Sport/Voetbalmagazine sprak exclusief met Diego Maradona… in mei 1982

© Onze / Icon Sport

Twee weken voor de openingswedstrijd van het WK in Spanje in 1982 tussen Argentinië en België trok uw blad naar het trainingskamp van de Argentijnen voor een exclusief interview met de toenmalige speler van Boca Juniors. Geniet hier nog eens mee.

Dit is een verhaal uit het magazine van 27 mei 1982.

We hadden een betere gelegenheid kunnen treffen dan de donderdag voor Pasen om een bezoek te brengen aan het oefenkamp van de Argentijnse ploeg, in Tortuguitas, een rustig plekje midden de dennenbossen 50 kilometer buiten Buenos Aires.

Alvorens bondscoach Cesar Luis Menotti te kunnen benaderen dienden zoveel diplomatieke en andere middelen te worden aangewend dat wij in de waan verkeerden dat Menotti zich voor de Argentijnse president Galtieri nam en ons beschouwde als een Britse gezant die over de Falklandcrisis kwam onderhandelen (Groot-Brittanië en Engeland vochten in die tijd een oorlog uit over die eilanden).

Welkom of niet, vriend of vijand, zegde hij. Menotti is zo serieus bezig met zijn vak dat hij zich vrij durft uit te spreken over de politieke toestand in zijn land. Een onderhoud met hem is veel warmer en vriendelijker dan zijn triestig gezicht tussen zijn loshangende grijze haren laat vermoeden.

Toch trekt hij een verveelde grimas en kijkt hij weer somber als wij hem om zijn fiat vragen voor een gesprek met Diego Maradona. Het kleine Argentijnse voetbalwonder wordt immers door zijn entourage gekoesterd en beschermd tegen al wat onbekend of onbemind is.

Manager Jorge

We hebben daags voordien al de toestemming gekregen van Maradona’s manager en vertrouwensman Jorge Cyterszpiler die in het centrum van Buenos Aires, in de Calle Viamonte, aan het hoofd staat van de firma ‘Maradona Producciones’. Daar zorgt hij met een dozijn medewerkers voor de rentabiliteit van Argentiniës en ’s werelds voetballer nummer één.

Cyterszpiler is een jeugdvriend van Diego. Ze liepen samen in de arme wijk van Villa Fiorito school en sloten als jeugdvoetballer aan bij Argentina Juniors. Jorge en Diego bleven goede vrienden, ofschoon eerstgenoemde op 15-jarige leeftijd kinderverlamming kreeg en blijvend invalide is terwijl Dieguito als voetballer de moeizame weg naar de top aanvatte.

Toen Maradona zijn eerste voetbalgeld verdiende, hielp een deel daarvan de studies van zijn vriend te betalen. Met drie jaar economische wetenschappen heeft die voldoende kennis van de zakenwereld opgedaan om Maradona’s belangen te behartigen. Voor Cyterszpiler, wiens job het ook is om Maradona te verkopen in de vorm van zeep, kledij, frisdrank en shampoo, is er geen bezwaar. Alleen, benadrukt hij, mag er alleen over voetbal en niet over geld of familiale aangelegenheden worden gesproken.

Sport/Voetbalmagazine sprak exclusief met Diego Maradona... in mei 1982
© Sport/Voetbalmagazine

De manager wil wel kwijt dat ‘Maradona Producciones’ flink wat geld opbrengt, dat Maradona ongeveer 60.000 dollar per maand verdient, plus 10.000 dollar per vriendschappelijke wedstrijd, maar dat hij vermoedelijk niet bij Boca Juniors zal kunnen blijven, omdat die club de huurprijs voor één jaar van 10 miljoen dollar niet tegen 1 juni 1982, de afgesproken datum, aan Argentinos Juniors zal kunnen betalen. Europa lonkt, met andere woorden.

‘Maradona zelf blijft liever hier’, zegt Jorge. ‘Van contacten met Arsenal weet ik niets. Het is gezien de politieke situatie tussen beide landen niet het geschikte moment om een Engelse club te citeren in verband met een transfer. De pogingen van Barcelona zijn veel ernstiger. Vorige week was Helenio Herrera hier, die verklaarde dat Maradona volgend jaar in Spanje speelt. Persoonlijk denk ik dat er niets beslist wordt voor de WK-finale. Pas daar zal de echte waarde van Maradona bepaald worden.’

Familie

Het kwik staat iets boven de 30 graden op de thermometer aan de witte muur van het paviljoentje waar het onderhoud met Menotti is doorgegaan. El Flaco stapt naar het centrale gebouw waar hij met zijn spelers logeert en wijst naar hoge bomen waaronder een groepje mensen de schaduw heeft opgezocht. Het is twee uur in de namiddag en het is heet. We begeven ons naar de plek waar, zo vermoeden wij, Maradona zich bevindt.

Onderweg kruisen wij Osvaldo Ardiles die over het golfterrein wandelt, alleen gekleed in een wit shortje en sportpantoffels. Vier maanden eerder hebben we elkaar in zijn huis, in Hoddesdon bij Londen, ontmoet. Met zijn schrille stem vraagt hij of we er zijn voor de Falklandaffaire, of voor het voetbal. We vragen hem of hij ons bij de clan Maradona wil introduceren.

Want het is inderdaad een hele groep die daar onder de hoge boom samen zit. Maradona draagt ook een witte short en over zijn brede borst heeft hij een rood T-shirt. Heel de familie Maradona is breedgeschouderd. De moeder is een vrolijke, gebrilde dame van rond de vijftig en de vader kan het niet verhelen dat hij vroeger arbeider was in de cementfabriek. Brede ruwe handen, gespierde nek en schouders. Hij leunt tegen een witte wagen aan.

Diego Maradona is duidelijk de zoon van zijn vader. Dezelfde trekken, dezelfde lichaamsbouw, maar de lange benen moeten een geschenk uit de hemel zijn. In feite is Maradona abnormaal gebouwd. Een type met brede, korte romp en lange ledematen. Zijn armen, handen en voeten hebben abnormale proporties. Dat heeft de Argentijnse dokter Oliva ons uitgelegd en hij voegt eraan toe: ‘Met Maradona in botsing komen is zoals inbeuken op een blok cement.’

Diego Maradona lijkt ons een beetje schuw. Praten is bij hem tot een strikt minimum herleid. Enkele woorden Engels buiten beschouwing gelaten spreekt hij alleen Spaans. Maar het is toch een voordeel Maradona exclusief te spreken. Normaal is hij enkel bereikbaar tijdens de persdagen. Dan is hij omringd door een hele bende reporters. Zelfs Menotti, Kempes, Ardiles of Passarella worden vergeleken met Maradona betrekkelijk met rust gelaten.

Zoals alle jonge stervoetballers heeft Maradona zich moeten leren wapenen tegen de journalisten. Dat blijkt uit de antwoorden die hij geeft op vragen die meestal persoonlijk zijn en te maken hebben met zijn status van jonge superstar van het voetbal.

Bijvoorbeeld als je hem vraagt of hij zichzelf werkelijk als de beste speler van de wereld beschouwt. Dan richt hij zijn diepbruine ogen naar de hemel en fluistert een antwoord dat hij al zo vaak moet herhaald hebben: ‘Natuurlijk niet. Dergelijke dingen worden door supporters en reporters gezegd en geschreven. Ik vind het prettig als mensen dat beweren, maar ik weet dat ik nog veel te leren heb. Pelé heeft me ooit gezegd: ‘Geloof nooit dat je de beste bent, ook al zegt iedereen dat je dat wel bent. De dag dat je gelooft aan de top te staan, ben je op weg naar beneden.’

‘De mensen vergelijken me soms met Pelé. Dat is bedoeld als compliment, maar ik houd daar niet van. De wereld verandert elke dag, het voetbal ook en er komt nooit een nieuwe Pelé. Ik ben Maradona en gewoon anders, een Argentijnse jongen zoals vele anderen. Ik heb altijd, zo lang ik me kan herinneren, met een bal aan de voet gelopen, en ’s avonds ging ik ermee slapen onder mijn hoofdkussen. Ik zal nooit vergeten dat het mijn vader veel geld heeft gekost om mij die bal te bezorgen. Bij ons spelen de kinderen liever met de bal dan erop te trappen. Wij lopen met de bal aan de voet, vinden kunstnummertjes uit zoals de goochelaars. Met een bal aan de voet heb ik me altijd gelukkig gevoeld, en zo voel ik me nu nog.’

Terwijl hij praat – het hele gesprek zal amper 20 minuten duren – stoeien kinderen, wellicht zijn jongere broers en zussen, rondom hem. Ze springen op zijn rug en hij laat begaan. Het taaltje dat hij met zijn familie praat is voor ons onverstaanbaar maar in zijn antwoorden spreekt hij duidelijk ‘Castilliano‘ zoals de Argentijnen hier hun taal noemen.

Maradona geeft toe dat gepingel met de bal leidt tot individualisme, maar dat individualisten nog altijd het showelement in het voetbal brengen, en dat hij zijn houding op het veld veranderd heeft. Dat hij minder speelt voor het publiek, voor open doekjes, dan vroeger. Omdat de ploeg belangrijker is dan hijzelf. En dat hij vaak hard wordt aangepakt als hij een nummertje wil opvoeren. En neen, hij beschouwt zichzelf niet als een complete voetballer. Zijn rechtervoet moet verbeteren en in het kopspel vindt hij zichzelf maar matig.

Mentaal broze jongen

Zo omringd door zijn familie lijkt Diego Maradona een mentaal broze jongen te zijn. Het lijkt alsof hij zich door zijn familie beschermd wil voelen. Het is duidelijk dat hij niet graag met onbekenden te maken heeft. Maar hoe is hij onder de spelers? Zijn die niet afgunstig op de roem, de eer en het geld dat zo’n knaap van amper 21 zo ineens voor de voeten gegooid worden?

‘Ik weet het niet. In de nationale ploeg en de clubs waarvoor ik speel is er geen afgunst. Bij Argentinos waren er een paar die me niet konden luchten omdat ik toen al de belangstelling naar me toe trok. In de wedstrijd gaan sommigen er hard in, meestal op bevel van hun trainer. Dat vind ik niet erg. Wat meer pijn doet, is de verbale agressie. Spelers lachen als ze me de bal afnemen en roepen: geef die tien miljoen dollar maar aan mij, die ben ik nu ook waard.’

‘Internationaal zijn er spelers die het zeer professioneel aanpakken om je niet in de wedstrijd te laten komen, zoals Johan Neeskens en Briegel en onlangs die Lothar Matthäus die ik niet eens kende voordien. Als ik vroeger zo iemand op mijn weg vond, raakte ik volledig overstuur, zelfs woedend. Ik kon niet begrijpen dat spelers op dat topniveau met alleen maar een negatieve opdracht het veld werden op gestuurd.’

‘Nu heb ik geleerd rustiger te reageren en mijn bewakers mee te nemen over heel het veld, als bliksemafleiders, waardoor mijn ploegmaats meer vrijheid krijgen. Ach. Ik word goed betaald, iedereen kent mij, dus moet ik de goede en slechte kanten van mijn beroep aanvaarden.’

In Europa heb je de reputatie geen gemakkelijke jongen te zijn. Sommige journalisten werden afgescheept, aan anderen werd 2000 dollar of meer gevraagd voor een interview. Klopt dat?

Maradona zou liever niet op die vraag antwoorden, is hem aan te zien. Na wat twijfel komt het antwoord toch: ‘Bijna alle dagen word ik gevraagd. Ik ontmoet interessante mensen, maar ook anderen. Van sommigen weet ik hun bedoelingen, van anderen niet. Ik moet voorzichtig zijn met wat ik zeg of doe. De media zetten mij onder een enorme druk. Ik voel me er soms door overrompeld.’

‘Maar een gesprek zoals dit kost me geen moeite. Dit is bijna ontspanning, maar als het er om gaat bij mij thuis binnen te dringen, te vragen wat ik verdien, als ik uren voor de camera’s moet komen of voor fotografen poseren, kan het dat ik weiger of dat Jorge zegt dat het alleen maar kan mits een vergoeding. Je zal wel begrijpen dat ik niet al mijn vrije tijd aan de journalisten, radio of tv opoffer. Ik wil me ook ontspannen, spelen met mijn jongere broers, tv kijken. Ik ben graag thuis, ik geniet van het feit dat ik in een comfortabel huis woon. Dat had ik vroeger niet.’

‘Ik wil ook al mijn vroegere vrienden daarvan laten genieten. Het zijn nog dezelfden als vijf jaar geleden toen ik nog onbekend was bij Argentinos. Mijn voetbalsituatie is eenvoudig: na 1 juni ben ik opnieuw bij Argentinos, of de ploeg die het meeste voor mij biedt. Barcelona is de meest biedende tot nog toe. Ik heb daar al een precontract getekend, maar de datum is vervallen zonder dat er iets gebeurd is. Nu wordt er weer gepraat.’

Wat kan de wereldbeker voor jou veranderen?

‘Ik wil Argentinië helpen de wereldbeker te behouden. Ik denk dat deze ploeg beter is dan die van 1978. Ik zal de sfeer van 1978 nooit meer vergeten, hoewel ik in die tijd boos was omdat ik niet bij de 22 was. Ik geloof sterk in de Zuid-Amerikaanse ploegen in Spanje, we zullen daar meer thuis zijn dan de Belgen of de Russen.’

Wat brengt de openingsmatch tegen België, denk je?

‘Dat wordt in elk geval mijn allereerste wereldbekerwedstrijd ooit, dus de allerbelangrijkste wedstrijd in mijn loopbaan tot nu toe. Een wedstrijd waarin ik wil uitblinken. Ik heb een reputatie hoog te houden. Ik besef dat de mensen naar mij komen kijken zoals ik destijds op televisie keek naar Pelé of Cruijff of Keegan’.

Ken je de Belgische ploeg?

‘Nee, alleen de namen van clubs als Standard en Anderlecht. Namen van de internationals ken ik niet. Ik ken, buiten de absolute sterren, amper Europese spelers. Dus wel Paul Breitner, Platini, Rummenigge, Paolo Rossi. Over het algemeen is het zo dat wie tegen me speelt me kent en ik hem helemaal niet.’

‘Lothar Matthäus, die ken ik nu ook, als ik een volgende keer tegen hem speel, zal hij het niet meer zo gemakkelijk hebben. België zal wel een goeie ploeg hebben, zoals Nederland in 1974 en 1978. We moeten ook tegen El Salvador, maar die ken ik evenmin als de Belgen.’

‘Ik vind dat men in Europa te veel naar de tegenstander kijkt. Te weinig naar wat men zelf kan. Er lopen daardoor op de velden te veel spelers die alleen maar mogen meedoen omdat zij, zonder nadenken, uitvoeren wat de trainer hen oplegt. Aan hun lot overgelaten, zonder opdracht, zouden ze niet weten wat ze op een voetbalveld komen doen. De Belgische ploeg heeft vermoedelijk ook wel een speler van dat type. Nee, zijn naam wil ik niet kennen.’

Diego Maradona, een kind nog, met de hem ingeprente maturiteit van een volwassene, zoals je dat meer vindt bij jonge vedetten die door hun manager of impresario artificieel gewapend worden tegen de druk die aan hun status verbonden is. Allemaal deel van de show, maar het gedeelte van de show dat Maradona verkiest zal wel op de velden worden opgevoerd.

We hebben hem ’tot ziens in Spanje’ gezegd, maar wij zijn overtuigd dat hij ons dan al lang vergeten zal zijn. In feite hebben we in de schaduw van die hoge boom in Tortuguitas midden de stoeiende familie niet met Diego Maradona gesproken, wel met ‘Maradona Producciones’. Er bleef geen vraag onbeantwoord, maar in de plaats van Maradona zouden we net hetzelfde gezegd hebben.

Mick Michels

Noot van de redactie: twee weken later klopte België in de openingswedstrijd van het WK het Argentinië van Maradona met 1-0, een doelpunt van Erwin Vandenbergh.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content