‘Southgate en Mancini hebben een voorbeeld gesteld op dit EK voor alle landen’

Columnist en ex-wereldkampioen Philipp Lahm blikt vooruit naar de EK-finale en is vooral vol lof over het geleverde spel van Italië en Engeland.

Als organisator van EURO 2024 in Duitsland heb ik extra veel oog voor de prestaties en de impact van het thuisspelende team. Het is belangrijk voor de atmosfeer en het imago van een toernooi dat het moedig en optimistisch speelt. Dat het spelers in zijn rangen heeft met wie de fans zich kunnen identificeren. Dat het weet en dat je kan vertellen dat het in eigen huis speelt.

Het publiek vindt het belangrijk dat spelers verantwoordelijkheid opnemen en zien een team groeien in een toernooi. Als ze dan ook nog eens een nationale stijl ontwikkelen, dan is de reikwijdte en het sociale belang van het EK of WK meteen duidelijk. Voetbal kent zo enkele voorbeelden met onder meer Engeland in 1996, Frankrijk in 1998 en Duitsland in 2006.

EURO 2020 kende dan weer verschillende gastlanden waarvan er twee in de finale staan. Engeland werd gedragen door het enthousiasme van het publiek in zijn vijf wedstrijden op Wembley. De spelers zijn stuk voor stuk atleten die vol in de strijd gaan. Bondscoach Gareth Southgate geeft zijn team twee zaken. Met zijn open brief aan het Engelse publiek, waarin hij het probleem van racisme aankaartte, maakte hij duidelijk dat hij zijn functie ook als een sociale missie ziet. En zijn ploeg gelooft in zijn tactische ideeën, zijnde dat niemand een goal zal maken tegen de Engelsen. Ze kregen er dan ook nog maar eentje binnen tegen de Denen in de halve finale.

Voorin kan Southgate op erg veel talent rekenen, met vooral Raheem Sterling. Het is ook opmerkelijk dat hij enkele spelers gebruikt van ploegen die niet tot de ‘Big Six’ in Engeland horen. Kijk maar naar Leeds, Aston Villa, West Ham en Everton. Ook dat versterkt de Engelse identiteit.

Een van de grote winnaars van dit toernooi komen de Engelsen tegen in de finale. Sinds de openingswedstrijd in Rome, heeft Italië een onuitwisbare indruk nagelaten. Het is stabiel en pakt iedere tegenstand aan met een duidelijk plan. De Squadra combineert de oude Italiaanse deugd van het verdedigen – vooral tegen Spanje erg duidelijk – met internationale elementen.

Italië legt zich niet toe op het oude catenaccio, maar heeft steeds meer balbezit die op de kant van de tegenstander. Op deze manier gaat het Italiaanse team verder dan wat eigenlijk gangbaar is in de Serie A. Het mobiele middenveld met Marco Verratti, Nicolò Barella en Jorginho heeft steeds maar een paar seconden de bal aan de voet. Zo kom je in een snelle balcirculatie.

Tactisch is Italië het beste wat dit toernooi te bieden heeft. De elf spelers zijn een sterk geheel, bijna zoals je dat vaker ziet bij een clubelftal. Erg sterk werk van Roberto Mancini en zijn spelers. Hun band kan je ook voelen in de speeches van de coach na iedere wedstrijd. Italië speelt met overtuiging. De oude voetbalnatie is terug!

Gareth Soutghate en Mancini hebben een voorbeeld gesteld op dit EK dat andere landen moeten volgen. In enkele jaren tijd hebben ze een stijl ontwikkeld dat is aangepast aan het land en zijn spelers. Southgate heeft ook een manier gevonden om zijn dik betaalde sterspelers ervan te overtuigen dat ze niet enkel voetbal spelen. Het laat ze ook sociale verantwoordelijkheid opnemen. Dat creëert identificatie met het publiek.

Over drie jaar is het de beurt aan Duitsland. EURO 2024 kan ook een sfeervol toernooi worden waarin het gastland het land op sleeptouw neemt. Net zoals dit EK, dat een enorm succes is ondanks alle verschillen en problemen. In de finale staan twee teams met een onmiskenbare nationale speelwijze. En heel Europa wil nu weten wie wint. Het EK-format werkt, dat zien we nu wel allemaal