Vijfentwintig jaar geleden verliet Besnik Hasi Kosovo.
Zeventien was Besnik Hasi toen hij zijn Kosovaarse geboortestad Gjakova verliet om met een studentencontract zijn kans te wagen bij de Joegoslavische topclub Dinamo Zagreb. Daar komt hij in een ruime A-kern terecht die latere wereldsterren als Zvonimir Boban en Davor Suker telt. Enkele keren haalt hij de bank van de eerste ploeg en in de terugronde wordt hij uitgeleend aan NK Zagreb. Na dat eerste seizoen breekt in de Joegoslavische deelrepubliek Kroatië de oorlog met Servië uit en keert hij tijdelijk terug naar Kosovo om er voor FV Pristina te spelen. Bij zijn terugkeer naar Zagreb is de Kroatische competitie opgericht en leent Dinamo hem gedurende twee seizoenen uit aan de tweedeklasser NK Samodor. Maar het blijven magere tijden. De oorlog zal nog jaren aanslepen. Hasi ziet er zwarte sneeuw. Er zijn periodes dat hem zelfs het geld ontbreekt om nog maar een krant te kopen of een koffie te drinken en dat hij op café van armoe leidingwater bestelt.
YmerIn 1994 belandt Hasi in België bij het net naar de tweede klasse gezakte KRC Genk. Anders dan in Kroatië krijgt hij er elke maand zijn loon en zijn premies. Hij kan zich fatsoenlijk kleden, het telefonisch contact met zijn familie herstellen en die ook voor het eerst in zijn leven financieel een beetje helpen. Tweeëntwintig is hij, bomvol energie, en het woord mislukken kent hij niet. Na zijn derde seizoen daar verhuist hij naar Bundesligaclub München 1860. Meteen nadat hij daar zijn handtekening zet, belt hij met zijn moeder. Aan beide kanten van de lijn rollen tranen. De Hasi’ s zijn niet meer arm.
Maar de misère is niet ten einde. In april van dat seizoen overlijdt vader Hasi aan een hersenbloeding. Besnik, thuis Niki genoemd, zag hem al vier jaar niet meer en zal ook niet op zijn begraving aanwezig kunnen zijn, omdat hij aan zijn vijfjarig verblijf in Zagreb een Kroatisch paspoort overhield en daarmee niet meer in het door Servië gecontroleerde Kosovo binnen mag. Twee keer organiseerde hij sindsdien een ontmoeting met zijn familie in Macedonië en één keer in Bulgarije. Hij verneemt er het verhaal van die ene keer in zijn hele leven dat zij vader Hasi zagen wenen: toen hij in Gjakova bij afwezigheid van zijn eerste zoon een erkentelijkheidsmedaille van FK Vellaznimi voor die zoon mocht afhalen. Zelfs bij de dood van zijn eigen vader had Ymer Hasi zich zoals altijd sterk kunnen houden, maar toen was hem dat niet gelukt.
LaurettaHet daaropvolgende seizoen speelt Hasi na onophoudelijk aandringen van Aimé Anthuenis weer bij KRC Genk, zij het aan veel, véél betere financiele voorwaarden dan tijdens zijn eerste passage. Het wordt het meest hartverscheurende jaar uit zijn carrière. Want intussen is in Kosovo de volgende Joegoslavische oorlog begonnen. De Hasi’s schuilen eerst in de kelder van de oudste zus en vluchten uiteindelijk na drie weken naar Albanië. Besnik verlooft zich telefonisch met zijn vriendin Lauretta. Op hetzelfde moment speelt hij in België met Genk voor de eerste landstitel in de geschiedenis van de Limburgse fusieclub _ een strijd die met succes beslecht zal worden. Samen met Het Belang van Limburg organiseert hij een solidariteitsactie waarvoor hijzelf ook een ferme duit in het zakje doet. Die levert zo ’n drie miljoen Belgische frank op en die gaat hij samen met een journalist van de krant in de vluchtelingenkampen in Albanië onder 345 families verdelen.
In Kosovo is de ravage die de Serviërs aanrichtten enorm. Eén van de meer dan tweeduizend platgebrande huizen is dat van de Hasi’s. Het zal met centen van Niki heropgebouwd worden. Met het ene fotootje van Ymer dat de oorlog overleefde, zal Niki later bij een Albanese kunstenaar in Rotterdam een groot portretschilderij van zijn vader laten maken. Sindsdien hangt dat in zijn woonkamer in Brussel.
SantiagoWanneer Niki eind december 1999 naar Gjakova terugkeert, is het negen jaar geleden dat hij nog thuis is geweest. Bij het zien van de film Goal zat in die tijd de hele familie voor de televisie te wenen. Het verhaal van Santiago Muñez, een jongen uit een arme Mexicaanse familie die het tot prof van Newcastle United schopte, grijpt hen enorm aan en verdiept hun besef van hoe hard en hoe lang de weg naar succes van Niki is geweest.
In 2000 verlaat Hasi op aandringen van Aimé Anthuneis Genk voor Anderlecht. Op zijn contract vult hij als nationaliteit ‘Kosovaar’ in, waarna daar wel een halfuur over wordt gediscussieerd. Omdat Kosovo op dat moment bestuurd wordt door de Verenigde Naties en staatsrechterlijk nog altijd een provincie van Servië is. Hij doet het, zegt hij, uit respect voor de circa twaalfduizend mensen die het leven lieten in de Kosovo-oorlog.
AdnanNog altijd trekt hij zich het lot van Kosovo aan. Telkens hij kan, keert hij naar zijn roots terug, in het tussenseizoen en tijdens de winterstop; en elke keer we hem de voorbije jaren ontmoetten, begon hij over de situatie in Kosovo. Over het probleem van de jeugdwerkloosheid en het gebrek aan toekomstperspectief voor jongeren; en over het uitblijven van steun van de internationale voetbalbonden. Zowat overal in Europa duiken talentrijke voetballers van Kosovaarse origine op, zoals Adnan Januzaj, kinderen van vluchtelingen die elders in veel betere omstandigheden opgroeiden. Maar zijn aandacht gaat vooral naar de anonieme talenten die in Kosovo hun droom niet kunnen realiseren omdat het voetbal er al een kwarteeuw stilstaat en de infrustructuur en de knowhow er ontbreekt om zich te kunnen ontwikkelen.
Het volledige levensverhaal van Besnik Hasi kunt u deze week in Sport/Voetbalmagazine lezen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier