WK retro: de zinsverbijstering van Zinédine Zidane

© belgaimage
Peter Mangelschots

Tot het einde van het WK belichten we wekelijks een memorabele anekdote uit de WK-geschiedenis. Deze week: de zinsverbijstering van Zinédine Zidane in de finale van het WK in 2006.

‘Een maand lang droomde Frankrijk met Zidane’, kopt Libération na de WK-finale van 2006 in Duitsland. Zinédine Zidane is de held en de antiheld van de finale. De laatste beelden van Zizou als voetballer zijn die van een trieste aftocht, vergelijkbaar met die van Gianluigi Buffon in Bernabéu dit seizoen.

Het is uitgerekend Buffon die in de finale van 2006 naar de zijlijn spurt en de officials wijst op de wandaad van Zidane. Ondertussen ligt Marco Materazzi zijlings op het veld, de armen rond de borstkas geklemd als een kind dat zijn teddybeer niet wil lossen.

Comeback

Het staat in de sterren geschreven dat dit een bijzonder WK zal worden voor Zidane. In de zomer van 2004 heeft de kapitein van Les Bleus, die zijn land in 1998 met twee goals in de finale naar WK-winst leidde, afscheid genomen van de nationale ploeg. Op 1 april 2005 komt hij daarop terug. Velen geloven dat het een grap is, maar neen: Zidane zal zijn comeback maken en Frankrijk, op de rand van de uitschakeling voor het WK in 2006, alsnog naar Duitsland sturen.

Maar in de loop van het seizoen 2005/06 voelt de bijna 34-jarige middenvelder zijn krachten afnemen. Het is genoeg geweest, oordeelt hij. Na het seizoen stopt hij als voetballer, zowel bij Real Madrid als bij Les Bleus. Maar eerst wil hij nog schitteren op het WK.

De poulefase voorspelt weinig goeds: Zidane speelt slordig en ongeïnspireerd. Of misschien wil hij gewoon te hard zijn best doen: in de eerste twee wedstrijden pakt hij telkens geel, zodat hij geschorst is voor de derde. Frankrijk plaatst zich met enige moeite, achter Zwitserland, voor de tweede ronde. Daarop nemen enkele anciens van de ploeg de teugels over van bondscoach Raymond Domenech. Onder hen Fabien Barthez, Claude Makélélé, Lilian Thuram en Zinédine Zidane.

WK retro: de zinsverbijstering van Zinédine Zidane
© belgaimage

Frankrijk is de underdog in de zestiende finale. ‘De mensen dachten dat Spanje ons ging afmaken’, zou Thierry Henry er later over zeggen. Maar de Fransen staan op. Bij een 1-1-stand in de 83e minuut schildert Zidane een vrijschop richting Patrick Vieira en in blessuretijd rondt hij zelf een counter af: 3-1.

Plots is de oude Zizou weer terug. In de kwartfinale tegen Brazilië verstuurt hij weer een vrijschop, naar Henry ditmaal (1-0), en in de halve finale tegen Portugal maakt hij zelf de enige goal op strafschop (1-0). In de finale wacht Italië.

Panenka

De eindstrijd in Berlijn is amper vijf minuten oud wanneer Florent Malouda zich in de backlijn tussen Fabio Cannavaro en Marco Materazzi gooit. Penalty, oordeelt de Argentijnse ref.

Wie zou het lef hebben om in een WK-finale uit te pakken met een panenka? Zidane doet het. De boogbal gaat evenwel tegen de onderkant van de lat, stuit op het gras omhoog, opnieuw tegen de lat en in de armen van Buffon. Maar zoals de videobeelden tonen: de bal is duidelijk achter de lijn gebotst. Het lijkt dan alsof de voetbalgoden voor Zizou een glorieuze apotheose hebben voorbereid.

Nog eer er twintig minuten zijn weggetikt, hangen de bordjes weer in evenwicht. De getatoeëerde reus Materazzi is vastbesloten om zijn plaats naast Zidane in de geschiedenis op te eisen. Hij klimt bij een corner naar de wolken en kopt de bal voorbij Barthez.

In blessuretijd wordt de Franse nummer 10 nog ei zo na matchwinnaar. Vanop het penaltypunt kopt hij een voorzet keihard naar doel, maar Buffon tikt het leer met een geweldige reflex van onder de lat. Er komen verlengingen.

Zus

Plots begint het publiek te joelen. Er is iets gebeurd. Materazzi ligt op de grond, halverwege tussen de backlijn en de middencirkel. Velen hebben niks gemerkt, het spel was al aan de andere kant. Buffon heeft het wel gezien en duidt de schuldige aan: Zidane.

De herhaling toont hoe Zidane langs Materazzi richting middencirkel loopt. De Italiaan roept hem duidelijk nog wat na. De kapitein van de Fransen draait zich om, laat het hoofd zakken als een hert in de paartijd en ramt het tegen de borstkas van Materazzi aan.

Scheidsrechter Horacio Elizondo pleegt even overleg met zijn assistenten en loopt dan naar Zidane, wapperend met de rode kaart.

Aanvankelijk wordt er gespeculeerd over een smerige opmerking over Zidanes geloof of etnische afkomst. Later blijkt dat Materazzi gezegd heeft dat hij de zus van Zidane weleens zou willen hebben. Een belediging uit een arsenaal dat helaas al te vaak wordt gebezigd op een voetbalveld. In andere omstandigheden zou Zizou er waarschijnlijk weerstand aan kunnen bieden, maar de stress van de finale en de emoties van zijn laatste wedstrijd halen op dat ogenblik de bovenhand. ‘Ik probeerde er niet naar te luisteren, maar hij zei het verschillende keren’, verklaart Zidane nadien. ‘Woorden zijn soms harder dan klappen. Ik was liever neergeslagen dan daar naar te luisteren.’ Om het allemaal nog erger te maken winnen de Italianen het toernooi vanop de strafschopstip.

Eind 2010 zouden de beide betrokkenen elkaar in het geheim ontmoeten voor een verzoening. En in 2012 werd aan het Centre Pompidou in Parijs een standbeeld onthuld dat de kopstoot voorstelt. ‘In tegenstelling tot de gewoonte om overwinningen te vereeuwigen, is dit een ode aan de nederlaag’, zo luidt de verklaring.

Maar op 9 juli 2006 is het kwaad geschied. En zo wordt hét beeld van dat wereldkampioenschap er een van Zidane, misschien wel de beste speler van zijn generatie, die vroegtijdig naar de kleedkamer loopt en daarbij de glanzende WK-trofee passeert. Zo dicht erbij en toch zover ervandaan.

De wedstrijd

Italië – Frankrijk

1-1 (pen. 5-3)

Finale 9 juli 2006 Olympiastadion, Berlijn

Doelpunten 0-1 Zidane (7′), Materazzi 1-1 (19′)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content