Sport/Voetbalmagazine verzamelde vijf van de beste voetballers uit de Jupiler Pro League. De Brussels Street Boys Anthony, Pelé, Michy, Geoffrey en Hervé leggen uit waarom ze het zo ver geschopt hebben.
Het begon allemaal in het Parc Pinsoul, of het ‘olifantenpark’ voor de ingewijden. Daar in het hartje van Sint-Agatha-Berchem (een gemeente in het noorden van Brussel) versleten Pelé Mboyo, Hervé Kage, Anthony Vanden Borre, Geofrrey Mujangi Bia en Michy Batshuayi hun eerste schoenzolen.
Vandaag de dag zijn ze alle vijf sleutelspelers geworden bij de grootste clubs van het land, maar hun vriendschap is onveranderd gebleven. Sport/Voetbalmagazine verzamelde hen rond warme chocolademelk en Snickers, op een steenworp van die bewuste plek waar het allemaal begon.
Incasseren
Het voetballistiek darwinisme van het straatvoetbal verenigt en vormt hen. “De winstpremies worden daar uitbetaald in kletsen”, steekt Michy van wal.
“Je speelt voor je eer”, gaat Geoffrey verder. “Je reputatie staat op het spel. De commentaren zijn hard en wanneer je een slechte match gespeeld heb, dan begrijp je al snel dat je geen grote mond moet opzetten.”
De vijf kameraden vertonen hun kunsten op verschillende plaatsen in de hoofdstad, maar dé plek blijft het Berchemse olifantenpark, hun hoofdkwartier. “Daar beleefden we onze mooiste momenten”, legt Anthony uit. “De enige druk die we kenden was de hardheid van de oudere jongens.”
“Zij bepaalden de spelregels”, legt Pelé uit. “Wij als kleintjes hielden onze mond en knokten voor wat we waard waren. Onze fysieke kracht komt van de straat. We waren tien jaar oud en onze tegenstanders waren een kop groter.”
Hechte vriendschap
In plaats van arbitrage was er een stelregel: winnen! “De winnende ploeg mocht op het veld blijven en dus deden we er alles aan om er niet af te moeten”, legt Hervé uit. “Want we gingen er natuurlijk niet naartoe om van achter de afsluiting toe te kijken. We wilden tonen wat we in onze mars hadden.”
“Soms moesten we uren op onze beurt wachten”, vertelt Pelé. “De zwaksten raakten dan ontmoedigd en gingen terug naar huis. Voor een deel verklaart dat waarom wij er een hekel aan hebben om tijdens een wedstrijd vervangen te worden: dat herinnert ons aan de frustraties uit het park.”
“Je had geen keuze”, verzekert Geoffrey ons. “Eén slechte pass en je kon weer voor een hele tijd langs de lijn staan. Dus was de regel: als je slecht speelt, ben je onze vriend niet. En dan moest je van het veld. Vandaar dat de vriendschap tussen ons zo hecht is.”
Lees de volledige reportage deze week in Sport/Voetbalmagazine.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier