Op zoek naar de verrassing van het EK: 10 rising stars die u nu nog niet kent

Iedere eindronde kent wel één speler zijn doorbraak op het grote toneel. Wie wordt dat op dit EK? Wij schotelen u tien mogelijke namen voor, die u op dit moment nog niet kent.

Daniil Fomin (Rusland)

Een van de vele jonge beloftevolle spelers die zich na het WK 2018 aandienen, maar voor wie het moeilijk is om de oudgedienden te verdringen. De 24-jarige Fomin geldt als een van de meest begaafde middenvelders. Hij belandde afgelopen zomer bij Dinamo Moskou nadat hij zijn opleiding kreeg bij Krasnodar en later bij Novograd en Ufa doorgroeide. Zijn debuut met de nationale ploeg maakte hij vorig jaar in oktober met een invalbeurt tegen Turkije. Meestal speelt hij als verdedigende middenvelder, maar hij kan ook de positie van Golovin of Mirantsjoek innemen. Vraag is: durft de bondscoach hem of een ander jong talent een kans te geven en een WK-veteraan uit de ploeg te laten? Twaalf keer al was Fomin er met de nationale ploeg bij, maar hij mocht nog maar twee keer starten en twee keer invallen.

Zoals hij zijn er nog een paar. Er is ook nog de net zeventien jaar geworden Zacharjan die ook bij Dinamo Moskou speelt en meestal op de rechterflank opereert in een aanvallende rol. Hij wordt één van de grootste Russische talenten genoemd, maar de kans dat hij veel speelminuten krijgt, wordt klein geacht. De bondscoach nam hem er vooral bij om alvast aan de sfeer van de grote jongens en de grote toernooien te wennen.

Jonas Wind (Denemarken)

De 22-jarige spits van FC Kopenhagen, het team van Jess Thorup, zou wel eens dé verrassing kunnen worden in dit Deense team. Hij speelde een sterk seizoen in clubverband, met 11 goals in 18 matchen, en was ook één van de beteren in de interland tegen België, één van de zes interlands die hij tot nog toe speelde sinds hij als international debuteerde onder Kasper Hjulmand in oktober vorig jaar. Het gaat in de spits tussen hem en Andreas Skov Olsen van Bologna, maar verwacht wordt dat hij de voorkeur krijgt omdat hij de laatste tijd alleen maar goeie matchen speelde. Hij is ook de reden waarom Marcus Ingvartsen van Union Berlin (voordien bij KRC Genk) afviel. Wind is gewoon beter, zeker op dit moment.

De jonge spits stond al eens op de rand van de doorbraak een paar jaar geleden, toen hij met FC Kopenhagen sterk presteerde in de Champions League, maar net toen hij klaar leek voor de nationale ploeg viel hij uit met een kruisbandletsel dat hem bijna een jaar van de velden hield. Pas dit seizoen kon hij weer voluit gaan.

Zijn enig minpunt is dat hij niet snel is, maar hij is wel sterk en goed in de zestien. Hij creëert ook ruimte voor de anderen, weet waar te lopen en ziet er niet tegen op om, wanneer het niet goed gaat, de mouwen op te stropen.

Wind komt uit een voetbalfamilie. Zijn broer is spelersmakelaar en zijn vader keepertrainer bij FC Kopenhagen, waar hij in het verleden onder meer samenwerkte met Ariël Jacobs.

Glen Kamara (Finland)

In Scandinavië kent men Glen Kamara al, maar voor de rest van Europa kan dit het toernooi worden waar hij buiten zijn eigen land en het land waar hij voetbalt (Schotland) zijn visitekaartje afgeeft.

Kamara (25) is de verdedigende middenvelder van Finland, maar beperkt zich niet enkel tot die rol. Hij lijkt qua speelstijl wat op Patrick Vieira of nog meer op Yaya Touré. Hij weet goed waar de bal gaat komen en speelt, denkt en schakelt snel. In Finland speelde hij enkel clubvoetbal in de jeugdreeksen. Geboren in Tampere als kind van ouders uit Sierra Leone trok hij al jong naar Engeland. Daar brak hij niet door bij Arsenal waar hij zijn jeugdopleiding afmaakte. Via Southend (League One) en Colchester (League Two) in lagere reeksen belandde hij in 2017 in Schotland, eerst bij Dundee en twee jaar later bij de Rangers.

De voormalige Finse jeugdinternational werkt zich uit de naad voor het team en speelt zelden ondermaats. Finse journalisten komen doorgaans na elke interland tot het besluit: wat was Kamara weer goed vandaag, zonder op te vallen. Misschien zit hij bij Glasgow Rangers een beetje te veel en te lang in een comfortzone en moet hij hoger mikken, maar het kan ook van Finse nuchterheid getuigen dat hij kiest om in een traditieclub net onder de absolute top prijzen te verzamelen en elke week te spelen in plaats van in een topcompetitie op de bank te zitten. Als er een stap hoger in zit, is dit EK de kans om die te zetten, al ligt hij nog onder contract in Glasgow.

Vitali Mykolenko (Oekraïne)

De beste speler in een erg jonge Oekraïense verdediging. Jeugdproduct van Dinamo Kiev, maakte zijn debuut in het eerste elftal in 2017 en speelt bijna alles. Is niet alleen verdedigend sterk, maar ook aanvallend goed en zorgt al eens voor een assist.

Gaat ook zelden in de fout. De rode kaart na een penaltyfout tegen Finland in één van de recente interlands, toen hij de bal fout terug speelde op de doelman en de Fin die de bal onderschepte, verkeerd afstopte, was een zeldzame misstap in zijn opwaartse carrière. De nu 21-jarige Mykolenko debuteerde in november 2018 in een vriendschappelijke interland tegen Turkije en vandaag is hij een vaste waarde op zijn positie. Hij was er wel niet bij toen Oekraïne in 2019 het WK U20 won. Kort voor het toernooi moest hij geblesseerd afhaken.

Van hem wordt verwacht dat hij, mits een goeie prestatie op het EK, naar het buitenland vertrekt. De bondscoach zou hem al warm aanbevolen hebben bij Milan, één van zijn ex-clubs. Door de sterke prestaties van Mykolenko rest de ‘Belgen’ Sobol en Michailitsjenko niets anders dan een plaats op de bank en geduldig afwachten.

Sasa Kalajdzic (Oostenrijk)

Hoewel Sasa Kalajdzic lang moest onderdoen voor Marko Arnautovic, die nochtans meer stemmingswisselingen laat optekenen dan hattricks, heeft Oostenrijk misschien eindelijk zijn nieuwe Bomber gevonden. Nadat Stuttgart hem in de zomer van 2019 voor iets minder dan twee miljoen overkocht van Admira Wacker, duurde het niet lang voor Kalajdzic van zich liet spreken. Met zijn lengte van twee meter is de Weense spits met Servische roots het type speler dat met zijn buitengewone kracht de verdedigers van de tegenpartij in de problemen brengt. Nadat hij zijn eerste seizoen bij Stuttgart in het water zag vallen door een kruisbandblessure, bloeide de Oostenrijkse reus het afgelopen jaar helemaal open in de Bundesliga. De teller staat op zes assists en zestien doelpunten, waarvan acht met het hoofd. In de vijf grote Europese competities deed alleen de Portugees André Silva beter met negen kopbalgoals.

Met zulke statistieken komt de grote spits uit Wenen in het vizier van de Premier League. Bovenaan de lijst van gegadigden staat David Moyes, die de luchtmacht van zijn Hammers verder wil versterken en graag zou zien dat de Oostenrijkse aanvaller Tomás Soucek en Michail Antonio gezelschap komt houden. Ondertussen zal Kalajdzic het op het EK moeten opnemen tegen eeuwige rivaal Arnautovic, die nog altijd sterk presteert in de Chinese competitie. Tenzij de coach kan worden overtuigd om over te schakelen op een systeem met twee aanvallers om de lakens uit te delen in de lucht…

Eljif Elmas (Noord-Macedonië)

Je kan met veel zelfvertrouwen op je eerste afspraakje verschijnen en vervolgens een blauwtje lopen. Je kan ook ‘de Maradona van de Balkan’ genoemd worden en dan op de bank van het Napoli van Gennaro Gattuso zitten. Dat krijg je met zo’n bijnaam in een stad met een bepaalde geschiedenis. Maar Eljif Elmas (21) heeft daar niet om gevraagd. De man is trouwens niet zo’n praatvaar, hij drukt zich liever uit met zijn voeten. Met name met zijn rechtervoet.

De offensieve middenvelder is een zeldzaam talent. Na twee seizoenen in Istanbul bij Fenerbahçe (2017-2019), waar hij ontdekt werd door Erwin Koeman, werd Elmas in de zomer van 2019 naar de Serie A getransfereerd voor 16 miljoen euro. Carlo Ancelotti was onmiddellijk gecharmeerd door de diamant van het Macedonische voetbal, maar Gennaro Gattuso is nog niet overtuigd. De Napolicoach stelde hem niet meer op sinds 21 februari. Minder dan 25 procent speeltijd is uiteraard te weinig voor de man van wie Noord-Macedonië veel verwacht op het komende EK. Maar op die manier zal hij tenminste fris op zijn eerste grote afspraak verschijnen. En wie weet? Misschien draait dat wel in zijn voordeel uit.

Luka Ivanusec (Kroatië)

De Kroaten vergelijken hem met Kevin De Bruyne om zijn technische kunnen, zijn scherpe passing, zijn voetbalintelligentie en zijn statistieken (doelpunten en assists). Hij voelt zich even goed thuis op de vleugel als in het midden. De 22-jarige Luka Ivanusec speelde een belangrijke rol in het Europa Leagueparcours van Dinamo Zagreb, dat de kwartfinales bereikte door Tottenham uit te schakelen en José Mourinho te schande te maken. Hij zal waarschijnlijk nog een jaar of twee in de nationale competitie blijven, maar zou daarna op een veel hoger niveau moeten gaan spelen. Ivanusec krijgt al twee jaar aanbiedingen van buitenlandse clubs, maar wil zelf geen stappen overslaan.

Door de sterke concurrentie heeft Ivanusec tot nu toe slechts twee keer voor het nationale seniorenteam gespeeld, en dat was in 2017. Maar hij wordt gezien als een potentiële toekomstige titularis. In één van zijn twee wedstrijden voor de nationale ploeg slaagde Ivanusec erin om te scoren, wat hem tot de jongste doelpuntenmaker in de geschiedenis van het Kroatische elftal maakt. Dat record nam hij trouwens over van Ivan Rakitic.

Intussen heeft Ivanusec stevig zijn stempel gedrukt op de nationale beloftenploeg. Hij speelde in twee edities van het Europees kampioenschap voor U21 en is met 27 optredens de meest geselecteerde speler ooit voor de Kroatische U21. Zijn selectie voor EURO 2021 komt voor niemand in Kroatië als een verrassing. ‘Samen met Josko Gvardiol, die vertrekt naar Red Bull Leipzig, wordt hij beschouwd als een van de meest veelbelovende spelers in ons voetbal’, zegt Zoran Ban.

Jordan Larsson (Zweden)

Henrik Larsson staat bekend als een icoon van het Zweedse voetbal. Hij maakte het mooie weer bij Celtic, Barcelona en Manchester United en heeft overal prijzen gepakt. Larsson speelde ook voor Feyenoord en het was daar, in Rotterdam, dat zijn zoon Jordan werd geboren. Zijn naam verwijst naar de gelijknamige Amerikaanse basketballer.

Jordan heeft niet dezelfde aanleg als zijn vader om doelpunten te maken, maar hij trekt zich vandaag goed uit de slag in het Russische kampioenschap. Hij probeert er de dingen toe te passen die hij heeft geleerd in La Masía, het opleidingscentrum van Barça, dat hij bezocht toen zijn vader nog in Camp Nou speelde.

Mogelijk zal de 23-jarige Jordan Larsson tijdens dit EK nog niet veel op het veld te zien zijn. Zijn carrière als international staat nog in de kinderschoenen en de bondscoach beschikt over meer ervaren personeel in de aanval. Toch dichten de Zweden hem een mooie carrière toe. Larsson had zelfs al in een groot toernooi kunnen spelen, want hij was geselecteerd voor de Olympische Spelen in Brazilië in 2016. Eén man verpestte het feestje: zijn clubcoach had hem nodig. Die clubcoach was trouwens… Henrik Larsson.

Verder legt Pär Zetterberg uit dat de selectie van Granqvist en de afwezigheid van Ibrahimovic de twee meest besproken onderwerpen waren na de bekendmaking van de selectie. Het op twee na meest besproken onderwerp was de aanwezigheid van Larsson junior.

Jakub Moder (Polen)

Vorig jaar beleefde de 22-jarige rechtsvoetige centrale middenvelder een topseizoen bij Lech Poznan met 5 goals in 26 wedstrijden. Jakub Moder werd naast sterkste speler van de Poolse competitie ook bekroond met de prijs van de beste nieuwkomer in de PKO Ekstraklasa. Dat ging natuurlijk niet onopgemerkt voorbij: Brighton & Hove Albion twijfelde geen moment in oktober vorig jaar om 11 miljoen euro op tafel te leggen voor het toptalent, dat een overeenkomst tot 2025 onder de neus kreeg geschoven bij de Seagulls.

Maar er werd meteen afgesproken dat Moder nog drie maanden speelminuten mocht maken bij Lech Poznan, een periode waarin hij nog vier doelpunten maakte. Vanaf januari kreeg manager Graham Potter bij Brighton dan de beschikking over een technisch vaardige voetballer, de grootste belofte van het Poolse voetbal, die enkel nog de kracht en de ervaring miste van een Europese topcompetitie.

Moder maakte de afgelopen maanden een naadloze overgang naar de Premier League. Van aanpassingsproblemen aan het hogere niveau bleek totaal geen sprake. Snel had hij impact op het spel van zijn nieuwe werkgever, waardoor de technische staf nog sterker overtuigd raakte van zijn potentieel.

Meer zelfs, ze ontdekten al snel zijn polyvalentie. Door de afwezigheid van Solly March en Dan Burn wegens blessures werd Moder op de voor hem ongewone positie van offensieve linksback gezet in de wedstrijden tegen Newcastle United (3-0-zege) en op bezoek bij Manchester United (2-1-nederlaag). De jonge Pool was niet onder de indruk, hij hield goed stand.

Ivan Schranz (Slovakije)

In elke selectie heb je grote talenten die al van jongs af in de kijker liepen en heb je laatbloeiers. Schranz (27) behoort tot de tweede categorie. Hoewel hij vandaag geldt als Slovakijes beste spits en man in vorm, speelde hij pas zeven keer met het nationale elftal. Zijn debuut maakte hij in september 2020 toen hij al 26 jaar, 11 maanden en 22 dagen oud was. Hij scoorde meteen, tijdens zijn invalbeurt tegen aartsrivaal Tsjechië, het land waar hij de laatste jaren zijn brood verdient.

Ook in clubverband nam Schranz een trage start. Als jeugdproduct van Inter Bratislava week hij uit naar Spartak Trnava, een traditieclub die erom bekend staat talent een kans te geven. Maar bij Sparta Praag, zijn volgende stap, brak hij niet door, waarna hij terugkeerde naar Trnava. Bij Dukla Praag speelde hij vervolgens ook goed, maar bij het Cypriotische AEL Limassol lukte het dan weer niet.

De doorbraak kwam er pas echt twee jaar geleden in buurland Tsjechië, eerst bij Ceske Budejovice en vooral dit seizoen bij FC Jablonec waar hij gemiddeld één keer om de twee matchen scoort en tot de laatste speeldag in de running was voor de titel van topschutter. Schranz is snel, sterk en heeft een goed afstandsschot. Zijn voordeel is dat hij nog niet goed gekend is in het Europese topvoetbal, en dus zijn tegenstanders kan verrassen.