alles te bekijken’

‘Na Cristiano Ronaldo is het de komende drie dagen tijd aan de andere groten om zich te tonen. Straks Messi, morgen Neymar en Özil, en maandag Hazard’, schrijft Peter t’Kint vanuit Rusland.

Het was -vooraf- altijd al een wedstrijd om naar uit te kijken. Portugal-Spanje, de kraker in groep B, in Sotchi, waar ze na Cristiano straks ook Hazard te zien krijgen. En volgende week zaterdag Duitsland, én -wie weet- in de achtste finales misschien nog een keer Ronaldo, en anders Iniesta versus het gastland Rusland, mocht dat er in slagen zijn groep te winnen. Verre van zeker, maar het kan. Onschuldig als we zijn, denken we dat het gesternte de Russische president wel heel goed zat, bij de loting begin december. Er defileert straks geregeld héél schoon volk op die prachtige boulevard, zo’n 4 kilometer lang, gemaakt van gele stenen en roodbruin asfalt, waar tijdens de Winterspelen bewoners van de stad en bezoekers mekaar gade sloegen vanop afstand. Eén dezer uren gaan we zelf ook eens kijken hoe het er nu is. Allicht niet veel anders. Naar verluidt eindigt het brede wandelpad abrupt op een hoge muur. Daarachter een hek, niemandsland en nog een tweede hek. En vervolgens een kilometerslange veiligheidszone die diep door loopt tot in Abchazië. Landschap voorbehouden voor Russische militairen. Wat zij daar doen, weten alleen hun bevelhebbers.

Eerder op de middag verbeet gisteren Mo Salah zijn tranen. Als hij dinsdag niet bij machte is om Rusland te verschalken met zijn ploeg, zit zijn WK er misschien al op. Jammer van die ippon in de finale van de Champions League. Een paar uur na hem verbeet ook Marokko zijn ontgoocheling. Het blijft blijkbaar moeilijk voor de Noord-Afrikaanse landen om iets te tonen op het WK. Egypte is er nog maar voor de derde keer bij _ voor het eerst sinds 1990 _ en won nog geen enkele van zijn vijf matchen. De Sphinx voor doel parkeren leverde niets op.

En voor het Marokko van Nabil Dirar en Mbark Boussoufa was het een donkere week. Eerst alweer onvoldoende stemmen om zelf eens gastheer te mogen zijn, en nu ook weer geen winst. Voor Marokko is dit het eerste WK sinds 1998. Zij wonnen toen een keer. In ’86 raakten ze uit de poules om vervolgens te sneuvelen tegen West-Duitsland, maar al bij al blijft het toch te mager. Misschien lukt het de komende campagnes wat beter, als het uitgeweken talent na de diaspora richting Fort Europa kan worden gerecupereerd en tot één geheel gesmeed. Het snelle tempo wat langer aanhouden in de komende wedstrijden is de boodschap. Wat zij lieten wél iets zien.

Dat Portugal-Spanje qua niveau een heel eind boven wat we al te zien kregen, zou uitstijgen, mocht worden verwacht. De toon is gezet. Wie de eerste week van juli wil doorstoten naar de volgende ronde, zal een hoog tempo moeten aankunnen en veel positiewissels moeten kunnen opvangen. Het klimaat hier in dit land laat snel voetbal toe. Overdag is het zalig, niet té warm, en ’s avonds koelt het flink af. Heerlijk voetbalweer, je hoeft, zoals in Brazilië, je inspanningen niet te doseren, uit vrees om plat te vallen in weersomstandigheden met een hoge vochtigheidsgraad. Over vier jaar wordt het weer anders, in die hete zandbak, ook al krijgen we dan een tornooi met een andere onbekende factor. Geen zomer-WK, maar een wintertornooi, van 21 november tot 18 december. Voor de toppers halverwege een seizoen, en niet aan het einde. En voor de fans eerder glühwein en kerstfeer, dan voetbalbbq’s en bier. Tenzij je naar Zuid-Amerika uitwijkt.

De sterren hebben er duidelijk zin in. Donderdag al de Rus Golovin, gisteren Iniesta en Ronaldo, straks hopelijk Messi. Voor die laatste drie is dit hier hun laatste kunstje. Vier jaar geleden, in Brazilië, konden ze nog dromen van een revanche, nu niet meer.

Woensdag ging FIFA niet in op de vraag van de Zuid-Amerikaanse landen om ook al het WK van 2022 open te trekken naar 48 teams. Het zou hun deelnemers van 5 (of 4, als het vijfde land de barrage mocht verliezen) naar zes opkrikken, op een totaal aantal van tien landen is dat een zeer hoog percentage. Dat gebeurt nu pas vanaf 2026. Dan zien we in principe altijd Nieuw-Zeeland (tenzij Australië terugkeert naar de voorrondes in Oceanië), krijgt Azië 8 vertegenwoordigers (nu 4 of 5 afhankelijk van de barrages), Afrika 9 ipv nu 5 en UEFA 16 deelnemers in plaats van de huidige 13. Het is vooral de rest van de wereld die meer toegang kan krijgen tot de eindfase.

Is dat -okee, het is nog vroeg in het tornooi- een goed idee, gezien het niveauverschil gisteren in de matchen? Die discussie voerde Europa ook al bij de uitbreiding van het EK. Dat leverde twee jaar geleden heel vrolijke wedstrijden op, en wat extra sfeer in Albanië, Slovakije en vooral IJsland, dat misschien daardoor vanmiddag voor het eerst van de partij is op dit tornooi. Sportief heeft het zijn voordelen. Voetballers kunnen zich meten met de grootsten, landen wisselen data uit, fans ontdekken landen, voetballers. Schaadt het? Ach neen. Niemand is verplicht alles te bekijken. In onze jonge dagen was voetbal iets exclusiefs, eens het tornooi op tv kwam, keek je elke wedstrijd. Nu is het massaconsumptie. Netflix of Amazon voor sport. Kunst is er de parels uit te halen, maar dat is bij televisieseries ook zo. Goeie gidsen zoeken. Wij zijn voorstander, Afrika ís nu ondervertegenwoordigd en het enthousiaste Azië gunnen we het.

FIFA doet het -uiteraard- om de inkomsten te vergroten. En wiens brood men eet… U moet maar eens naar het lijstje sponsors van de wereldvoetbalbond kijken.. Of de boarding vanmiddag. De Chinese industrie heeft het voetbal ontdekt.

Gaat het ten koste van intensiteit? Ach. Op het einde zullen het ook straks weer dezelfde landen zijn. Het is alleen voor kijkers en zenders puzzelen, om uitzendschema’s in mekaar te boksen. Maar op zich… Hoe meer volk, hoe leuker. Dat zagen we in Frankrijk.