Op bezoek bij Laurent Ciman in Frankrijk: ‘Misschien ben ik te braaf’

© Icon Sport
Martin Grimberghs Medewerker van Sport/Voetbalmagazine

Privéproblemen, een sportieve ontgoocheling, een gedwongen verhuis… Laurent Ciman moet incasseren, maar hij laat het hoofd nooit hangen. Vreemd? Niet echt. Gewoon het verhaal van een normale man in het voetbalwereldje.

Gevulde ravioli en een plat water. In de Holiday Inn van Dijon is het menu hetzelfde sinds Laurent Ciman er is neergestreken. Na Québec en Californië vormt de hoofdstad van de Bourgogne een hele cultuurschok. Op zijn 33ste staat de verdediger, die een ster was in de MLS, voor de uitdaging om te gaan spelen in een Ligue 1 waar niemand hem kent. Tussen het zoeken naar een huis door – zijn gezin zit nog vast aan de andere kant van de wereld – maakt Ciman de balans op van zijn carrière, die sinds drie jaar sterk beïnvloed is door zijn privéleven.

Op 16 juni moest Ciman op het laatste moment het basiskamp van de Rode Duivels in Rusland verlaten. Drie maanden later is dat nog niet verteerd.

De ‘medische joker’ zijn, was dat het lastigste moment uit je carrière?

Laurent Ciman: ‘Neen, het lastigste was mijn mislukking bij Club Brugge ( in het seizoen 2008/09, nvdr). Ik was jong, kwetsbaarder en ik werd geviseerd door het publiek. Bovendien speelde ik op een positie die de mijne niet was ( rechtsachter, nvdr). Vooral op menselijk vlak was dat moeilijk te verteren. Ik zat aan de grond, gelukkig was mijn vrouw er om me te steunen. Zonder haar was het moeilijk geweest om terug te vechten, denk ik. Nu, de keuze van Roberto Martínez, dat was van een andere orde. Dat bleef bij sportieve overwegingen. De coach maakte keuzes. Of ik die begrijp of niet, daar trekt niemand zich wat van aan. Wat de mensen onthouden is dat België in de halve finales stond. Met of zonder Laurent Ciman, wat maakt dat uit?’

Hirving Lozano

Te goed is half gek, ja, misschien wel, maar als ik iemand iets te zeggen heb, dan doe ik dat in zijn gezicht.

Laurent Ciman

Waren er voortekenen bij Martínez te bespeuren dat jij op de wip zou zitten of is hij voor zijn spelers net zo ondoorgrondelijk als voor de media?

Ciman: ‘Twee dagen voor de wedstrijd tegen Egypte rinkelde mijn telefoon op mijn kamer. Zelfs voor ik opnam, wist ik hoe laat het was. Het was zijn assistent ( Graeme Jones, nu ex-assistent, nvdr) die me belde om me te zeggen dat ik met de coach moest komen praten. Ik ben erheen gegaan en heel de staff was daar. De coach nam het woord om me uit te leggen dat ik de medische joker zou zijn, want hij wilde geen jongere in die situatie brengen. Hij wist dat, als hij ooit een beroep zou moeten doen op mij, ik er zou staan, terwijl een jongere misschien gedestabiliseerd is. Dat is de uitleg die ik gekregen heb.’

Te goed is half gek, zou je bijna zeggen…

Ciman: ‘Misschien ben ik inderdaad te braaf. Maar wat had ik moeten doen? Opstaan en weggaan? Dat zit niet in mijn karakter. Ze weten dat ik nooit de deur zal dichtslaan, want het is voor mij altijd een eer geweest om daar te zijn. Ongeacht hoe het mij zoal vergaan is bij de nationale ploeg, ik denk dat respect het belangrijkste is. Ik heb dat altijd gehad tegenover mijn ploegmaats. Wat mij stoort, is dat het niet in twee richtingen werkt. Het is bijvoorbeeld gemakkelijk om mij met de vinger te wijzen bij de eerste goal van Italië op het EK ( België verloor in 2016 zijn openingsmatch met 0-2, nvdr). Nochtans denk ik dat Toby Alderweireld evenveel verantwoordelijkheid droeg. Maar heb ik in het openbaar verklaard dat het zijn fout was? Neen. Heeft hij dat gedaan? Ja. Dus heb ik hem duidelijk gemaakt dat het de laatste keer was dat hij zo over mij sprak in de kranten. Ik denk dat het ook de laatste keer is geweest dat hij mijn naam heeft genoemd in een krant. Te goed is half gek, ja, misschien wel, maar als ik iemand iets te zeggen heb, dan doe ik dat in zijn gezicht. Ik heb daar geen gazet voor nodig. Dat is de reden waarom ik denk dat mijn temperament mij soms benadeeld heeft.’

Laurent Ciman: 'Ik kon ook naar Antwerp, maar dat is uiteindelijk op niks uitgedraaid.'
Laurent Ciman: ‘Ik kon ook naar Antwerp, maar dat is uiteindelijk op niks uitgedraaid.’© BELGAIMAGE – BAPTISTE FERNANDEZ

Anderhalf jaar na Italië lijkt de vriendschappelijke wedstrijd tegen Mexico (3-3) in november 2017 zwaar doorgewogen te hebben. Of is dat niet zo?

Ciman: ‘Als dat zo is, dan zou dat jammer zijn. Ik weet dat ik geen Vincent Kompany ben, maar ik denk dat ik mijn sporen verdiend heb bij deze ploeg. Er is een vriendenmatch tegen Nederland geweest waarin ik 109 keer de bal geraakt heb. Als centrale verdediger wil dat wat zeggen. Wat vaststaat, is dat de match tegen Mexico mij pijn gedaan heeft. We hebben alleszins niet op de juiste manier gespeeld tegen hen, maar anderzijds heb ik Barcelona gisteren tegen PSV zien spelen en zag ik Hirving Lozano die Jordi Alba in snelheid nam. Dus ja, dat is dan bij mij ook maar normaal. Als die wedstrijd de balans heeft doen overhellen, dan zou ik dat spijtig vinden.’

Vergiftigd geschenk

Hoe reageerde de groep toen ze hoorde dat jij aangeduid was als medische joker?

Ciman: ‘Toen ik naar buiten ging, kwam ik spelers tegen met wie ik erover gepraat heb. Iedereen reageert op zijn manier. Ik ga hier niet vertellen wat er allemaal gezegd is. Laat ik gewoon zeggen dat sommigen echt uit de lucht vielen. Logisch, aangezien ik zelf ook dacht dat ik mijn plaats verdiende bij de 23. Maar de coach heeft zijn keuzes gemaakt. En ik heb wel ergere dingen meegemaakt in mijn leven.’

Is het meest absurde voor jou – en hetgeen velen ook maar moeilijk begrijpen – niet dat hij je amper 48 uur later in de basisploeg zet tegen Egypte?

Ciman: ‘Dat heb ik niet goed begrepen. Wilde hij me bedanken? Hij had ten slotte gezegd dat hij wou dat ik topfit was, in geval dat… Ik denk dat het ook was om de jongeren te sparen. Ik zou in hun plaats nochtans gerust geweest zijn. Het belangrijkste is bij de 23 te zijn en daar waren ze. Als ik daarentegen een slechte match zou spelen, dan was de zaak geregeld. Ik zag het als een vergiftigd geschenk. Als ik een fout maakte, dan zou de coach gelijk gehad hebben. Dat zou best kunnen, want ik was mentaal niet in een ideale staat om die match te spelen. Ik heb het toch gedaan omdat het natuurlijk geweldig blijft om met die ploeg te spelen, maar het was niet eenvoudig, want ik wist dat Vincent en Thomas Vermaelen zouden terugkomen – ook al hadden ze nog niet mee getraind – en dat ik dus de 24e man zou blijven. Die match tegen Egypte heb ik dus gespeeld uit respect voor het Belgische publiek en omdat ik prof ben.’

Velen verwachtten dat je bij je terugkeer uit Rusland, net voor het WK, je afscheid als international zou aankondigen. Waarom heb je dat niet gedaan?

Ciman: ‘Ik heb altijd geknokt om deel uit te maken van dit team. Ik kreeg kritiek op het feit dat ik erbij was, op wat ik deed of niet deed. Dat ga ik in de toekomst zeker niet missen, maar ik zal nooit zeggen dat ik ermee stop. Wat zou dat ook veranderen? Het zal vast wel op de natuurlijke manier gaan. Ik moet er geen heisa rond maken gewoon om te tonen dat ik nog besta.’

Geen grap

Je terugkeer naar Europa, is die ingegeven door de wens om je leven te controleren en te vermijden dat je nog eens zo’n situatie meemaakt als vorige winter, toen je tot je stomme verbazing hoorde dat je geruild zou worden met Los Angeles FC, op 4500 kilometer van Montréal?

Ciman: ‘Ik wist dat die gelegenheid er was bij Dijon, want de voorbije seizoenen had ik al meermaals contact met die club gehad. Maar inderdaad, ik wilde zo snel mogelijk duidelijkheid over mijn situatie. Bovendien was het een aanbod voor twee jaar met een optie voor een jaar. Op mijn 33 in de Ligue 1 belanden, dat is niet niks. Dat kon ik gewoon niet afslaan. Ik kon ook naar Antwerp, maar dat is uiteindelijk op niks uitgedraaid. Het was wel fijn geweest om de boss ( Luciano D’Onofrio, nvdr) weer tegen te komen, en andere anciens van Standard. Maar goed, dat is het leven. Misschien later. In elk geval was het belangrijkste voor mij dat de onzekerheid niet bleef duren. In de MLS was alles onduidelijk. Als ik bleef, zou ik misschien nog moeten verhuizen zonder daar een woord in te zeggen hebben. En dat was iets dat ik absoluut niet meer wilde. Nooit meer.’

Op bezoek bij Laurent Ciman in Frankrijk: 'Misschien ben ik te braaf'
© BELGAIMAGE – BAPTISTE FERNANDEZ

Je vertrek bij Impact Montréal blijft een groot trauma?

Ciman: ‘Heel groot, ja. Dat heb ik nog altijd niet verteerd. Ik had gedacht mijn carrière daar af te sluiten. Daarom dat ik er op dat moment echt over dacht om te stoppen met voetballen. Maar wat zou ik dan gedaan hebben? Ik kon dan niet in Canada blijven, zonder werkvergunning. We hebben dan een permanente verblijfsvergunning voor Montréal aangevraagd, omdat we van plan waren er na mijn carrière terug naartoe te gaan. Ik heb daar nog geen antwoord op gehad, maar binnen het jaar zou dat in orde moeten zijn. Fingers crossed, want we hebben daar een huis en ik ben echt verliefd geworden op die plek. Dus ja, op privévlak blijft dat een trauma, want ik hield van het leven in Montréal. Ik voelde me er thuis, ik hield van de stad en van de mensen. En op slag werd alles overhoop gegooid. Het was op een avond, rond elf uur, en ik probeerde net mijn dochtertje in bed te krijgen, toen technisch directeur Adam Braz me belde. Hij zei me dat ik mijn koffers moest pakken en dat ik zou geruild worden met Los Angeles in Californië, aan de andere kant van het continent. Ik wou nog protesteren, maar ik begreep al snel dat het nutteloos was. Ik dacht dat ik een clausule in mijn contract had die me tegen zoiets beschermde, maar hij legde me uit dat die clausule eruit gehaald was toen ik enkele maanden voordien mijn contract met een jaar had verlengd. Mijn makelaar van toen had zich er laten inluizen. Ik begreep meteen dat het serieus was, dat hij juridisch stevig in zijn schoenen moest staan als hij me dat zo zelfverzekerd meedeelde. In twee minuten was het beklonken, geen onderhandelen meer mogelijk. Ik zou je graag zeggen dat ik eerst nog dacht dat het een grap was. Maar neen, het was meteen heel duidelijk.’

Heb je het bepaalde mensen bij Montréal kwalijk genomen?

Ciman: ‘Ik weet tot op vandaag nog altijd niet precies op wie ik kwaad moet zijn. Ik had me graag eens afgereageerd op iemand, maar ik wist niet op wie. Men heeft me nooit willen vertellen wie de beslissing genomen had om me te verkopen. Ik denk dat het voor de rest van mijn leven een vraagteken zal blijven.’

Heb je achteraf bekeken iets positiefs overgehouden aan dat avontuur?

Ciman: ‘Uiteraard. Op sportief vlak was Los Angeles super. Ik kan die club niks verwijten. Topsfeer, een buitengewoon publiek, een fantastisch stadion, een geweldige technische staf, ongelooflijke infrastructuur… Alleen: het was niet waar ik op dat moment wilde zijn. Ook al werd mijn dochtertje ook daar goed opgevangen. Dat was het probleem niet. Het is gewoon moeilijk om ergens van te genieten als het niet jouw keuze is. Natuurlijk zullen de mensen zeggen: ‘Ja, maar je bent in LA, Beverly Hills, Hollywood en zo…’ Dat is mooi, maar het was op dat moment niks voor mij. Al wat ik wilde was mijn rustige huis en mijn vrienden in Montréal.’

Ervoor knokken

Die reizen en transfers zijn een gevolg van het autisme van je dochter Nina. Jij lijkt van nature eerder een huismus. Ben je erin geslaagd om ook wat te genieten van dat nieuwe leven?

Ciman: ‘Enkele jaren geleden had ik nooit gedacht dat ik dit zou meemaken. Ik ken mezelf, ik zou nooit naar de MLS gegaan zijn. Misschien naar Italië, maar verder niet. Maar kijk, door mijn dochtertje is mijn leven in één klap veranderd. En ik heb daar veel positiefs uit gehaald. Ook sportief heb ik nog heel wat geleerd in de MLS, vooral door het contact met meer ervaren spelers, zoals Didier Drogba, met wie ik nog geregeld bel.’

Daarom ook dat de verwachtingen bij Dijon hooggespannen zijn, als Belgisch international en gewezen topverdediger in de MLS. Is het dan niet een beetje een gok om te herbeginnen in de Ligue 1 na drie seizoenen MLS? Heb je geen schrik dat het verschil heel groot zal zijn?

Ciman: ‘Dat is oké voor mij. Ik vind het prima. Back to basics. Ik heb geen zin om een vedette te zijn of me te gedragen als een zekere titularis. Ik hou wel van het idee om ervoor te moeten knokken. Ik ben 33, ik weet wat ik waard ben. Geen problemen wat dat betreft.’

Het blijft een feit dat je deze gok enkele jaren geleden allicht niet zou gewaagd hebben. Heeft de MLS je het zelfvertrouwen gegeven dat je voordien miste?

Ciman: ‘Ja, ik probeer meer uit. In mijn leven en ook op het voetbalveld. Ik ben altijd minder struis geweest dan anderen, maar ik ben tevreden nu dat ik dat kan compenseren met mijn techniek, mijn uitvoetballen, mijn vista. Ik heb niks meer te bewijzen. Ik heb geen zin om obstakels te zien waar die er niet zijn. Ik blijf mezelf. Misschien zal ik veel tijd nodig hebben om me hier te doen gelden, maar dat begrijpen ze wel, denk ik. De rest volgt wel, je zult zien.’

Laurent Ciman: 'Ik heb domme dingen gedaan toen ik jong was, zoals iedereen. Tegenwoordig denk ik op voorhand meer na over de gevolgen.'
Laurent Ciman: ‘Ik heb domme dingen gedaan toen ik jong was, zoals iedereen. Tegenwoordig denk ik op voorhand meer na over de gevolgen.’© BELGAIMAGE – BAPTISTE FERNANDEZ

‘Ik ben snel volwassen geworden’

Hebben we het juist als we zeggen dat de Laurent Ciman van vandaag niet meer dezelfde is als die van enkele jaren geleden? Op welk moment werd het verantwoordelijke gezinshoofd belangrijker dan de jonge en dus wat naïeve voetballer?

Laurent Ciman: ‘Ik ben snel volwassen geworden. Wanneer er iets ernstigs gebeurt in je privéleven, dan word je in één klap volwassen. Ik zie de zaken anders sinds Nina er is ( zijn oudste dochter, die aan autisme lijdt, nvdr). Na zoiets relativeer je alles veel meer. Er zijn dingen die ik gedaan heb, die ik niet opnieuw zou doen. zaken die ik gezegd heb, die ik niet nog eens zou zeggen. Waar ik zelfs niet meer aan zou denken.’

Het is lang geleden dat je als twintigjarige op heterdaad werd betrapt bij het roken van een joint…

Ciman: ‘Ja, bijvoorbeeld, dat soort dingen. Ik heb domme dingen gedaan toen ik jong was, zoals iedereen. Tegenwoordig denk ik op voorhand meer na over de gevolgen. Nu goed, ik heb indertijd wel wat geluk gehad met die affaire. De club had me kunnen ontslaan en dan was het misschien gedaan geweest met mijn carrière. Daar moet ik ze erg dankbaar om zijn. Maar je moet weten dat ik destijds niet eens wist dat cannabis een vorm van doping was. Dat was gewoon een misstap op een avond, een jeugdzonde.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content