Uiteraard is Manchester City opnieuw titelfavoriet. Maar met de terugkeer van Virgil van Dijk, de komst van Raphaël Varane én die van Romelu Lukaku wordt het wel weer spannend aan de top van de Premier League. Met de terugkeer van de Rode Duivel naar Londen hebben de Blues alleszins een nieuw topwapen in hun arsenaal gestoken.
Eerlijk, de voorbije paar jaar was het, op één seizoen na, wat saai in de Engelse titelrace. De uiteindelijk tot tien punten met stadsgenoot United beperkte kloof doet anders vermoeden, maar een sterke reeks tijdens de winter maakte dat Manchester City vorig seizoen vrij vroeg zeker was van een nieuwe titel. City verspeelde alleen op het einde wat van zijn voorsprong, omdat het de Champions League prioriteit gaf.
Het jaar voordien was Liverpool buiten categorie, 18 punten voorsprong op de eerste achtervolger, het was vooral wachten wanneer de Reds de prijs zouden pakken, niet of.
Het seizoen daarvoor was wél spannend, met een nek-aan-nek tussen Liverpool en City (1 punt verschil uiteindelijk), maar de rest volgde dan weer op zeer verre afstand. En het jaar daarvoor stond opnieuw geen maat op City, dat 19 punten voor vicekampioen United eindigde.
Kortom: drie seizoenen op vier was een en ander al zeer vroeg beslist en speelden andere zaken om het spannend te houden. De kaap van de 100 punten in de stand, of die van de 100 of meer gemaakte goals. Of ook: de strijd om de Europese plaatsen.
Grote spits
Dit keer zou het anders kunnen zijn. City haalde Grealish. United verlengde Cavani, kocht Sancho en vooral, het haalde met Varane een topverdediger binnen. Liverpool begroette na een jaar afwezigheid de terugkeer van zijn rots in de defensie. Dat scheelt straks veel in snelheid achterin. En Chelsea zocht en vond zijn beoogde nummer 9: Romelu Lukaku.
De komst/terugkeer van Big Rom maakt van The Blues – winnaar van de CL en dit voorjaar in onderlinge duels met City steevast de beste – opnieuw een kandidaat voor de titel. Want: een echte negen, een afwerker, misten ze sinds de laatste titel (in 2017) die er kwam dankzij Courtois in doel, Fabregas als assist-gever, Hazard als blikopener en doelpuntenmaker (16) toen, maar vooral met Diego Costa in de spits. Dat seizoen was de Spaanse Braziliaan goed voor 20 goals.
Het seizoen daarna was Hazard de beste doelschutter (12 goals) van zijn club en eindigde Chelsea pas vijfde, op 44 punten van de kampioen. De prestaties waren minder, maar vooral: er was geen echte negen meer.
Nog een jaar later werd Chelsea derde, op 32 punten van City, en was Hazard weer de beste afwerker, met 16 goals. De voorbije twee seizoenen eindigden de Londenaars twee keer vierde, op respectievelijk 33 en 19 punten van de kampioen, met youngster Tammy Abraham (15) en Jorginho (7) als clubtopschutters. Costa en Hazard werden voorin nooit vervangen. Geen grote ploeg zonder grote defensie, wist Raymond Goethals al, maar geen grote ploeg zonder grote spits weten ze bij Inter ook.
De verhuis van Romelu Lukaku naar Londen kan dat verhelpen.
Haaland
Eerste keus was Lukaku niet. Iedereen – ook Chelsea – snuffelde de voorbije maanden aan Erling Haaland, een spits met meer toekomst dan Lukaku. Het zal nog moeten blijken of die een dezer nog zijn toptransfer maakt, dan wel of economische omstandigheden bij de topclubs dat nog wat afremmen.
Hoe dan ook: Lukaku, is, met zijn 34 goals in 51 matchen tijdens zijn eerste seizoen bij Inter en zijn 30 goals in 44 matchen in zijn tweede seizoen voor de Italianen, een garantie op doelpunten. Ook in Engeland, al zetten sommige pundits daar de voorbije dagen nog wel vragen bij. Dat hij niet meer de tiener is van weleer, toen hij werd doorgestuurd, weten ze bij Chelsea al langer: toen ze in 2017 kampioen werden, maakte Lukaku er dat seizoen 25 voor Everton. Hij was die zomer al het transfertarget van Chelsea, maar toen werden de Londenaars nog gedribbeld door Mino Raiola, die uiteindelijk Manchester United als bestemming vond. Met een nieuwe zaakwaarnemer, een Italiaan, lukte het nu wel.
Afwerking
Lukaku is dé missing link bij Chelsea, waar ze vol lof zijn over Timo Werner en diens snelheid in de omschakeling, maar evenmin blind voor diens wurgen van kansen. Vandaar Haaland, vandaar Lukaku.
Want dat omzetten van kansen in doelpunten was vorig seizoen hét grote probleem van Chelsea onder Tuchel. De winnaar van de Champions League speelde na januari en de aanstelling van de Duitser 19 competitiewedstrijden onder zijn bewind: amper 25 keer werd gescoord. Chelsea maakte uiteindelijk slechts 58 goals, ondanks Werner, Abraham, Ziyech en Havertz.
Dat was het laagste aantal in jaren en ver van de 85 in het laatste kampioenenjaar. De aanval van de ploeg was pas de achtste in de Premier League. Gelukkig was de verdediging – met slechts 13 tegengoals in de tweede helft van het kampioenschap – van niveau.
The Athletic dook in juli al eens in deze cijfers. Had de ploeg dan weinig kansen? Hoe zat het met de expected goals (XG)?
Wel, behoorlijk. Chelsea had volgens die statistieken minstens 29 keer moeten scoren in de periode onder Tuchel in de competitie. Het slaagde daar maar 20 keer in, strafschoppen niet inbegrepen. Het maakte van de ploeg het team dat aanvallend het meest onder de verwachtingen bleef van alle eersteklassers. Allemaal , Chelsea was de slechtste van de Premier League in deze tabel! Zelfs Fulham puurde 11 goals uit 19,5 XG.
Vooral het contrast met de top in dezelfde periode was groot. XG Manchester City: 34,5. Gemaakte goals (uit veldspel): 50. Tottenham Hotspur (dankzij Kane vooral): XG 26,9. Gemaakte: 33. Ook Leicester City, Manchester United, Arsenal, West Ham, Leeds, Crystal Palace en zelfs Newcastle puurden meer goals uit hun kansen dan op papier mogelijk.
Individueel vielen dan vooral de slechte cijfers van Werner op. XG 11,45. Gemaakte goals: 6. Een doelpunt minder dan Jorginho, die zeven strafschoppen omzette. Ook Pulisic, Havertz, Mount en Giroud scoorden lager dan mocht worden verwacht. Alleen Abraham deed iets beter.
Nog een andere statistiek wees eveneens op de nood aan een afwerker: van alle schoten op doel (zonder strafschoppen) ging slechts 12,7 procent binnen. Daarmee eindigde de club veertiende op alle eersteklassers. Toen de ploeg kampioen werd bedroeg dat aantal nog bijna 20 procent.
Kortom: om echt de kloof met de top te dichten – Chelsea eindigde in mei op 19 punten van kampioen City – was een afwerker nodig. Haaland stond nummer één op de lijst, Lukaku was een mooie tweede.
Big Rom weet wat hem te doen staat: afwerken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
