Clubdoelman Ethan Horvath: ‘Mijn ouders verdienen het dat ik iets terugdoe’

© REPORTERS
Peter t'Kint
Peter t'Kint Redacteur bij Sport/Voetbalmagazine

Ethan Horvath over negen maanden België, het leven in Molde en de ambities van Club Brugge. ‘Het is nu focussen op titel en beker en straks hopelijk beide winnen.’

Donderdagmiddag, iets over enen. Aan de andere kant van de wereld raast na Harvey ook Irma. Ethan Horvath, de 22-jarige Amerikaanse doelman van Club Brugge, wordt stil van al dat orkaangeweld. ‘Niet dat ik er iemand ken die is getroffen, al mijn vrienden en familie wonen noordelijker, maar het moet verschrikkelijk zijn, alles in een oogwenk vernield zien en opnieuw moeten opbouwen vanaf nul.’

In Brugge is de storm van de Europese uitschakeling gaan liggen. Zeker, het zal pijn doen wanneer ze deze week de beelden zien van de Champions League en morgen van Zulte Waregem dat Nice mag ontvangen. Maar de pil raakt langzaam verteerd, op dat vlak was het een geluk bij een ongeluk dat er een korte interlandbreak volgde. Horvath: ‘Uitgeschakeld worden geeft je een zéér slecht gevoel. Met mijn ex-ploeg Molde hadden we een erg succesvolle campagne in de Europa League en je wilt terug naar dat gevoel, naar die grote stadions, jezelf tonen tegen de grote sterren. Gelukkig hadden we het weekend vrij. De voorbije zeven, acht weken waren hectisch. Dan even de hoofden leeg kunnen maken, weg van het voetbal, was welkom.’

Met zijn vriendin trok hij naar Parijs. Zij is Noorse en woont sinds een maand bij hem in Brugge. Vorig seizoen pendelde ze, omdat ze nog studeerde. Parijs binnen handbereik, net als Gent of Antwerpen, het is een van de voordelen van het voetballen in België. Horvath: ‘Leven in Molde was mooi. Freezing cold, dat wel. En duur, maar dat geldt voor heel Noorwegen. Het enige nadeel was het isolement. Amerikanen zijn grote steden gewoon, niet eentje waar je thuiskomt en zegt: oké, ik heb nu acht uur, wat doe ik daarmee? Je kunt tenslotte niet de hele dag facetimen of skypen. Molde was eigenlijk a village, een dorp van 25.000 inwoners. Wilde je naar Oslo, dan moest je vliegen of acht uur in de auto zitten. Trondheim was vier uur rijden. Wat je er kon doen, was minimaal. Iets eten, naar de film. En anoniem was je nooit, Noren houden écht geen afstand’, lacht hij.

Debuut

In Molde werkten mijn ouders als conciërge. Toiletten schoonmaken, vuilnis verzamelen, om vijf uur opstaan…

In januari verhuisde hij naar België. Het doel: klaar zijn om dit seizoen als eerste doelman te starten. Horvath: ‘Dat was waar keeperstrainer Jan Van Steenberghe het altijd over had. Het duurde in het begin even voor ik aangepast was. Andere cultuur, ander voetbal ook. Molde of Rosenborg zijn uitzonderingen, maar de rest… In de US zeggen we: they kick ball. Twee of drie grote, sterke spitsen die de bal toegespeeld krijgen, van achteren of van op de flanken. De snelheid ligt hier hoger, de kwaliteit van de spelers ook. Sommigen schieten harder, je moet sneller reageren. Eenmaal de aanpassing achter de rug voelde ik me goed. En ik was blij dat Michel Preud’homme me op het einde nog wat speelkansen gaf.’

Het had zelfs nog vroeger gekund, vond de keeperstrainer. ‘Dat zei Jan me. Maar het was duidelijk zijn job niet om de basiself samen te stellen’, lacht Horvath. ‘Veranderen van keeper in de loop van een competitie is moeilijk voor een hoofdtrainer en misschien zelfs nog moeilijker voor een coach die zelf ook doelman is geweest, want hij weet hoe we denken.’

Het debuut kwam er op speeldag 7 van play-off 1, in Charleroi. De dag voordien zat hij voor de training rustig in de gym te fietsen en te stretchen toen de teammanager hem kwam halen. Preud’homme wilde hem spreken. Horvath: ‘Hij zei: je maakt goeie vooruitgang sinds je hier bent, het is tijd om hier aan je eigen erfenis te werken.’

Charleroi uit was opmerkelijk. Brugge kwam voor en toen pakte hij een bal. Omdat hij meende een fluitje van de scheids te hebben gehoord, liet hij die weer vallen om de vrije trap te nemen. David Pollet profiteerde en scoorde, het fluitje kwam immers uit de tribune. Horvath: ‘Shit happens, zoals je zegt. Een paar seconden blijft zoiets hangen, maar zodra er weer is afgetrapt, heb ik het weggeduwd. Ik wist dat ik gefocust moest blijven, omdat ik zeker nog werk zou krijgen.’ Wat gebeurde. Hij kreeg twee moeilijke ballen en stopte ze allebei. Bovendien zorgde hij nog voor een assist bij de derde Brugse goal. Het weekend daarop stopte hij tegen Anderlecht een strafschop. De eerste pagina’s van zijn Brugse nalatenschap raakten met opmerkelijke tussenkomsten gevuld.

Zijn stijl? Horvath: ‘Ik zie mezelf graag als een offensieve doelman. Als er een steekbal wordt gegeven, wil ik best tussenbeide komen, maar té avontuurlijk zul je me nooit zien doen. Ik heb zeer veel vertrouwen in mijn capaciteiten om saves te doen. Op veilig spelen en proberen de juiste beslissing te nemen, dat is de taak van de doelman. Soms mislukt dat, maar dat overkomt de besten. Ik ben nog maar 22, als doelman ben je dan nog een baby. Matt Ryan kwam op dezelfde leeftijd als ik, denk ik.’

Wat ook nog beter kan, is het meevoetballen. ‘Daar werken we aan. Opbouwen van achteren uit lukt. Twee keer raken en dan inspelen. Het moeilijke is nu nog beslissen wanneer je ver moet trappen en wanneer niet. Soms overhaast ik het nog te veel. Dat merk ik als ik de wedstrijden herbekijk. Het gaat voor mij nu vooral om weer in het ritme te komen, elke week spelen, zoals in Noorwegen. Op dat vlak was de start met veel matchen goed.’

Airmiles

Ik zie mezelf graag als een offensieve doelman, maar té avontuurlijk zul je me nooit zien doen.

Als we verder teruggaan in zijn leven, moet er eerst een misverstand uit de wereld. Hij heeft niet de dubbele Amerikaans-Hongaarse nationaliteit, zoals zijn achternaam en het internet laten uitschijnen. Horvath: ‘De ouders van mijn pa komen uit Wenen, Oostenrijk.’

Zijn sportachtergrond is enorm. ‘Onze hele familie zit in het voetbal. Mijn vader heeft in het secundair meer dan 25 jaar jongens en meisjes gecoacht en was vroeger profvoetballer, nog voor de periode van de MLS. Mijn moeder voetbalde ook, net als de broer van mijn vader en diens twee zonen.’

Aan zijn jeugd heeft hij alleen maar goeie herinneringen. ‘Ik kom uit een ploegje dat een van de best georganiseerde in Colorado is. De jongensafdeling produceert goeie universitaire voetballers, een paar zitten in de MLS. En van de vrouwen spelen er verscheidene in de nationale ploeg.’

Alles stond in het teken van sporten. ‘Tot de leeftijd van twaalf, dertien deed ik drie sporten: soccer, basketbal en baseball. Op het einde ging het tussen baseball en soccer, want in het basketbal was ik minder goed. Niet lang genoeg, vrees ik. Daar zou ik nu een dwerg zijn, had ik dat voortgedaan.’

Boring baseball, wat is daar boeiend aan? ‘Ik was pitcher, dan is het anders. Die mannen in het outfield moeten zich wat vervelen, denk ik, die staan daar maar. Een werper is altijd bezig, zes uur lang. Als je naar de New York Yankees of de Boston Red Sox gaat kijken, moet het wel fun zijn, maar ik snap je punt. Ik heb hetzelfde gevoel bij de NFL, American football. Vijftien seconden spel en dan minutenlang niks.’

Het is al dat sporten dat hem nu wel een voordeel geeft, denkt hij: ‘Keeper is de enige positie waar we het in de States al écht voor mekaar hebben, zo lijkt het. Toppers genoeg. Als mensen me vragen waarom ik zo goed ben met mijn handen, zeg ik altijd, en dat klinkt misschien stom: van het basketten, of van het baseballen. Dat is veel meer dan zomaar een bal pakken of gooien. Veel techniek, grote ballen, kleine ballen, reactiesnelheid, balvastheid… Tim Howard was een zeer goeie basketter.’

En hoe komt een Amerikaanse tiener in Noorwegen terecht? Het betere bochtenwerk, zo blijkt, met een kleine wielerlink. De pa van zijn moeder organiseerde wielerevenementen. Een van diens goeie vrienden was een beroepsfotograaf uit Bristol in Engeland. Op een dag stuurden ze hem een video met beelden van de jonge doelman. Voor de fun, en als het lukte hadden ze alvast slaapplaats. Horvath: ‘En toen kwam er plots inderdaad iets van, werd ik naar Engeland uitgenodigd. Toen dachten we: wat nu?’

Wat volgde leverde een pak airmiles op, want Horvath zou een jaar of drie, vier heen en weer pendelen over de Atlantische Oceaan. Fort Europa was ongenadig. Wat volgt, is de verkorte versie, lacht hij. ‘Op het einde kwam alles nog goed, maar wat ik heb meegemaakt…’

De eerste voetballer die hij bij Bristol ontmoette, was David James. ‘Je kunt slechter treffen. Nadat ik met hem begon te praten, zei ik: dit wil ik later ook doen!’ Molde ontdekte hem in Oostenrijk, op een toernooi met zijn Amerikaanse ploeg. Omdat hij nog een tiener was, keerde hij naar de VS terug. Om toch voeling te houden met het Europese voetbal, regelden de Noren stages bij Manchester City en Stoke City. Toen ging hij naar Noorwegen, met een gewoon toeristenvisum, voor drie maanden. Daarna moest hij weer drie maanden terug, tot hij een nieuw visum kreeg. Om daar een einde aan te maken – anders duurde dat twee jaar, tot hij achttien was – verkochten zijn ouders hun huis en verhuisden ze naar Noorwegen, waar de club hen werk bezorgde. Horvath: ‘Vanaf dan kon ik langer blijven. Gelukkig kon mijn pa twee jaar verlof zonder wedde krijgen. Ik ben enig kind en mijn ouders deden echt alles voor mij. Schoenen, opleiding, handschoenen… Dat kost allemaal handenvol geld. 200 dollar hier, 200 daar. College rules verbieden individuele sponsoring, daar zijn ze zeer strikt in. Ik heb altijd tegen iedereen gezegd, tegen mijn vriendin en mijn manager, dat ik dat nooit zou vergeten.’

En dat deed hij niet. Nu zijn pa met pensioen is, verhuisde die met zijn vrouw naar North Carolina, waar hun zoon voor hen een huis kocht. Horvath: ‘Weg van de sneeuw en de kou. Ze hebben er nu wel warme en vochtige zomers, maar in de winter is het er zeer aangenaam. En vanaf de oostkust is het ook maar zes uur vliegen naar Europa. Rechtstreeks naar Brussel bovendien. Daar kunnen ze nu van het leven genieten. In Molde werkten ze als conciërge. Toiletten schoonmaken, vuilnis verzamelen, om vijf uur opstaan… Dat was shit, ik voelde me daar slecht bij. Zij deden alles om mijn droom reëel te maken en verdienen echt dat ik iets terugdoe.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content