Donderdag, 24 maart, is het exact tien jaar geleden dat Sporting Lokeren de beker van België won en zo een hele regio in vervoering bracht. Een reconstructie van die gedenkwaardige dag. ‘Dat waren de goeie tijden, hè. ‘
‘Ik ken de Lokerse Feesten nog niet goed, maar volgens mij vallen ze heel vroeg dit jaar!’ Vanop een podium toetert een zelfverzekerde en uitgelaten Peter Maes die woorden met veel gevoel voor retoriek door de microfoon. Een volgepakt Marktplein in Lokeren gaat door het denkbeeldige dak: de decibels worden verder de hoogte ingejaagd, het delirium is nabij. De menigte gaat wild op de tonen van ‘ Ladiooo, Sporting Go’, het officieuze clublied van Mister Sporting, alias Filip D’Haeze.
De spelersbus van Sporting Lokeren is pas na middernacht gearriveerd in het stadscentrum, nadat het team enkele uurtjes eerder in het Brusselse Koning Boudewijnstadion de eerste trofee uit de clubgeschiedenis heeft veroverd: de beker van België! 24 maart 2012 wordt een scharniermoment voor de stad Lokeren en haar voetbalclub, zo voelt iedereen het aan.
Omstreeks 2 uur houdt Lambrecht, vorige maand op 90-jarige leeftijd overleden, het feestgedruis voor bekeken. De spelers doen lustig verder – een compleet losgeslagen Jugoslav Lazic op kop – en mengen zich onder de supporters. Tot in de vroege uurtjes wordt op de Lokerse Markt gefeest, gedanst en gedronken. Vrienden, familie, buren, bestuursleden, spelers: heel Lokeren tekent present, Lokerse Feesten in het kwadraat.
Een eerste volksfeest in Brussel
Eigenlijk overheerst dat gevoel eerder op de dag al. Vanaf de vroege namiddag verzamelen zowat 16.000 Lokerenfans aan de voet van het Atomium in Brussel. Daar is een Lokeren Village opgetrokken om de meegereisde achterban te ontvangen. Het mag dan einde maart zijn, de zon schijnt en de temperatuur haalt zomerse hoogtes. De 80’s-hit Gimme hope, Joanna schalt door de luidsprekers, luidkeels meegezongen door alles wat getooid is in wit-geel-zwart. DJ Dirk Stoops, bekend van Studio Brussel en de Lokerse Feesten, staat vanachter zijn draaitafel gefascineerd toe te kijken op de waanzin die zich voor zijn ogen afspeelt. ‘Ik heb al veel gezien op festivals, maar dit is continu koude rillingen, fenomenaal’, vertelt hij aan een cameraploeg .
Hamdi Harbaoui verschijnt met een zak van McDonald’s in de kleedkamer. Dat was zijn ritueel voor elke wedstrijd.
Mary Dieleman, toenmalig voorzitter van de supportersfederatie, is er uiteraard ook bij. Al heeft ze die dag even getwijfeld. ‘Ik kreeg ’s ochtends te horen dat mijn tante overleden was’, herinnert ze zich nog levendig. ‘Maar ik moest daar bij zijn, zo’n historische gebeurtenis. Iedereen had dat gevoel, want plots kwamen er supporters mee die nog nooit op Daknam waren geweest. Vrienden van vrienden, vaak mensen die eigenlijk voor Club Brugge of Anderlecht supporterden, maar die het sympathieke wel zagen van een finale tussen twee ‘kleinere ploegen’. Sommigen noemden het daarom een mindere finale, maar ik denk dat wij daar, samen met de Kortrijkfans, bewezen dat ook kleinere clubs voor een enorme beleving kunnen zorgen.’
Sociale media zijn in 2012 nog niet zo omnipresent, dus de spelers krijgen tijdens hun busrit van Lokeren naar Brussel niet zoveel mee van de uitgelaten sfeer die er heerst aan het Atomium. Herman Van de Putte, persverantwoordelijke van de club, merkt dat wel op wanneer hij met zijn wagen over de E40 richting hoofdstad kart. ‘Een colonne van wit-geel-zwart’, herinnert hij zich. ‘Door de ticketverkoop wisten we natuurlijk dat er veel volk zou komen, maar het is pas ter plekke dat je beseft: wauw, wat is dit?! Maar eigenlijk vond ik de aanloop naar die wedstrijd nog hallucinanter: hoe wij daar, met zo weinig personeel, in geslaagd zijn om op één week zo’n volksverhuizing te organiseren… dat was een half mirakel. Met dank ook aan de vele supporterclubs, iedereen stak de handen uit de mouwen. Er reden zowat 200 supportersbussen naar de Heizel. En alles verliep compleet incidentloos. Echt prachtig, het gebeurde allemaal als in een waas.’
Of het een bewuste woordspeling is van Van de Putte laten we in het midden, maar het past alleszins bij de andere getuigenissen uit het Waaslandse kamp. ‘Pas in het stadion werd voor ons duidelijk wat voor een massa was meegereisd. Wij wisten niet eens dat Lokeren zoveel supporters had’, glimlacht voormalig Lokerenmiddenvelder Koen Persoons. In de catacomben van het stadion ging het er rustiger aan toe, vertelt hij. ‘Wij zaten in een goede flow, dus er was veel geloof in onze kansen. Helemaal anders dan in 2009, toen ik met KV Mechelen de bekerfinale verloor. Met Malinwa waren we toen al iets te blij dat we daar stonden, bij Lokeren heerste meer het gevoel van: deze kans moeten we grijpen. De groep bestond grotendeels uit zogezegde afdankertjes, mannen die op een tweede kans aasden. We wisten dat we konden voetballen, maar wilden dat ook tonen aan de buitenwereld.’
De groep bestond grotendeels uit zogezegde afdankertjes, mannen die op een tweede kans aasden.’
Dat geldt evenzeer voor de coach van het team: Peter Maes. Die stond aan het roer bij KV Mechelen toen het in 2009 de bekerfinale verloor van KRC Genk. ‘Hij had daar zijn lessen uit getrokken,’ oordeelt Persoons, ‘want we zijn met Lokeren bijvoorbeeld niet op afzondering gegaan, dat verhoogt toch enkel de druk. En we zijn ook de dag ervoor al eens gaan trainen in het Koning Boudewijnstadion, om te wennen aan de omstandigheden. Dat hadden we met Mechelen niet gedaan.’
Een gelukzalige roes
De Lokerse spelersdelegatie arriveert relaxed aan het nationale stadion in Brussel. Sommige spelers misschien iets te relaxed: zo verschijnt Hamdi Harbaoui met een zak van McDonald’s in de kleedkamer. ‘Dat was natuurlijk raar,’ lacht Persoons, ‘maar blijkbaar was dat zijn ritueel voor elke wedstrijd. Hamdi was belangrijk voor ons; het had dus weinig zin om daar zo vlak voor de wedstrijd een scène van te maken.’
Een terechte inschatting. Al na vier minuten scoort de Tunesische spits de 1-0, maar zijn kopbalgoal wordt afgekeurd voor voorafgaand buitenspel. Een kwartiertje later kent Lokeren nog meer pech: scheidsrechter Jérôme Efong Nzolo schuift sterkhouder Benji De Ceulaer een rood karton onder de neus. Zijn trek- en duwwerk in het strafschopgebied met Brecht Capon is net iets te opzichtig om te negeren. De partij, veelbelovend begonnen, verwatert daarop in een pot defensief voetbal. Lokeren mist bovendien steunpilaar Mijat Maric in de defensie, de Kroatische verdediger is geschorst. Al die rampspoed doet het geloof bij de Waaslanders echter alleen maar groeien. ‘Pure wilskracht’, noemt Persoons het. ‘We dachten: niet met ons, mannekes!’
Die mentale kracht wordt beloond in minuut 77. Na handig doorkoppen van Nill De Pauw legt Harbaoui de bal beheerst naast Kortrijkdoelman Darren Keet. 0-1 en zo zal het blijven tot het laatste fluitsignaal. ‘Wat volgde was een explosie van vreugde, een haast onbeschrijfelijk gevoel’, doet Persoons het relaas. ‘Instinctief ren je naar de supporters en sta je daar als een gek met vlaggen te zwaaien en te zingen. Je belandt in een roes die nog dagen zal duren. Een gelukzaligheid waarbij niets je kan deren, ook een gigantische kater niet. ( lachje) Het kwam onze resultaten in play-off 2 dat jaar niet ten goede.’
In de eretribune laaien de emoties eveneens hoog op. Roger Lambrecht, doorgaans een stoïcijnse pater familias, kan zijn tranen niet bedwingen wanneer hij mee het veld op gaat. Spelers vliegen hem om de nek, en dat is niet enkel omdat er een dikke premie aan de bekerwinst vasthangt. Hein Vanhaezebrouck, destijds de coach van KV Kortrijk maar met een spelersverleden bij Sporting Lokeren, stapt op zijn ex-voorzitter af: ‘Voorzitter, ik verlies niet graag, maar als het dan toch moet gebeuren, ben ik blij dat het hier tegen Lokeren is.’ Het zijn gemeende complimenten die Lambrecht misschien nog het meest raken.
In een eerste reactie voor televisie barst kapitein Killian Overmeire, gegroeid en vergroeid met de club, bijna in tranen uit: ‘De eerste trofee ooit voor Lokeren. We hebben nu eindelijk een palmares! Ongelooflijk, als je ziet welke miserie we hier hebben meegemaakt. We hebben diep gezeten. En kijk nu, we winnen de beker van België. Er is hier de voorbije twee jaar veel veranderd.’ Nill De Pauw, ook opgeleid bij Lokeren, knikt naast hem instemmend mee.
Veranderde status
Wanneer de spelersbus iets voorbij middernacht op de Markt van Lokeren toekomt, staat Willy Peeters, als materiaalman hart en ziel van de club, vooraan in de bus te zwaaien met een sjaal in zijn geliefde kleuren. Killian Overmeire baant zich met de beker hoog boven hem uit getild een weg door de menigte, richting podium, waar de spelers één voor één gefêteerd worden.
Het stadsplein is omgetoverd tot een festivalweide en het stadsbestuur heeft zelfs officiële pins laten maken met daarop de tekst ‘Bekerfinale 2012 – Ik was erbij’. Voor alle meegereisde supporters een herinnering aan die historische dag. Eentje die de stad en de club een boost van zelfvertrouwen gaf. De jaren daarop zou Sporting Lokeren een vaste klant worden in play-off 1 van de Jupiler Pro League en in 2014 zou zelfs nog een tweede bekerwinst volgen.
‘Voor velen onder ons was de finale van 2012 de mooiste match uit ons leven’, zal matchwinnaar Harbaoui jaren later verklaren. ‘Heel Lokeren heeft geprofiteerd van de bekerwinst, de status van de hele club is die dag veranderd. Van een gewone club tot één van de beste zes van België.’
‘In alle geledingen beseften we: dit momentum moeten we grijpen’, beaamt Herman Van de Putte. ‘Het stadion moderniseren, het enthousiasme bij de achterban verzilveren, de structuur uitbouwen… maar daar had Lambrecht toch wat te weinig oog voor.’ Zo moeten de Waaslanders het seizoen daarop de Europese voorrondewedstrijden tegen Plzen afwerken in het Koning Boudewijnstadion. Niet eens 5000 Lokerenfans komen opdagen. Een ontnuchtering. Dat er na die bekerwinst in 2012 wel 1500 seizoensabonnementen meer verkocht worden, is slechts een doekje voor het bloeden.
Ook het feit dat sportief directeur Willy Reynders en coach Peter Maes zich nadien steeds meer onaantastbaar wanen – met ook wat vuile handen in Propere Handen, zo weten we nu – helpt niet om de grote sprong voorwaarts te maken waarop heel Lokeren hoopt. Transfers gaan weer vaker de mist in dan dat ze lukken en Lokeren glijdt na het vertrek van Maes naar KRC Genk in 2015 weer af. Met het ondertussen gekende resultaat: de teloorgang in 2020, met een herstart als Lokeren-Temse in tweede amateur.
Wat rest zijn fijne herinneringen. ”Waar is den tijd?’, hoor ik hier in Lokeren vaak zeggen’, vertelt Van de Putte, ook vandaag nog communicatieverantwoordelijke bij de club. En ook Koen Persoons, die nu met KVK Ninove in dezelfde reeks als zijn ex-club speelt, voelt het belang van die bekerwinst tien jaar geleden nog steeds nazinderen. ‘Ik word altijd met open armen ontvangen op Daknam. Wij hebben daar toch iets neergezet, besef ik dan steeds weer. Dat waren de goeie tijden, hè.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
