Terug naar de orde van de dag

Welk gevoel zou het de Oekraïeners hebben gegeven toen het EK zondag in Kiev eindigde?

Wat zou er door president Viktor Jonoekovitsj zijn heengegaan toen hij glimmend van trots op de tribune zat? Of bij Joelija Timosjenko die volgende week maandag weer voor de rechtbank moet verschijnen en weet dat niemand dan nog over haar zal spreken nu de focus van de internationale wereld niet langer op Oekraïne is gericht? Of op Joeri Loetsenko, de nauwelijks besproken minister van Binnenlandse Zaken, die in februari vier en een half jaar gevangenisstraf kreeg voor machtsmisbruik en in wiens cel de ramen werden dichtgespijkerd toen hij op Pasen naar zijn aanhangers zwaaide?

Het leven gaat in Oekraïne weer zijn gewone gang. Een land dat aansluiting wilde vinden bij de Europese Unie zette zichzelf zo slecht in de etalage dat het toekomstbeeld somber blijft. . Een werkloosheid van 25 procent, gepensioneerden die leven van 78 euro per maand en waarvan er een aantal verlangen naar de tijd van het communisme toen de gezondheidszorg gratis was.

Oekraïne is er niet in geslaagd een Europees land te worden, al houdt dat de bevolking niet bezig. Slechts drie procent interesseert zich voor de politiek. De hogere woon- en voedselprijzen zijn een veel grotere bron van bezorgdheid. Vandaar dat de prijzen tijdens dit EK zo werden opgedreven, dat je het weekend van de finale voor een kamer van 35 euro plots tien keer zoveel betaalde. Hee anders dan in Polen dat zich al langer onder het juk van het vroegere Sovjet-regime heeft bevrijd en zich als een vrij en blij land presenteerde. Ook dat zijn tegenstellingen: in Polen vind je bijvoorbeeld met de prachtige en vlakbij Gdánks gelegen badplaats Sopop een toeristische trekpleister, naar Oekräine zal niemand die het EK bijwoonde trekken.

Vierentwintig dagen werd er in Polen en Oekraïne gevoetbald, 31 wedstrijden die bekoorden, zonder dat er echt ploegen waren die constant met betoverend voetbal uitpakten. Italië zorgde voor een opmerkelijke revolutie, maar moest in de finale uiteindelijk de meerdere erkennen in Spanje. De titelverdediger pakte in dit toernooi bij momenten uit met saai voetbal, maar toonde in de finale hoeveel potentieel er nog altijd in deze ploeg schuilde. Met fris en in één tijd uitgevoerd combinatiespel en door de jaren heen in de ploeg geslepen automatismen werd Italië naar de slachtbank geleid. Een orgelpunt van een EK waarin trainers doorgaans voor het offensief kozen en zelden hun ploegen verstikten in de weefsels van een tactisch spinnenweb.

Jacques Sys