Real Madrid Castilla, MK Dons, Charleroi, Pyramids FC en nu Antwerp. Cristian Benavente legde een atypisch parcours af, maar is blij dat hij terug in België is. ‘Het is zoals een weekje bij je ouders gaan logeren, dat voelt ook direct goed aan.’
Achttien oktober 2020, een zondagnamiddag. Het duel tussen Zulte Waregem en Antwerp loopt naar zijn eind als Cristian Benavente mag invallen. De Peruaan heeft er tot dan een moeilijk 2020 opzitten: op een zijspoor bij Nantes, de coronacrisis, niet mogen meevoetballen bij de Pyramids en dan, eind september, een transfer naar Antwerp.
Speelminuten tot die middag in Waregem in 2020: 12! Als Ivan Leko hem laat invallen voor Lior Refaelov staan er nog vijftien minuten op de klok. In één klap kan hij zijn speeltijd verdubbelen. In de rug van Dieumerci Mbokani laat hij meteen een paar leuke dingen zien. Essevee staat 1-2 achter en moet aanvallen, via Nana Ampomah counteren de bezoekers gevaar bij mekaar. In blessuretijd levert dat een derde doelpunt op. Gesigneerd: Benavente. De Peruaan: ‘Op dat moment, voelde ik intense vreugde. Een beloning voor al het werk dat ik in 2020, voor iedereen een zeer ongewoon jaar, op mijn eentje deed.’
De groeten aan Mourinho
Flashback naar 16 januari 2016: in de 63e minuut maakt het publiek van Mambourg kennis met een nieuwe aanvaller: Cristian Benavente, overgenomen van MK Dons, maar met een verleden bij Real Castilla, de B-ploeg van Real Madrid. Het staat 0-0 en de snelle Peruaan mag Amara Baby komen vervangen. Scoren zit er die dag niet in, STVV keert met een brilscore terug naar Stayen. Benavente slaat geen gensters bij zijn debuut, integendeel. Felice Mazzù heeft zich een paar keer zitten ergeren.
Benavente, over dat debuut, vier jaar na datum: ‘De trainer zag dat ik snel was en goed aan de bal en zette me aan de buitenkant. Ik kan dat wel, maar ben beter in een centrale rol. Dat begin was lastig, door die rol aan de zijkant, de filosofie van Charleroi, de aanpassing aan een ander land en nieuw voetbal. Felice bekritiseerde me in het begin zeer veel, omdat ik vaak dribbelde en de bal verloor.
Het voetbal heeft geen geheugen. Je kan goed spelen van juli tot december, maar als je niet presteert van januari tot mei, ben je vergeten.’
‘Achteraf hebben we daar nog veel over gepraat, over hoe hij me heel ander voetbal moest aanleren. Bij de jeugd van Real Madrid heb je nagenoeg de hele tijd de bal. Dankzij Felice werd ik een veel completere voetballer, hij heeft me enorm geholpen. Pas toen ik het ritme beet had, werd Charleroi één van de gelukkigste periodes in mijn leven als voetballer. Zelfs al ben ik hier, het zal altijd een van de clubs blijven waar ik met een warm gevoel aan terugdenk.’
Nijvel, toen zijn uitvalsbasis, was wel heel anders dan Londen, waar hij vaak naartoe trok tijdens zijn zes maanden bij MK Dons. Geen succes overigens, voetballers en hun carrièreplanning, ze nemen soms bochten die we moeilijk begrijpen. Wat doet een reserve van Castilla in de Engelse Championship?
Benavente: ‘Ik wilde de wijde wereld in. In Spanje lagen mogelijkheden, maar ik wilde ontdekken. Die club in Engeland had een trainer die hield van voetbal over de grond. Alles leek me zeer goed georganiseerd én ik kon er heen samen met een ploegmaat van Castilla. Maar het verschil tussen de theorie en de praktijk bleek heel groot. We voetbalden totaal niet! De resultaten volgden niet en snel werd overgeschakeld op typisch Engels voetbal, met veel direct spel. Dicht bij Londen was nog het enige voordeel, we gingen er vaak naartoe.’
Zijn eerste basisplaats bij Antwerp volgt vier dagen na zijn debuut in Waregem. Opnieuw op verplaatsing. Omdat Mbokani geschorst is, krijgt Benavente bij het Bulgaarse Loedogorets de rol van valse negen. De spits doet een uur lang zijn best, ook al zit hij nog ver van zijn niveau. Hij schiet een keer op doel, raakt 22 keer de bal, en ziet, moegestreden, hoe de 1-0-achterstand uiteindelijk nog in het voordeel van Antwerp kantelt.
Benavente: ‘Bij al de ploegen waar ik geweest ben, is mijn rol vaak dezelfde: tweede spits in de rug van de hoofdaanvaller. Valse negen zoals in Loedogorets kan ook, maar altijd met iemand dicht bij me. Om me te steunen. Als we de bal hebben, vind ik dat wel passen bij mij. Je kan de bal raken en dan de diepte induiken. Bij Charleroi speelde ik vroeger nog samen met Osimhen en een andere keer met Rezaei. De ene was sterker, speelde hoger, duelleerde meer, de andere haakte ook af. Wie er stond maakte niet uit, ik scoorde met allebei.’
Dankzij Felice Mazzù werd ik een veel completere voetballer, hij heeft me enorm geholpen.’
Zijn derde partij voor Antwerp is opnieuw een Europees duel, tegen Tottenham. Opnieuw staat hij in het winnende kamp, dit keer weer als invaller, gezien de beschikbaarheid van Mbokani. Tot grote verrassing van iedereen wint Antwerp van Tottenham. In de dug-out bij de bezoekers: José Mourinho, de ex-coach van Benavente. Nu ja, met wat goeie wil… Herkende Mourinho hem nog?
Benavente: ‘Geen idee. Ik ben niet tot bij hem geraakt om hem te groeten. Het resultaat viel zo hard mee dat we na affluiten op het veld bleven om te vieren. Toen was hij alweer weg. Misschien krijg ik nog de kans om hem te zien in de terugwedstrijd. In mijn periode bij Real trainde ik af en toe onder hem, ja.’
Bij de B-ploeg werkte hij wel met Zinédine Zidane, die een jaar zijn coach was. ‘Een zeer rustige trainer. Hij zegt alleen het nodige. Weinig tot de hele groep, dan zegt hij maar twee, drie dingen. In individuele gesprekken is hij diepgaander en spreekt hij veel vanuit zijn ervaring als speler. Alles wat hij zegt, heeft hij meegemaakt. Het was zijn eerste jaar als trainer, maar we hadden allemaal veel respect. Als hij je wat zei, wist je: zo is het!’
Wat zei hij tegen hem? ‘Dat ik rustig moest blijven op het veld, me wat spiegelen aan hoe hij was als voetballer. Eenvoudig spelen, altijd naar voor voetballen, in moeilijke omstandigheden een ploegmaat zoeken en niet te veel de bal proberen verliezen. Eenvoudige zaken die op het veld wel moeilijker zijn dan wanneer hij het zei.’
‘Peru? Dat zie ik als een beloning’
In 2018 kon Peru zich voor het eerst sinds 1982 nog eens plaatsen voor een WK. Dat gebeurde wel zonder Cristian Benavente, die al op 11 oktober 2013 debuteerde tegen Argentinië, maar zich nooit echt basisspeler kon noemen. In de aanloop naar het WK in Rusland kreeg hij speelminuten in vriendschappelijke wedstrijden tegen Kroatië en IJsland, maar hij viel voor de uiteindelijke selectie uit de boot.
Zijn vader is een Spanjaard, zijn moeder een Peruaanse. Ex-topvolleybalster trouwens, ook zij haalde indertijd de selectie van de nationale ploeg. Haar man, keeper in een zaalvoetbalploeg, leerde Magali Bristol (dat is ook de tweede familienaam van Cristian) kennen op vakantie in Spanje. Daar bleven ze wonen. Benavente: ‘Nagenoeg de hele familie van mijn vader woont in de buurt van Madrid. Mijn zus ook. Het grootste deel van de familie van mijn moeder woont dan weer in de buurt van Lima. Een broer is uitgeweken naar de Verenigde Staten, hij woont in Florida. We zijn allemaal heel familiegericht en proberen elkaar op te zoeken wanneer het kan. Mijn vader was onlangs nog een week in Antwerpen.’
Achterstand
De échte Benavente hebben de Antwerpfans nog niet gezien. Dat heeft met COVID-19 te maken en met zijn peripetieën in 2020. Vorig seizoen leende zijn Egyptische ploeg Pyramids hem uit aan Nantes. Basisspeler was hij er nooit, maar tot december had hij een goed gevoel. Hij viel geregeld in, had zijn deel in het succes, de ploeg draaide lang mee in de subtop. Toen veranderde het: minder speeltijd, minder resultaat, afglijden in de stand. En dan was er Covid.
Benavente: ‘2020 werd voor mij zoals voor iedereen: complex. Begin maart beslisten ze om de competitie te stoppen. Je moest doortrainen tot juni, omdat we niet zeker wisten of de competitie nog zou hervatten, maar niet met de club. Iedereen ging naar huis met een individueel programma. Met een eigen fysiektrainer probeerde ik in vorm te blijven. Vrienden genoeg in Madrid om mee te voetballen, maar ik wilde het risico niet lopen om geblesseerd te raken.
‘Toen de beslissing om definitie te stoppen toch werd genomen, moest ik terug naar mijn Egyptische club, Pyramids, maar die hadden het seizoen nog niet afgewerkt. Ook zij waren gestopt, maar hadden wél hervat. Spelen mocht ik vanwege het reglement niet, dus bleef ik in Madrid verder trainen. Toen het in Egypte afgelopen was, hoorde ik dat ze pas in oktober met de voorbereiding op het nieuwe seizoen zouden beginnen. Toen stond ik voor de keuze: bij hen blijven, of in Europa een nieuwe ploeg zoeken. België leek me de beste oplossing. Ik kende de competitie en kende de mensen hier. Zo belandde ik bij Antwerp. Zonder voorbereiding. Fysiek gaat het nu elke dag beter, maar ik weet dat het nog veel beter kan.’
Pyramids is écht wel een goeie ploeg. Alles was er ook goed geregeld, absoluut top.’
Nieuw-Caïro
Zijn keuze, in januari 2019, om Charleroi te ruilen voor de Pyramids op het moment dat hij een van de beste voetballers van België was, vond iedereen vreemd.
Benavente: ‘Het was geen makkelijke beslissing, geef ik toe. Een economische, ja, maar niet alleen dat. Om je een idee te geven: de club speelde recent nog de finale van de Afrikaanse equivalent van de Europa League. Pyramids is echt wel een goeie ploeg in dat deel van de wereld. Het was niet alleen het geld dat speelde.’
Waarom trok hij niet naar een hogere competitie in Europa? ‘Ik had in januari geen opties. Tot, van de ene dag op de andere, het aanbod uit Egypte kwam. Wachten en het seizoen afmaken was een mogelijkheid, maar in het voetbal weet je nooit wat er kan gebeuren. Het kan snel veranderen. Het voetbal heeft geen geheugen. Je kan goed spelen van juli tot december, maar als je niet presteert van januari tot mei, ben je vergeten.’
Zette Charleroi druk? ‘Nee, het was míjn beslissing.’ In welke wereld kwam hij er terecht? ‘In een heel andere, maar tegelijk herkenbare. Bij de club was alles goed geregeld, absoluut top. Ik werd er goed ontvangen, heb nog steeds contact met ploegmaats, praat nog met de directie, Pyramids is echt een goeie club. Heel fysiek voetbal speelden ze, die jongens konden negentig minuten lopen. Ik denk dat het niveau van de competitie het beste in Afrika is.
‘De trainer was een Argentijn, veel mensen spraken Engels of Spaans, ik had twee ploegmaats uit Brazilië, eentje kwam van Ecuador, de hele medische groep was Braziliaans. Ik voelde me nooit alleen of uitgesloten. We leefden in nieuw-Caïro, in een luxecomplex, allemaal samen. Dicht bij twee commerciële centra, waar je wat kon winkelen, iets eten… De stad is groot en druk. Als je de piramides wil bezoeken, ben je wel een tijdje onderweg. Terrorisme? Je leeft in een beveiligde wereld, hé. De dreiging is er, maar de veiligheidsmaatregelen zijn zeer groot.’
Neen, geen kwaad woord uit zijn mond over de ploeg die hem nu voor de tweede keer uitleent. Eerst aan Nantes, nu aan Antwerp. De Egyptenaren zijn altijd tot onderhandelen bereid.
Geheugen
Twijfelt hij nu, na zijn ervaring bij Nantes, of hij wel een hoger niveau aankan? Was het een realitycheck? Benavente klinkt ontwijkend: ‘Ik kijk op dit moment niet verder dan Antwerp en de concurrentie hier om iets te tonen. Ik denk nu zeker niet aan alweer een volgende stap. Eerst het ritme weer oppakken.’
Maar wat hebben die twee jaar in zijn hoofd aangericht? Benavente lacht: ‘Waarom zou ik twijfelen? Wat ik vroeger heb bereikt, kan ik nu nog.’ Het voetbal heeft dus toch een geheugen! Zijn statistieken. Hij lacht en zwijgt.
Ampomah en Birger Verstraete kwamen terug uit Duitsland met geknakte verwachtingen. Is terugkeren een straf, een ontgoocheling of weer gelukkig worden in een wereld die je kent? Benavente: ‘Ik zie het zo. Die goal in Waregem, dat was de oude Benavente: draaien, schieten en scoren. Je keert in feite terug naar een toestand waarin je alles kent. Het is zoals wanneer je getrouwd bent of ergens samenwoont met een meisje, en dan plots voor een weekje terug thuis bij je ouders gaat wonen. Dat voelt ook direct goed aan. Je kent alles, dat gevoel van vroeger, toen je klein was, komt terug. Zo zie ik België. De taal, het voetbal, de tegenstanders, de mensen, … En als je je ergens op je gemak voelt, kan je voetbal snel terug zijn.’
Hij mag al eens slechter invallen, wij – de fans en de media – weten dat hij beter kan. Ons geheugen vertelt ons dat. Benavente: ‘Zo had ik het nog niet bekeken, maar je hebt gelijk. Ik beloof mijn best te doen om die stats van vroeger te herhalen. De omgeving leent er zich toe.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
