‘Bij Club staan in moeilijke momenten altijd leiders op, maar die zijn er nu niet’

Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine, heeft het over de winst van KV Mechelen tegen Club Brugge en kijkt ook al eens vooruit naar de Champions Leaguewedstrijd van woensdag tegen RB Leipzig.

KV Mechelen blijft binnen de annalen van ons voetbal een unieke club. Weinig verenigingen waarmee supporters zich zo sterk identificeren. Voetbal in Mechelen is een vlucht uit de werkelijkheid, een groot feest. Zo was het ook weer vrijdagavond, in de topper tegen Club Brugge. KV had twee weken eerder tegen STVV een steek laten vallen, zoals het dat wel meer doet in momenten van stress. Nu boog het een 0-1-achterstand om. Het stadion zinderde, de supporters verdronken in een oceaan van vreugde. Het deed denken aan de gloriedagen van geel en rood.

Die gevoelens van nostalgie leven in Mechelen meer dan elders. Hoe vaak wordt er niet gedacht aan de gouden periode onder Aad de Mos waarin KV tijdens de campagne 1987/88 een memorabel Europees avontuur schreef. We herinneren ons nog, maanden voor Ajax in de finale van de Europacup II werd verslagen, de allereerste Europese verplaatsing naar Boekarest, het was alsof je met een groep padvinders op stap was. Aan tafel, tijdens het traditionele persdiner, werd door het bestuur tot verbijstering van iedereen het clublied gezongen.

KV Mechelen was toen, onder leiding van voorzitter John Cordier, de eerste club die met een open boekhouding werkte. Een opmerkelijk gegeven tegen de achtergrond van wat er later gebeurde toen drie bestuursleden na het voetbalschandaal in verdenking werden gesteld. Maar turbulentie hoort al evenzeer bij de geschiedenis van KV Mechelen. Wie herinnert zich het pijnlijk treurspel niet rond voorzitter Willy Van den Wijngaert? Het kwam in 2003 tot een vereffening en degradatie, tot scheldpartijen en onderlinge afrekeningen, KV was een broeinest van roddels en achterklap. Maar steeds weer kwam geel-rood terug, gedragen door de hartstochtelijke liefde van de supporters.

KV zadelde Club Brugge vrijdagavond op met een nieuwe kater. Dat Philippe Clement na de wedstrijd zei dat de ploeg van Wouter Vrancken met een groter hart had gespeeld dan zijn team, is veelzeggend. Voetballen met overgave is juist het handelsmerk van blauw-zwart.

Nu sputtert de motor, zeker in de competitie. Noa Lang geraakt amper nog een man voorbij en valt vooral op door gebaren op het veld en nukkigheid. Het hoort bij de ziel van Club Brugge dat er in moeilijke momenten altijd spelers zijn die opstaan en de anderen mee op sleeptouw nemen. Die leiders telt de huidige selectiegroep niet. Ruud Vormer heeft er als aanvoerder misschien het profiel voor, maar de vraag is of hij in deze rol wordt aanvaard. Dat Vormer in Mechelen aan de rust in de kleedkamer bleef, is opmerkelijk.

Club moet woensdag tegen RB Leipzig een en ander rechtzetten en ervoor zorgen dat er Europees wordt overwinterd. Er werden in deze campagne van de Champions League meer punten gepakt dan de grootste optimisten hadden verwacht, het voetbal was bij vlagen veel beter dan in de competitie. Dat daar de motivatie vaak achterwege blijft, botst op een brutale manier met de eigenheid van Club.

Of maakt ook dit allemaal deel uit van een competitie vol bruuske schommelingen? Antwerp dat kansloos verliest op STVV, Vincent Kompany die na het 1-1-gelijkspel van Anderlecht tegen KV Kortrijk nog maar eens zegt dat de spelers meer moeten brengen, Eupen dat na een sterk begin één op vijftien pakt, KV Oostende dat steeds dieper wegzakt, het Kiel dat plots ontploft, KRC Genk dat al een tijdje niet meer fris en onbevangen voetbalt, Zulte Waregem dat naar de zestiende plaats afglijdt.

Union is en blijft de enige constante. Veruit de meeste goals gemaakt en de minste geïncasseerd. Maar in dit vaak opgeblazen wereldje blijven ze in het Dudenpark op een bijna aandoenlijke manier nederig.