Aimé Anthuenis, de eerste trainer die staakte

Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine en al 45 jaar in de journalistiek, diept iedere zondag een anekdote op uit zijn lange carrière.

Het zal hem aan het hart gaan, de problemen waarmee Lokeren worstelt en het dreigende faillissement. Want Aimé Anthuenis, intussen 76 jaar, begon zijn carrière op Daknam en raakte vergroeid met de club. Hij was er tussen 1980 en 1985 jeugdtrainer en vervolgens twee en een half jaar hoofdtrainer. Met een verjongde ploeg pakte hij tijdens de voetbaljaargang 86/87 een Europees ticket. Ook toen was er in Lokeren ieder jaar een exploitatieverlies. Dat gat moest worden opgevuld met de verkoop van spelers. Zo werd bijvoorbeeld Patrick Van Veirdeghemaan Antwerp getransfereerd voor 25 miljoen frank, 625.000 euro. Terwijl Lokeren op dat moment heel goed geklasseerd stond. Anthuenis was zo kwaad dat hij gewoon thuis bleef. Hij was in dit land allicht de eerste trainer die staakte. ’s Avonds kwam het bestuur hem uitvoerig uitleggen waarom ze Van Veirdeghem hadden verkocht. De dag daarop stond Aimé weer op het veld. Hij wist dat je bij Lokeren altijd weer moest herbeginnen en telkens weer diende te zoeken naar koopjes.

Het was de periode dat Lokeren zijn toevlucht nam tot vooral donkere spelers en Finnen. Door zijn goede contacten met de Finse bondscoach legde Anthuenis middenvelder Marko Myyry vast die zo klein was dat voorzitter Gaston Keppens haast achterover viel toen hij hem zag. Hij vroeg zich af of er een hottentot was gekocht. Later haalde Anthuenis verdediger Stephen Keshi naar Daknam, via de zakelijke contacten die Keppens in Afrika had. Van Keshi werd gezegd dat hij een schot had om een buffel dood te stampen. En nog later was er de weergaloze John Etim die soms gewoon niet kwam trainen en nadat hij zijn eerste contract tekende meteen een peperdure BMW kocht. Toen je hem achter het stuur zag zitten, keek je alleen naar een rij parelwitte tanden. Eén enkele keer begaf Anthuenis zich naar de flat van Etim, trommelde hem uit zijn bed en trainde vervolgens alleen met hem. Maar de Nigeriaan was een hopeloos geval. Na vier maanden in Lokeren had hij geen geld meer.

Aimé Anthuenis werkte toen met twee groepen in Lokeren, ’s morgens met de Finnen en de donkere spelers, ’s namiddags met de anderen. De Afrikanen waren er toen ’s ochtends met hun gedachten niet altijd bij. Ze leefden volgens een ander ritme. Ooit vertrok de ploeg om vijf uur ’s ochtends met de bus naar Denemarken om daar een wedstrijd te spelen en kropen de donkere jongens gewoon in een ruimte waar de koffers stonden. Daar sliepen ze de hele reis, twaalf uur aan een stuk.

Maar voetballen konden ze allemaal. Aimé Anthuenis leeft telkens weer op als hij in die ton van herinneringen grabbelt. Hij werkte in twee periodes in Lokeren en keerde er, na een intermezzo bij Sporting Charleroi, medio 1988 terug. In januari 1993 stapte hij in onderling overleg op. Omdat het financieel altijd maar moeilijker werd en de club steeds dieper weggleed. Toen al…