Sport/Voetbalmagazine grasduinde doorheen een collectie iconische voetbalshirts. Eentje daarvan behoort toe aan Celtic Glasgow. De Schotse topclub had lange tijd een ‘issue’ met rugnummers.
Een shirtontwerp dat al 115 jaar standhoudt, het lijkt door de hardnekkige vercommercialisering van het voetbal bijna ondenkbaar, maar Celtic Football Club koestert zijn tradities. In het oprichtingsjaar (1888) voetbalden The Bhoys in een wit shirt, een jaar erna werd gekozen voor verticale wit-groene strepen, in 1903 werd de legendarische uitrusting geboren: een shirt met dikke horizontale strepen (groen-wit) en maagdelijk witte broek.
In augustus 1928 tekenen Arsenal en Chelsea voor een primeur in Europa, wanneer de spelers voor het eerst met rugnummers – gelinkt aan de positie – op het veld staan. Andere Britse profclubs volgen snel, maar wanneer het in 1960 verplicht wordt, houdt de idealistische voorzitter Robert Kelly het been stijf. ‘Rugnummers zouden’, vond Kelly, ‘het wondermooie shirt verkrachten.’ Het compromis? Een nummer op de… broek.
Wanneer de UEFA de clubs in 1975 verplicht om tijdens Europese wedstrijden met rugnummers te spelen, is Kelly – voorzitter van 1947 tot 1971 – machteloos, maar in de Schotse competitie houdt hij vast aan de nummers op de broek. Pas jaren na zijn vertrek krijgt het kledingmerk (Umbro), het embleem (klaverblad) en de eerste shirtsponsor (glashandel CR Smith, 1984) een plaatsje op de iconische trui van The Boys, die in 1967 als eerste Britse club de Europacup I hadden gewonnen. En de rugnummers? Die komen er pas in… 1994. Omdat het móést van de Scottisch Football League en een ultiem tegenvoorstel – op de mouw – wordt afgeketst.
