Verdiende zege, maar Algerije legt pijnpunten bloot bij Rode Duivels

Hopelijk is na de zege tegen Algerije de druk nu wat meer weg bij de Rode Duivels en komt de rust terug.

Het passeerde op Twitter, na een uur of wat. De volgende show in het Sportpaleis zou zo heten, Slow with the Devils. Niet Dance with the Devils. Ruim zeventig minuten lang beten de Rode Duivels zich de tanden stuk op de goed georganiseerde Algerijnse verdediging. Ruim zestig procent balbezit, het was te weinig voor de Belgen om openingen te creëren. Omdat het te traag ging, de twitteraar had gelijk. Er kon veel vaker de diepte worden gezocht, en vooral veel sneller.

Dat komt ervan, als je door de buitenwereld wordt bekeken als een outsider in dit tornooi, als één van de mogelijke verrassingen, zoals er om de vier jaar wel zijn. Dan ga je dat een stukje zelf ook denken – waarom niet, de reputatie is er – maar dan gaat de tegenstander zich daar ook op instellen. Kom maar op, zegden de Algerijnen, probeer maar, jullie namen. Want namen zijn het, ook in de perszaal van Fortaleza, waar we de wedstrijd bekeken in afwachting van het duel van Brazilië, klonken ze uit vele monden. Kompany, wow. Fellaini wow. Dembélé.. Hazard, Lukaku.. Wow.

Alleen, veel wow was er niet. Algerije legde twee pijnpunten van deze nationale ploeg bloot. Als de tegenstander zich massaal terug trekt en alleen denkt aan verdedigen, hebben we iets te weinig vernuft om dat te ontgrendelen. Dan geeft een Lukaku even niet thuis, daalt het rendement van De Bruyne op de flank met een paar procenten, en moet alles komen van Hazard. Dat wisten de Algerijnen, die de spits van Chelsea hard aanpakten. Telkens weer, twee, drie keer, tot de veer gebroken was.

Vooraf kon je de keuze voor Chadli en Dembélé begrijpen. Spelen op balbezit, de bal snel rond laten gaan. In de match viel het tegen, het spelen op balbezit leek op breien en op bal houden. Spanje is het gewend, de bal snel te laten rondgaan, de Belgen niet. Slow with the Devils, te slow voor dit WK, dat aan een hoog tempo wordt gespeeld, met veel beweging. Bekijk nog maar eens de beelden van de Duitsers gisteren, een wervelwind, je moest zoeken waar de spelers stonden, zo flitsend ging het. En zo traag bij de Belgen, niet veel beter dan Iran, of Nigeria. Zeker geen kandidaat voor de kwartfinales.

Ze oogden ook loom, traag reagerend op sommige momenten. Onder de indruk van de omstandigheden? Misschien wel, het mag misschien ook. Het is hun eerste tornooi, en direct veel druk, ook de Brazilianen sliepen amper de nacht voor hun wedstrijd. Je zag de fout die Vertonghen maakte, van mijlenver aankomen. Hij reageerde, toen zijn tegenstander begon te spurten, maar hield toen in. Dat kan je je niet veroorloven op dit WK, waar refs zeer snel strafschoppen toekennen. Dat maakten ook de Portugezen mee.

Na de rust gokte Wilmots, of liever, hij greep in. Drastisch, in nagenoeg een kwartier waren alle wissels opgebruikt. Op een WK wacht je niet. Lukaku kreeg ongetwijfeld een klap, de wissel was verdiend, hij raakte geen bal, maar na minder dan een uur al de concurrent, een tiener nog, zien invallen. Goed voor het moreel is dat niet.

Even, met de inbreng van Fellaini, leek het op non stop geschuif. Hazard centraal, dan weer naar links, De Bruyne links, rechts, Fellaini diep, Origi diep, Origi als tweede spits, wij hadden moeite om het te volgen. De Algerijnen ook.

Fellaini, Mertens, uiteindelijk scoorden ook de invallers. Twee keer had De Bruyne, veel minder balvast dan we van hem gewoon zijn, er een voet in. De eerste goal bracht hij aan, bij de tweede veroverde hij de bal die Hazard lanceerde. Toen kregen de Duivels voor het eerst in deze match ruimte en de bal ging meteen in het net. Het was een verheugende vaststelling.

Hopelijk is de druk nu wat meer weg en komt de rust terug. Ook in de hoofden van de coach, die nogal veel in één wedstrijd uitprobeerde. Te veel om echt goed te zijn. Verdiend was de winst alleszins, maar wie droomde, zal toch even met beide voeten op de grond staan.