Een verdediger bij een topclub heeft vaak een rol in de schaduw. Voor Brandon Mechele is dat niet anders. Maar hij voetbalt bij Club Brugge wel met steeds meer vertrouwen.
Het was onlangs een bizar zicht. Voor de eerste keer in zijn leven zat Brandon Mechele (24) op een motor. Een Vespa. Een cadeautje, gefinancierd met geld uit de spelerspot, voor een supporter die tijdens de rellen na Club Brugge-Antwerp zijn vervoermiddel kwijtspeelde. Mechele: ‘Daarmee rijden was niet evident. Dat ding schakelde raar, en ik ben een paar keer stilgevallen. Maar we zijn er geraakt en de man was er heel gelukkig mee.’
Het was niet de eerste keer dat hij met geweld in het voetbal te maken kreeg. Zijn eerste wedstrijd ooit live in een stadion was Club Brugge-Anderlecht. Hij ging er samen met zijn pa naartoe. Mechele: ‘Ik was nog een kind en zwaar onder de indruk. De fans van Anderlecht begonnen toen plots zitjes af te breken en op het veld te gooien.’
Later zou hij nog ballenjongen zijn in Jan Breydel, en nu schittert hij zelf op het veld. In de ploeg gekomen onder Juan Carlos Garrido ontbolsterde het jeugdproduct helemaal onder Michel Preud’homme. Zijn tweede seizoen was zo sterk, dat er buitenlandse interesse kwam, van Celtic en Hamburg. Mechele wees ze af, hij voelde zich nog niet klaar voor het buitenland.
Daarna ging het evenwel bergaf. Club Brugge kocht wat andere centrale verdedigers. ‘Ik weet dat er concurrentie is bij een topclub’, zegt Mechele, ‘maar telkens was er toch wat twijfel of je wel goed bezig was.’ Hij zakte in de hiërarchie. Terwijl blauw-zwart in het voorjaar van 2016 naar de titel snelde, kon je hem na wedstrijden tegenkomen langs bossen en velden. Lopend, om stoom en energie af te laten. Toen zijn vriendin zag hoe ongelukkig hij in die periode was, hoe snel geïrriteerd ook en zij haar ongenoegen tweette, mocht hij het bij de coach gaan uitleggen.
Daarover zegt hij nu: ‘Ik begreep haar, ze zag dat ik ongelukkig was en uitte dat. Maar het was niet tégen de coach. Ik nam hem niks kwalijk. Ik kreeg van Preud’homme kansen, twee jaar speelde ik heel veel, maar vervolgens koos hij voor anderen. Het enige puntje is misschien dat ik weinig uitleg kreeg. Van hem. Zelf naar hem toestappen lag niet in mijn aard. Ik ben wat timide. Misschien zou ik het nu wél doen, door dat half jaar in Sint-Truiden ben ik mondiger geworden. Dat heeft met vertrouwen te maken: als je veel speelt, ga je sneller wat zeggen. Met Philippe Clement durfde ik dat wel, maar met Preud’homme lag dat iets moeilijker.’
Zepperen
Toen ik las dat Ivan Leko de nieuwe coach van Club Brugge werd, veranderde dat heel mijn mindset.
Na de titel beterde het niet. Hij wilde er nog eens vol voor gaan, maar blessures remden hem af. Twee keer mocht hij spelen: in de Champions League tegen Leicester City en Kopenhagen. Mechele: ‘Zonder speelminuten vooraf. De match op Leicester vond ik niet eens zo slecht, maar thuis tegen Kopenhagen maakte ik een zeer ongelukkige owngoal en werd ik afgemaakt door de supporters. Op zich was ik tevreden dat ik Champions League speelde, maar gelukkig kon ik daar niet van worden, neen.’
In de winterstop leende Club hem uit aan STVV. Mechele: ‘Daar schrok ik. In mijn eerste interview kwam de vraag: hoe voelt het om bekeken te worden als een topaankoop? Ik had iets van: wow, ik, die een jaar niet gespeeld had, een topspeler?’
Voor het eerst was hij weg van Club, waar hij al als kind speelde. Voor het eerst ging hij alleen wonen. Kortom, in Sint-Truiden zette hij reuzenstappen. Mechele: ‘Mijn vriendin werkte en kwam wel op bezoek als ze vrij was, maar toch…’
De Limburgse warmte beviel hem, de coach ook. Ivan Leko stelde hem op aan de buitenkant van een verdediging met drie. Wonen ging hij in Zepperen, niet zo ver van de kinesist van de club. Zo kon hij ’s avonds in diens praktijk nog wat aan zijn conditie werken. STVV redde zich, speelde goeie play-offs en hij kreeg weer zelfvertrouwen. In mei wilden alle eersteklassers hem. Kortrijk, Zulte Waregem, STVV zelf. Mechele: ‘Na het seizoen dacht ik: ik heb geen toekomst meer bij Club Brugge. Maar toen las ik plots dat Ivan Leko de nieuwe coach werd. Dat veranderde heel mijn mindset.’
Hij besloot er nog eens helemaal voor te gaan. Keihard werken in de voorbereiding en dan zag hij het wel. Lukte het niet, dan kon een vertrek nog altijd en was hij tenminste fit. Hij geeft het nu eerlijk toe: ‘Het leek niet te lukken. Zoals iedereen kreeg ook ik mijn kansen maar tegen het einde van de voorbereiding stond ik niet in de ploeg.’
Alleen vielen de resultaten niet zo mee, zodat Leko omschakelde naar drie centrale verdedigers. Mechele: ‘Plots was de concurrentie minder.’ Vier maanden later moet hij constateren dat hij basisspeler is en nu al weken op een hoog niveau voetbalt. Mechele: ‘Soms hoor je: zijn geluk is dat hij de trainer van vroeger al kende, maar dat zijn praatjes om gazetten te vullen. Eén speler kan het verschil niet maken, zeker achterin niet. Als de rest het ook niet goed weet, wordt het niet makkelijker voor jezelf.’
Bijtrainen
Bij STVV ben ik mondiger geworden.
Wie af en toe een training van Club probeert mee te pikken, weet het: van woensdag tot vrijdag/zaterdag (afhankelijk van wanneer er wordt gespeeld) maakt Rudi Cossey op het oefenveld overuren. Dan geeft hij Mechele extra oefeningen. Na een tijdje sloten Saulo Decarli en soms ook Erhan Masovic zich daarbij aan. Zo’n twintig minuutjes werken ze aan hun tekortkomingen in balbezit. Mechele: ‘Rudi selecteert de oefeningen: korte ballen, lange ballen, controles, inschuiven, … Op het einde doen we een wedstrijdje, wie de beste is in de oefeningen. De verliezer moet de ballen naar binnen brengen.’
Al jaren krijgt Mechele de kritiek dat zijn uitvoetballen voor verbetering vatbaar is. ‘De eerste wedstrijden was het zoeken voor iedereen. We wisten niet goed waar we moesten lopen en het uitvoetballen was niet goed, ook niet van mijn kant. Verdedigend, vond ik, stond ik wél mijn mannetje.
‘Bij STVV stond ik altijd rechts en daar liep het wél. Misschien kijken jullie daar minder nauwlettend op toe, maar daar kende iedereen het systeem en was het iets makkelijker om aanspeelpunten te vinden. Bij Club speel ik centraal in de verdediging en daar voel ik me goed. Ik begin ook meer initiatief te nemen aan de bal. De trainer zegt altijd: jullie moeten achterin de balcirculatie hoog houden tussen jullie drieën en de bal een paar keer laten wisselen van kant tot de spitsen stoppen met jagen. Daarna moet één van ons drieën proberen in te schuiven om ergens een manmeersituatie te creëren.’
Wat maakt Club dit seizoen zo sterk? Mechele: ‘Mentaliteit. Fysieke kracht. Tijdens de vorige seizoenen piekten we in de play-offs, nu kunnen we nu al in de tweede helft van een wedstrijd het verschil maken omdat we zo sterk zijn. Geen Europese belasting helpt – helaas – ook. Europees spelen kost punten in de competitie.’
En zo groeide Mechele naar zijn beste niveau, met tijd om te trainen en te rusten, zelden een kaart pakkend, zelden uitgespeeld. Spelers die door een topclub uitgeleend worden, terugkeren en dan ook effectief in de basiself staan, zijn zeldzaam. Mechele is een van die witte raven. Hij speelde nagenoeg alles, op de match in Athene na.
Het is de vrucht van hard werken, al heel zijn leven. Mechele: ‘Ik kan niet stilzitten, maar ik ben daar wel verstandiger in geworden. Ik ga niet meer elke dag te keer tot ik niet meer kan. Het is wel zo dat ik me daar goed bij voel: extra werk ’s avonds, ook op mobiliteit. Ik doe dat om wat losser te worden, want mijn rug zit redelijk vast. Er zijn altijd mogelijkheden om nog beter te worden, maar het begint bij jezelf.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
