De Rode Duivels sluiten een geslaagde Amerikaanse campagne af met een ruime zege, dankzij goals van Mirallas, Fellaini en twee keer Benteke. Eens te meer blonk Kevin De Bruyne uit als aangever.
Ware het niet dat scheidsrechter Solis, uit Costa Rica, even in de fout ging en in de slotfase nog een strafschop tegen de Belgen floot, de zege van de Belgen in Cleveland was nog indrukwekkender geweest. Maar goed, de man erkende nog tijdens de wedstrijd tegenover de Belgen zijn fout – nadat de herhaling op het televisiescherm in het stadion verscheen, kon hij ook moeilijk anders… En een verschil maakte het amper, 2-4 staat nog mooi. Alleen voor Simon Mignolet was het balen. De hele avond geen bal gezien en toch twee tegengoals…
A touch of class stond er op de bus die de Belgen terugvoerde naar hun hotel. De naam van de busmaatschappij, geen eerbetoon. Al mocht het wel voor de fans. Aan de poort vonden de Amerikaanse soccerliefhebbers – met achttien miljoen zijn ze ondertussen, de voetballende Amerikanen – de naam van de bus goed gekozen. Het eigen team kreeg applaus toen het door de stadionpoort reed, de bus van de Belgen ook. Verdiend. De Rode Duivels zijn hot, overal, zelfs in de VS.
Het vriendschappelijk duel tegen de VS was niet top, het tempo kon gerust een stuk hoger, maar de Duivels haspelden in zwoele weersomstandigheden het sportieve orgelpunt van hun trip cool af. Professioneel. De foutjes in de verdediging van de Amerikanen straften ze droog af. Tactisch hadden de Belgen het voor de rust even moeilijk, toen de Amerikanen wat veel volk op het middenveld samen troepten en daar een overtal hadden, maar dat werd gecorrigeerd. Na de rust werd de gelijkmaker, die wat toevallig na een corner uit de lucht was komen vallen (en voor een duwfout afgekeurd had kunnen worden), weggevlakt met een gave collectieve prestatie. Dit team is sterk, scoort makkelijk en is tactisch flexibel. Wat rest, is finetunen.
De wedstrijd in de VS bracht de bevestiging van een paar zekerheden die we in de loop van het seizoen al kregen. Een: dat Romelu Lukaku, hoe sterk hij de voorbije maanden in de Premier League al presteerde, internationaal het nog iets moet afleggen tegen Christian Benteke. Dit zit in de flow van het scoren, voorlopig nog iets makkelijker dan Lukaku. Die speelde geen slechte wedstrijd, stond zelfs een tijdje met Benteke in de rug op het veld, en maakte alvast meer indruk dan op 6 februari na de rust tegen Slovakije. Hij kreeg er van de bondscoach een complimentje voor en glunderde. Maar als Marc Wilmots komende vrijdag tegen Servië voor één diepe spits kiest – en waarom zou hij zijn systeem veranderen? – dan staat Benteke alvast verder. Geen schande, tenslotte is de ene al 22 en de ander nog maar net 20.
Tweede vaststelling: het enorme belang van Kevin De Bruyne, bijna 22. Alweer goed voor twee assists en met een voet in nog een derde. Dit keer, in afwezigheid van Eden Hazard, vanaf links. Het maakt de Gentenaar niks uit, links, rechts, centraal… Overal rendeert hij. Zijn positie op de flank, tegen de lijn, maakt hem voor een flankverdediger, die soms naar binnen moet knijpen, moeilijk te beheersen. Doelgericht, loopvermogen, en na interlands waarin hij keer op keer bevestigt, minder weg te denken uit de ploeg dan andere grote namen. Klasse.
Derde vaststelling: in ‘afwezigheid’ van Dembélé (hij was er, maar voelde zich na een paar minuten al onwel en moest al snel wandelvoetbal spelen) en in afwezigheid (echt dan) van Chadli en Witsel, hebben we Belgen oplossingen achter de hand met Defour en Fellaini. In eerdere interlands speelde het gebrek aan ritme Defour nog parten (denk maar aan zijn rechtstreeks duel tegen Luka Modric tegen Kroatië), in de States lag het tempo lager en met een heerlijke assist onderstreepte hij zijn ambities. Defour zette zichzelf hier een paar dagen geleden onder druk, en dat is veelbelovend. Het scherpt de concurrentie centraal alleen maar aan. Iets wat ook Fellaini deed. Axel Witsel is gewaarschuwd, hij krijgt het niet cadeau. En een laatste vaststelling: voor een rol op het middenveld wordt niet meer in eerste instantie aan Jan Vertonghen gedacht, maar het gemak waarmee die zich zowel op links als centraal (na de blessure van Vermaelen) uit de slag trekt, is indrukwekkend. Klasse.
Uiteraard kan het allemaal nog beter, nog meer gecontroleerd, nog duidelijker. De animatie, de balcirculatie, het beheersen van het tempo, het hoog druk zetten voor de rust, zoals Vincent Kompany dat graag zou zien, en het wat lager erna, als de brandstoftank leeg raakt. Maar de 2-4, zeer volwassen, is mooi meegenomen, net zoals de ernst waarmee de laatste twee dagen werd getraind. Want dat valt op, als je van dichtbij die groep meemaakt. Tijdens dat uurtje tot anderhalf uur, wordt geen grap gemaakt, wordt niet gelachen, verslapt geen seconde de concentratie maar staan de gezichten op ernst en durven ze mekaar pijn doen. Letterlijk. Dit was geen bende op vakantie.
A touch of class. Allemaal met dat ene doel: Rio.
Peter ’t Kint
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier