Het sportmoment van (eind)redacteur Steve Van Herpe: hoe Hazard op zijn manier het belang van menselijke relaties aantoonde.
Bij Real Madrid draait het om twee dingen: winnen en winnen. Wordt er niet gewonnen, dan loop je er best bij alsof je net vernomen hebt dat er een harde lockdown is afgekondigd.
Dat had Eden Hazard waarschijnlijk niet zo goed begrepen toen hij bij zijn presentatie in de zomer van 2019 de talrijk opgedaagde fans van Real Madrid begroette met een olijke ‘Hola a todos‘ (Hallo, iedereen). Het imago waarmee hij in Valdebebas neerstreek, was al niet dat van de grootste werker. Met daarbovenop nog zijn aanslepend blessureleed kwam de focus van de Spaanse media al snel te liggen op de ‘levensstijl’ van onze hamburger king.
De kritiek kreeg vorig seizoen een ongezonde climax na de halve finale van de Champions League tegen Chelsea. Real Madrid werd toen uitgeschakeld en onmiddellijk na de match doken er beelden op van een lachende Hazard die op het veld van Stamford Bridge, met de geur van de nederlaag nog vers in de neus, grapjes maakte en herinneringen ophaalde met zijn ex-ploegmaats van Chelsea.
Er ging een schok van 12 op de schaal van Richter door el madridismo. Open monden, handen in het haar, ongeloof. Alsof er net beelden getoond waren van in de Middellandse Zee verdrinkende vluchtelingen die verslonden werden door een resem hongerige haaien. Hazard kan geen seconde langer bij Real Madrid blijven, was de teneur. Het scheelde niet veel of er werd opgeroepen hem de volgende dag te vierendelen aan de Puerta del Sol.
De bloedige ernst waarmee dat alles verkondigd werd, was angstaanjagend. Hazard toonde met zijn gemoedelijke babbel met de amigos van Chelsea alleen maar aan dat menselijke relaties het belangrijkst zijn. Belangrijker dan de miljoenen van de Champions League en belangrijker dan de liefde voor een club (ook al is dat een Koninklijke). Daar is toch niks mis mee?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier