‘Antwerp begeeft zich met Lamkel Zé op glad ijs’

Tegen Cercle Brugge stak Didier Lamkel Zé er qua puur talent boven uit, maar Peter t’Kint heeft toch een aantal bedenkingen bij zijn terugkeer in de basiself.

Politie voor de wedstrijd, patrouillerend rond de Bosuil.

Drie busjes volgepakt met agenten na de match, rond elf uur, een uur voor de avondklok inging. Voorbereid op alles, alhoewel er geen supporter te zien was.

(zucht)

Antwerp heeft wat over zich afgeroepen.

Maanden was Lamkel Zé geen thema. László Bölöni had er zich twee jaar niet al te veel van aangetrokken. Wat telde was op het veld proberen rendement te halen uit de getalenteerde voetballer. De rest waren fratsen voor directie en zij die de kleedkamer moesten managen. De oudere spelers. Die probeerden, praatten, corrigeerden en gaven het dan op.

Didier was Didier, een goed onderwerp voor verhalen aan de toog, of sinds het sluiten ervan, rond de haard. En mét hen deden ook de fans het. Fans van de Great Old zijn altijd wel een beetje tegendraads geweest, ongepolijst. In het begin konden ze zijn fratsen wel smaken. Maar na een tijd gaven ook zij het op.

Toen kwam Leko, met zijn ‘push push push’, kort op de bal. My way or the highway. Hij probeerde het ook met de Kameroener (want diens talent staat buiten discussie), maar eind augustus was hij er klaar mee. Nog heel even, in oktober voor de thuiswedstrijd tegen KV Mechelen, kwam Lamkel Zé piepen, maar de Europese lijst van Antwerp haalde hij niet.

Het was ook niet nodig. Leko koos voor andere types, een ander voetbal. De techniciteit van Miyoshi, Benavente, Refaelov, Ampomah. Lamkel Zé en Frank Boya, twee atleten die Luciano D’Onofrio geregeld naar voor schoof als alternatief, negeerde hij. Europees gaven zijn keuzes hem gelijk, nationaal speelde de voorkeur voor een min of meer vaste 14 hem af en toe parten. Gebrek aan frisheid kostte punten. Maar Leko bleef wel koppig zijn ding doen.

Twee keer kon Antwerp de angel Lamkel Zé uit de wonde halen: in augustus en eind december. Voor een definitieve verkoop was er allicht te veel gebeurd, maar uitlenen met aankoopoptie? Waarom niet? Je weet maar nooit.

Twee keer deed de ploeg dat niet. Ook geholpen door de beslissing van Leko om naar China te verhuizen. De weg naar een terugkeer lag toen open, al had Lamkel Zé die zelf nog in laatste instantie dicht geslagen, door een keer met een bezoek aan Beerschot te flirten, of in een truitje van Anderlecht te verschijnen. Hij haalde er de internationale media mee (en gisteren de politie naar de Bosuil). En frustreerde zijn laatste fan.

Definitief was het over en out.

Maar zie, daar staat hij terug.

Het drama van het voetbal zijn de centen en de cynische hardheid waarmee een en ander wordt gespeeld. De wereld achter de schermen, waarover u weinig weet. De vuile kant van de glitter. De chantage die sommigen gebruiken.

Ze zullen het zelf omschrijven als ‘zakelijk.’

Lamkel Zé heeft ontzettend veel talent, daarover is iedereen die met hem werkte het eens. De voorbije maanden trainde hij niet met Leko maar bij de Antwerpse beloften. Er viel weinig op aan te merken, hij gedroeg er zich professioneel.

Het sterkte Luciano D’Onofrio, sportief de sterke man, in zijn idee om de Kameroener alsnog een nieuwe kans te geven. Tegen alles en iedereen in, de fans, zijn eigen kleedkamer. Drie miljoen, dat is het cijfer dat de Luikenaar in zijn hoofd heeft. Transfermarkt plakt een cijfer van 2 miljoen op het hoofd van de 24-jarige, maar D’Onofrio kent, in een voetbal dat evolueert naar atleten die snel en technisch sterk zijn, de waarde van zulke spelers.

Maar daarvoor moet hij spelen.

Bij Frank Vercauteren vond hij een bereidwillig oor. Vercauteren kent het voetbal ook en werkt niet met a priori’s. Iedereen op gelijke voet. En dan maakt hij wel zijn evaluatie. Allicht zullen er onderweg ook jongens sneuvelen, maar niet in de beginfase van de nieuwe coach.

In die fase is nu wel duidelijk dat de communicatie D’Onofrio-Vercauteren goed werkt. Een commentaarschrijver benadrukte het nog in december: ‘Als je luistert naar Luciano, komt het wel goed.’

Leko deed het niet, negeerde oproepen om Boya meer speelkansen te geven, de vraag naar amnestie voor Lamkel Zé. Vercauteren staat er wel voor open. Boya, maanden amper in beeld, was de eerste die mocht invallen op KAA Gent, en startte gisteren tegen Cercle.

Lamkel Zé kwam terug bij de A-kern, overtuigde de coach van zijn talent en mocht gisteren starten. In afwezigheid van Mbokani en Refaelov kregen hij en Ampomah de voorkeur op jongens als Miyoshi (teleurstellend op KV Mechelen in de interim-match van Cossey) of Benavente, Europees al geregeld een valse 9. Zoals gezegd: na een trainerswissel begint iedereen vanaf nul.

En zie… 84e minuut: assist Boya, doelpunt Lamkel Zé.

Op basis van de resultaten heeft Vercauteren het gelijk aan zijn kant. Ging de ploeg in Mechelen nog met de billen bloot, dan was die veel stabieler in de twee duels onder Vercauteren. Twee keer 1-0-winst, amper een doelkans voor de tegenstander, al miste Gent wel een strafschop. Play-off 1 is een must, vinden ze in de bestuurskamer. Aan de coach om resultaten te halen. Die zijn er, dus niks om je zorgen over te maken.

Tenzij.

Voetbal – en Vercauteren is de laatste om dat te ontkennen – is, hoe zakelijk ook, eveneens een kwestie van groepsdynamiek. Synergie.

Lamkel Zé vierde gisteren zijn goal met de steun van een halve ploeg. De rest was bezig met de organisatie, zullen we maar zeggen. Nu moeten het in een professionele wereld niet allemaal vrienden zijn, maar toch, een beetje groepsgevoel helpt. De Kameroener in die bubbel krijgen, zal van Vercauteren en zijn staf zeer veel energie vragen.

Punt twee: het voetbal was twee keer niet goed. De keuze voor organisatie gaat voorlopig ten koste van de kwaliteit van het spel. Daar houden we nog een slag om de arm: het is vroeg. Het bezoek aan Gent stond na de opdoffer in Mechelen in het teken van de organisatie, tegen Cercle waren veel jongens afwezig. Maar het was tegelijk ook een keuze. Er zat ‘voetbal’op de bank: Benavente, Benson, Buta,… De profielen hadden ook anders kunnen worden ingevuld.

Een en ander is nog te vroeg om te weten in welke richting Vercauteren nu uitgaat. Meer organisatie, dat is duidelijk. Maar wat met de transitie? Hij houdt voorlopig vast aan de drie verdedigers achterin, maar houdt ook de backs op de flanken aan een strak lijntje. De balans vinden tussen die organisatie en offensieve omschakeling is nu een volgende taak. Niet evident, in tijden van corona, en met om de drie dagen een wedstrijd.