Vol verwachting kijkt Birger Verstraete uit naar play-off 1, die voor AA Gent start met een verplaatsing naar Anderlecht. De Oostendenaar viseert de tweede plaats en het bijhorende CL-voorrondeticket. ‘De Europese sfeer is onbetaalbaar.’
Kga met de trein naar de stad aan de zji. Ik e nen fling met de stad aan de zji. Geen bling, want het blink niet echt meer. Onder ’t stof van het zand van de zee. Veel wind, waai mie maar uit. Sensatie van gevoel en gelut. De zonne skint overdag nogal brut. Maar ti de nacht die z’n ogen slut. (De Zji, Ertebrekers, 2016)
‘Als je een boete van 150 euro wil vermijden, parkeer je de wagen best daar iets verder’, klinkt het bij Birger Verstraete (24 op 16 april) wanneer we een van de weinige plaatsen willen inpikken net voor de ingang van de Versluys Arena in de Leopold Van Tyghemlaan. We nemen de wenk meteen ter harte, met een ontwapenende glimlach van Verstraete tot gevolg.
De West-Vlaamse controlerende middenvelder van AA Gent is alert, zelfverzekerd en altijd op de loer liggend voor een grapje, merken we wanneer we van de dijk naar het strand stappen. De rust wordt doorbroken door het onaangename geluid van bulldozers, die de opgehoopte bergen zand te lijf gaan. Wanneer we na een stevige wandeling langs de zee beslissen rechtsomkeer te maken, signaleert de profvoetballer ons dat we bijna in Middelkerke zitten, zo’n tien kilometer verderop. ‘Maak je geen zorgen: bij noodgevallen is er nog altijd de kusttram’, vertelt Verstraete. ‘Net voor Nieuwjaar vertrok ik eens met mijn oortjes voor een uitlooptraining – wat ik regelmatig doe om de verzuring tegen te gaan – en ik had totaal geen rekening gehouden met de sterkte van de wind. Toen ik wilde terugkeren na een goed half uurtje, was die zo strak dat ik bijna niet vooruit raakte. Gelukkig passeerde mijn hulplijn, de tram, op het juiste moment.’
Een wandeling langs de kust is de perfecte manier om de batterijen op te laden.
De manier waarop hij het oprakelt, tekent ook de strakke verbondenheid van Verstraete met zijn natuurlijke biotoop. ‘Ik ben een echte jongen van de zee. Ik bouwde ook in Middelkerke. Het is bijna klaar, zo blijf ik dicht bij Oostende. Mijn band met de stad zal altijd blijven doordat mijn mama Natacha Mahieu en stiefpapa Gino Vynck recht tegenover het stadion van KV Oostende wonen. Het strand en het water zorgen voor kalmte. Een wandeling langs de kust de dag van een wedstrijd, dat verzet je gedachten. Het is eigenlijk de perfecte manier om de batterijen op te laden, met op de achtergrond het geluid van de meeuwen, de wind en het water. Oostende is een stad die leeft en aantrekt, ook al hoor je vaak dat enkel gepensioneerden deel uitmaken van het straatbeeld. En elk seizoen heeft de zee zijn charmes. Vroeger speelde ik in de zomer op het strand voetbalpartijtjes met mijn beste maten, twee tegen twee of tennisvoetbal, met daarna een duik in het water om af te koelen. Uren sleet ik aan het strand.
‘Van zodra ik kon stappen of lopen, vond je me aan de kust met een bal. Volgens mijn mama, die nog altijd meehelpt achter de tapkraan in de New Club 31 van KVO, was het een logische stap dat ik prof werd. Maar zoiets kan je niet voorspellen. Mijn stiefpapa speelde zelf voetbal en is nu al jaren jeugdtrainer bij Oostende. Mijn zus van negentien, Brittney Vynck, woont hier ook vlakbij. Onze band is heel innig. Zij steunt me, net als mijn vriendin Marie Vanthuyne. Ik ben een heel familiaal type. Die warmte heb ik nodig.’
De zji trekt weg, maar komt altijd were. De zji maakt een hoopke van zandkastelen.
‘Nog te vaak word ik afgeschilderd als de werkmier en de strijder op het middenveld, die leeft van de duels en ballen afpakken. Ondertussen ben ik wel meer dan een ambetante bikkelaar. Van mezelf mag ik zeggen, zonder arrogant te willen klinken, dat ik over een meer dan behoorlijke techniek beschik en – ondanks mijn lengte – een uitstekende timing. En dat zonder dat ik daar specifiek op oefende. Maar voor mij primeert vooral de erkenning als teamspeler. Zo nederig ben ik wel. Van het precies versturen van crossballen, daar kan ik een kick van krijgen. Want ik ben niet de speler die drie man dribbelt, zoals Samuel Kalu.
‘Ik probeer ook zo plichtbewust mogelijk wedstrijden te spelen, door te anticiperen en mee te denken: wat kan er gebeuren bij balverlies? Welke tegenstanders zijn er het gevaarlijkst bij de omschakeling? AA Gent heeft momenteel aanvallend zo veel geweld rondlopen, dat je op de zes niet naïef mag mee stormen naar voor. Iemand moet de bewakersrol, net voor de verdediging, op zich nemen.
‘Ik ben vooral een speler die veel de bal moet voelen en raken, om goed in een wedstrijd te zitten. Dat kan, door soberheid te combineren met een hoge efficiëntiegraad. Als moderne zes tracht ik de bal door te geven aan de spelers die hoger in het veld staan, omdat zij voor het verschil kunnen zorgen.’
Skelpkes rapen met m’n voeten in ’t water. Fleske kraken ip den dijk met m’n maten. De zunne gaat onder, maar we gaan nog nie gaan slapen. We zitten ier ip ’t strand met de gitaar in de hand en et zand tot in min ahh. Ja ti redelijk ambetant. Trek het mij niet aan en blijven zitten ipt gemak. Genieten van de nacht, ja de zji is een pracht. Morgen ga kik op jacht naar skone meiskes in badpak.
‘Sinds mijn overgang in januari 2017 van Kortrijk naar Gent werd ik veel krachtiger. Vooral qua spiermassa. Op mijn negentiende zat ik aan 64 kilogram, nu sta ik steviger op mijn benen. Mijn gewicht schommelt tussen de 69 en 70 kilogram. De vetmassa, die nooit boven de tien zat, is nu volledig weg. Ik zat onlangs aan acht. Mijn lichaam is klaar voor topsport. Ik moet het hebben van mijn wendbaarheid, vinnigheid bij het wegdraaien of het opjagen van een tegenstander, maar ook scherpte plus startsnelheid in de eerste meters. Mijn detente zit goed. Ik kan vrij lang in de lucht blijven hangen, waardoor ik zelfs duels kan aangaan met een reus als Zinho Gano. Tof hoor, die gave van de natuur. Ook mijn VO2-max zit heel goed, met 61,2. We zakken met de ploeg nooit echt fysiek weg en slagen er vaak nog in om op het einde iets te forceren.
Ik vind het de max als er 30.000 fanatieke supporters tegen je zijn.’ Birger Verstraete
‘Het blijft miraculeus dat we met Yves Vanderhaeghe ons al op drie speeldagen voor het einde van de reguliere competitie plaatsten voor play-off 1. Een knalprestatie, als je weet dat hij begon na een 6 op 27. Sindsdien haalden we maar liefst 44 op 63. De klik kwam er doordat de coach een heel grondige analyse maakte van het spelersmateriaal. En via een kleine ingreep: een viermansverdediging in plaats van met drie achteraan. Een terugkeer naar de basis: een 4-3-3, met buitenkanten die stijf tegen de zijlijn staan. Eén op één tegen Moses Simon of Kalu, dat is geen cadeau. Iedereen werd weer bang voor de Ghelamco Arena. Ze kwamen opnieuw met het gevoel van: ‘ fuck, het wordt moeilijk om daar punten te sprokkelen’.
‘Ik bulk van het vertrouwen. Sowieso ben ik iemand die wil genieten van het voetbalspelletje. Daarom stap ik ook altijd zonder veel stress op het veld. Mijn doel is gewoon om de ploeg beter en sterker te krijgen, via mijn inbreng van onverbeterlijke winnaar. Na Nieuwjaar ben ik bezig aan een goede periode. Voor mij verdient dat een zeven op tien, want ik ben bijzonder zelfkritisch. Vraag maar aan mijn ma en stiefpa. Gelukkig heb ik hem als klankbord. Hij is maniakaal met het psychologische bezig van mijn job en wil me daarmee constant vooruithelpen. Vaak geeft hij me nuttige tips.
‘Nooit zal ik naar excuses zoeken, maar altijd direct mezelf in vraag stellen. Winst of verlies, sowieso wil ik mijn gespeelde match bij thuiskomst en voor het slapen gaan nog eens terugzien. Dat is het voetbaldier in mezelf dat me niet loslaat. Ik kijk veel voetbalwedstrijden, ook vaak in het buitenland. Het gebeurt zelden dat ik in de theorie door de trainer nog word verrast. Dat maakt deel uit van mijn ingesteldheid. Ik analyseer zelf al vooraf de ploeg én mijn rechtstreekse tegenstander heel gedetailleerd.’
Pakke min valiez vo een dagske aan de kust. Beetje platte rust en kratjes vo den dust. Zwemmen in de zee me ne short van O’Neill. Draag gene briel, kwaliteit is een must. Zie mie staan me min duikbril aan. Kga nie duiken ma ti vo de show en vo de fans. Pakt joene camera. En trek een paar foto’s voor jen instagram.
‘Ik kijk enorm uit naar de start van play-off 1. Voor die matchen doe je het toch als profvoetballer op het hoogste niveau, hé. Ik ben iemand die de adrenaline al voelt stromen. Volle stadions, een overweldigende sfeer, duels op het scherp van de snee, die elektriciteit in de lucht, het gevoel van ‘do or die’. Ik vind het de max als er 30.000 fanatieke supporters tegen je zijn omdat ze absoluut willen dat hun eigen ploeg wint.
‘AA Gent is zeker een Belgische topploeg, waar ik nog twee jaar onder contract lig. De clubleiding heeft al veel inspanningen geleverd. We trainen dagelijks in een prachtige accommodatie, misschien wel de beste van België, waar we niks tekort komen. Ook het stadion is het mooiste van het land. Alleen zijn we het aan onze status verplicht om opnieuw een Europees ticket te veroveren straks in play-off 1. ‘
Komt toch me mie mee. We gaan ip diner. Komt mie alen met een gocart en ne frisco of twee. Laat ons ton slapen ip ’t strand in ’t zand. Zonnecrème of zonnebrand. Op de grenze van zji en land.
‘AA Gent wil bij de eerste drie eindigen. We gaan resoluut voor de tweede plaats. Eens stevig knallen, met tien absolute topaffiches. Vicekampioen, dat komt overeen met voorronde CL en gegarandeerd de EL. Dat zou fantastisch zijn, zeker gezien ons parcours. De coach weet perfect hoe ons te prikkelen. Bij veel jongens raakte hij de juiste snaar. Dylan Bronn, Roman Jaremtsjoek en ikzelf, die onder HeinVanhaezebrouck minder aan de bak kwamen, profiteerden daarvan en bloeiden open door zijn vertrouwen. Een positief verhaal dus. Zijn theorie is niet breed uitgesmeerd, maar beknopt en altijd to the point. Hij heeft ervaring, ook door zijn achtergrond als Belgisch international. Die Europese sfeer, dat is onbetaalbaar. Zoals vorig jaar, op Wembley, dat bezorgde me kippenvel, hoewel ik niet kon spelen.
‘Als ik AA Gent ooit verlaat, dan zal het gebeuren met iets tastbaars. Een prijs, dus een beker of een titel. Ik wil graag eens iets winnen, als ploeg een trofee als beloning krijgen voor alle inspanningen. De trainer duldt ook geen laksheid, niemand mag op cruisecontrol aan een wedstrijd beginnen. Dan bestaat de kans dat hij serieus ambetant wordt. ( hartelijkelach) Geen aanrader, hoor.’
‘De voorzitter durft zijn emoties te tonen in de kleedkamer’
‘Ik voel me goed bij AA Gent’, beweert Birger Verstraete. ‘In het begin was het wat aanpassen, want door mijn verleden bij Club Brugge en het feit dat ik werd geruild voor oud-aanvoerder en publiekslieveling Hannes Van Der Bruggen, voelde ik aan dat sommige fans me beschouwden als ‘het boertje dat erbij kwam’. Er bestonden dus veel twijfels bij de achterban. Ik was een harde werker, een bijtertje, maar niks meer. Ondertussen erkennen ze dat ze zich vergisten.
‘Dit is ook de eerste club waar ik merk dat de voorzitter zo begaan is met de verrichtingen van het team en zo dicht bij de spelersgroep staat. Die man blijkt echt supporter en heeft een band met ons. Met hart en ziel leeft hij mee. Hij durft ook zijn emoties te tonen in de kleedkamer. Dat maakte ik nooit eerder mee.’
‘Opkijken naar Marco Verratti en Sergio Busquets’
‘Puur voor zijn manier van voetballen en bijterskwaliteiten ben ik wel een fan van Marco Verratti‘, stelt Verstraete. ‘De
PSG-Italiaan blijft altijd rustig, behoudt goed het overzicht en verliest – doordat hij fysiek stevig op zijn benen staat – bijna nooit de bal. Hij is ook een echte winnaar, dat gevoel herken ik. Ik haat verliezen, zelfs een spelletje kaarten thuis. Ik kan ook lang kijken naar Sergio Busquets van Barça, die als geen ander aantoont wat het betekent om als doorgeefluik te fungeren tussen de verdediging en aanval. Die draait als zes telkens goed weg, in de driehoek op het middenveld staat hij altijd ver genoeg van de tien en de spits, om zo in amper twee seconden tijd een juiste beslissing te nemen. Daar kijk ik naar op.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
