Het moment van redacteur Matthias Stockmans: Denemarken toonde collectieve veerkracht na de hartaanval van zijn sterspeler.
Het beeld staat nog steeds op ons netvlies gebrand: Christian Eriksen, sterspeler van de Deense nationale ploeg, die plots neerzijgt. Het hart dat beslist om te stoppen.
Iedereen had zo uitgekeken naar het EK voetbal, omdat de Belgen als favoriet golden, omdat het toernooi al eens een jaar uitgesteld werd, omdat het een bron van verlichting en entertainment moest zijn in miserabele coronatijden.
Het enthousiasme maakte echter al op dag 2 van het EK plaats voor een harde confrontatie – weer maar eens – met de vluchtigheid van dit bestaan. Toen Eriksen daar gereanimeerd werd op het veld, keek iedereen die voor de tv of in het stadion zat vertwijfeld naar elkaar. Wat nu? Kan deze wedstrijd nog doorgaan? Kunnen de Belgen nog spelen? Hoe moet het nu met het EK?
Maar vooral: is Eriksen echt dood? Plots was alles – de opgeklopte hype rond zo’n EK, de favorietenrol van de Belgen, die eindelijk maar eens een prijs moesten winnen – relatief.
Gelukkig kende die heel bizarre episode een positieve afloop en kon Eriksen dankzij een snelle interventie weer tot leven gewekt worden.
De rol van de Deense aanvoerder Simon Kjaer, een mix van kalmte en empathie, strekte daarbij tot voorbeeld. Hij diende zijn ploegmaat de eerste zorgen toe, ging de vrouw van Eriksen troosten aan de zijlijn en noopte zijn ploegmaats aan om een haag te vormen rond hun geliefde vedette van het elftal.
Uiteindelijk groeide Denemarken, zonder zijn sterspeler, nog uit tot de revelatie van het EK. Pas in de halve finales werd het (na verlengingen dan nog) gestopt door Engeland. Ook dat kan sport zijn: samen iets beleven, verbinding in goede en slechte tijden. En als collectief veerkracht tonen. Het voetbalstadion als de kerk van de 21e eeuw.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier