‘Anderlecht moet nog maar eens herbeginnen’

Jacques Sys ziet dat de transfer van Doku wel wat geld in het laatje brengt bij Anderlecht, maar dat het project van Kompany steeds moeilijker te realiseren wordt.

Hij straalt natuurlijk wel iets uit, Vincent Kompany, als je hem zo tijdens een wedstrijd langs de lijn ziet staan. Geen enkele andere trainer in 1A heeft dat charisma, die keizerlijke allure. Modieuze mantel, witte schoenen, af en toe wat aanwijzingen geven, beheerst en zich zelden opwindend, Kompany past alleen al door zijn attitude bij de aristocratie van Anderlecht. Of is het tegenwoordig vergeelde aristocratie?

Veel meer dan als trainer maakt Vincent Kompany op dit moment indruk als redenaar. Hij zeurt zelden en heeft een uitleg voor alles. Naar Club Brugge trok hij zondag met zijn team zonder de minste complexen. Club mocht dan wel de beste ploeg van het land zijn, daar hield Kompany zich niet mee bezig. Hij wilde winnen. Alleen moet je die woorden op een gegeven moment ook in daden omzetten.

Op alle domeinen werd Anderlecht zondag door de kampioen afgetroefd. De club had het in het begin van het seizoen over een proces waarin jongeren zouden doorstromen, maar steeds weer wordt Anderlecht ingehaald door bestuurlijke fouten en buitenissige uitgaven uit het verleden. Dat heeft niet alleen te maken met de nu door sommige verguisde periode onder Roger Vanden Stock en Herman Van Holsbeeck, maar ook met de miljoenen die Marc Coucke in nieuwe spelers pompte die uiteindelijk voor geen enkele meerwaarde zorgden. Met een wankele financiële basis is het moeilijk om te praten over een project dat één jaar geleden ook al werd geïdealiseerd, maar na de komst van Frank Vercauteren in de prullenmand belandde.

Het noodzakelijke vertrek van Jérémy Doku moet Anderlecht helpen zijn financiële balans in evenwicht te krijgen en het eigen patrimonium op termijn langer aan zich te binden. Eerder zal paars-wit zijn vroegere glans nooit terugkrijgen, welke ambitieuze toekomstplannen er ook worden ontvouwd. Daar kunnen de nieuwe machthebbers Wouter Vandenhaute en Karel Van Eetvelt niets aan veranderen.

Anderlecht moet nog maar eens herbeginnen. Intussen wordt de kloof met erfvijand Club Brugge steeds groter. Terwijl paars-wit in de onmogelijkheid verkeerde een goudstuk als Doku te houden, verlengde de kampioen het contract van Hans Vanaken en Simon Mignolet tot medio 2025. Dat soort overeenkomsten zijn wel geen garantie op effectief een langer verblijf, het toont dat er tussen Club Brugge en Anderlecht werelden van verschil liggen in de uitbouw van een ploeg.

Die discrepantie was zondag ook op het veld te zien. Club Brugge, gretig en dominant en na een start met haperingen duidelijk weer in de goede plooi gevallen. En Anderlecht ondermaats, met een aantal jongeren die wilden maar niet konden, met een middenveld dat werd afgetroefd, met een verdediging die fouten maakte.

Een Europese uitschakeling en een nederlaag in de Waalse clash tegen Standard, de voorbije dagen botste Sporting Charleroi op zijn grenzen. Knap hoe de Rouches aan de weg timmeren, met een zeer jonge ploeg. In Charleroi stonden er vijf spelers van 22 jaar of jonger op het veld en viel er met Michel-Ange Balikwisha nog een zesde in. De Franse trainer Philippe Montanier kijkt niet naar namen, maar naar de prestaties op training.

Vaak voelen Belgische trainers zich gedupeerd omdat clubs zo gemakkelijk naar nieuwe, soms onbekende buitenlandse coaches grijpen. Een aantal van hen zorgen tijdens deze voetbaljaargang wel degelijk voor een meerwaarde. Montanier dus, maar ook Alexander Blessin met de manier, de tegenstander meteen opjagen, waarop hij KV Oostende naar zijn hand zette. En Paul Clement die bij Cercle Brugge in een minimum van tijd een aanzienlijk aantal nieuwe spelers inplantte. Met aanvallend voetbal. En zonder grote uitspraken.