Ronald Vargas voelt zich erg goed bij Anderlecht, maar er ligt nog een blauw-zwarte steen op zijn maag. In Sport/Voetbalmagazine vertelt hij nog één keer zijn verhaal. Een voorsmaakje.
Ronald Vargas voelt zich erg goed bij Anderlecht, maar er ligt nog een blauw-zwarte steen op zijn maag. In Sport/Voetbalmagazine vertelt hij nog één keer zijn verhaal. Een voorsmaakje.
S/VM: Volgens een ingewijde voelde je je in je element in Brugge, zowel in de stad als bij Club. Klopt dat?
Ronald Vargas: “Weet je, Brugge is een mooie stad met een goeie club. Toen ik er voetbalde, voelde ik me goed, ondanks mijn blessures. Ook met de supporters had ik een goede relatie – tot gebeurde wat gebeurde, daarna niet meer. Ik had vooral een probleem met het nieuwe management, niet met de fans of met het oude bestuur.”
“Op een gegeven moment neem je een beslissing, een persoonlijke beslissing, en dat moeten de supporters dan ook aanvaarden. Ze kunnen dat vervelend vinden en daar lastig over doen, maar dat vind ik onrechtvaardig, want ik heb me tegenover hen altijd correct, eerlijk en nederig gedragen.
“Kortom, ik heb me altijd respectvol opgesteld en het nieuwe management van Club Brugge heeft dat niet gedaan. Daarom zit ik nu hier.”
Was dat gebrek aan respect een financiële kwestie?
“Neen, als het mij alleen om geld te doen was, zou ik nu niet bij Anderlecht zitten. Als ze dat bij Club Brugge denken, vergissen ze zich. Maar als je bekijkt wat voor een contract ik bij Club had in vergelijking met andere spelers, dan was ik zeker niet hun ‘beste speler’, zoals ze mij zelf noemden. Als je daarbij stilstaat, zeg je: ik word niet naar waarde geschat. En als je niet naar waarde geschat wordt, beginnen veel andere dingen ook stroef te lopen.”
Als het niet zozeer met geld te maken had, wat was dan wel het probleem?
“Ik voelde geen vertrouwen van het nieuwe management. Anderlecht gelooft wel in mij, een geblesseerde speler. Dat is het enige wat telt. Meer wil ik daar niet over kwijt. Er is zoveel gezegd en geschreven dat ik geen olie op het vuur wil gooien.”
“Als alles goed gaat, heb je veel vrienden, maar als het slecht gaat, heb je er plots veel minder. Dat ik nu bij Anderlecht zit, komt omdat zij me nooit lieten vallen, omdat zij in mij geloofden. Daarom zeg ik nog eens wat ik eerder al zei in een interview: Anderlecht heeft voor mij gevochten, dus wil ik nu ook vechten voor Anderlecht.” (SVH)
