Daniel Muñoz over zijn weg van Colombia naar KRC Genk: ‘Ik maakte mijn droom waar’

Ook al staat Daniel Muñoz wat in de schaduw van de Genkse aanval, die indrukwekkende cijfers kan voorleggen, toch is de Colombiaan een van de mannen van het seizoen bij Racing. Een gesprek met een back die blijft lopen, alsof hij verloren tijd in te halen heeft.

Eén blik op zijn identiteitskaart is genoeg om de paradox te zien. En om het bijzondere parcours te begrijpen van een speler die de laatst aangekomen maar met zijn 24 jaar toch de oudste is van de Colombianen van Genk. Daniel Muñoz gaat sindsdien alle uitdagingen aan met de haast en de hardnekkigheid van iemand die geen tijd te verliezen heeft.

Nochtans stond de deur van Europa al eerder voor hem open, toen een makelaar hem van Friuli naar de buitenwijken van Madrid sleepte en hem een premature droom voorspiegelde op het Oude Continent. Iets meer dan vier jaar later stak de Colombiaan dan toch goed en wel de Atlantische Oceaan over, maar dit keer door de grote poort.

In volle pandemie nam hij een vliegtuig dat de meeste Colombiaanse kampioenen vervoerde, uit verschillende sporten. Zo landde hij in Europa samen met onder meer de wielrenners Nairo Quintana en Egan Bernal. De Cafetero zoekt nu zijn weg in Limburg. Eerst ging dat moeizaam, maar met geduld haalde hij de concurrentie in. Dankzij veel regelmaat en een ijzeren wil klimt Muñoz stilaan naar de top.

Toch neemt hij af en toe een pauze. Bijvoorbeeld om vragen te beantwoorden over zijn merkwaardig parcours: hij vermeed de valkuilen van Medellín, droeg de aanvoerdersband van een ploeg die hij doorgaans vanop de tribunes aanmoedigde en verwezenlijkte het eerste deel van zijn Europese droom. Hij haalt herinneringen op aan het verleden, maar richt de blik vooruit, naar een horizon waarvan hij nog veel verwacht.

Men zou denken dat je voor het eerst in Europa was toen je naar Genk kwam, maar dat is niet zo, toch? Het voetbal voerde je al eerder over de oceaan.

Daniel Muñoz: ‘Ik was enkele jaren geleden al in Europa, toen ik bij verschillende clubs testen heb afgelegd. Eerst in Italië, bij Udinese. Nadien in Spanje, bij Rayo Majadahonda ( een derdeklasser ten noordwesten van Madrid, nvdr). In geen van beide slaagde ik, ik kwam destijds nog wat kracht tekort. Terugkeren naar Colombia was niet gemakkelijk. Het was alsof een droom in rook opging. Maar ergens deed het me ook inzien dat ik nog harder moest werken als ik er wou geraken.’

Door die mislukking kreeg je wel de kans om het shirt te dragen van je lievelingsclub. Wat betekent Atlético Nacional voor jou?

Muñoz: ‘In mijn familie supportert iedereen voor Nacional. Niemand is er hincha van Medellín ( Deportivo Independiente Medellín, de andere grote club uit de hoofdstad, nvdr). Ik ben vaak genoeg naar wedstrijden gaan kijken in de tribunes van het Atanasio Girardotstadion. Ik was echt een hevige supporter. Ik heb zelfs enkele keren een wedstrijd op verplaatsing bijgewoond. Enfin, een keer of twee, drie.

‘Naast mijn leven als hincha had ik namelijk ook mijn dromen om voetballer te worden, dus was het voor mij niet altijd gemakkelijk om naar steden aan de andere kant van het land te trekken. Maar telkens het mogelijk was, deed ik het.’

Zat je in het stadion in 2016, bij de finale van de Copa Libertadores?

Muñoz: ‘Jammer genoeg niet. Er is die dag eigenlijk iets bovennatuurlijks gebeurd. Ik werd gebeld door de coach van Aguilas Doradas, die me zei dat ik me moest aanmelden voor een test met de eerste ploeg op de dag na die finale. Hij wilde me zien spelen en voor mij was het een kans om door te breken in het voetbal. Dus dacht ik: als ik naar die match ga kijken en we winnen de finale, dan gaat dat een geweldig feest worden en dan geraak ik nooit meer thuis. Dus ofwel ging ik erheen, ofwel keek ik thuis op tv naar de match en ging ik direct na affluiten slapen. Ik heb voor die tweede optie gekozen.’

Het was vast niet gemakkelijk om in te slapen na die overwinning…

Muñoz: ‘Zeker niet! ( lacht) Medellín stond op zijn kop. Mijn vrienden belden me om mee met hen te gaan vieren, er was overal vuurwerk… Maar achteraf bekeken was het de juiste keuze. Ik ben de dag erop naar Aguilas Doradas gegaan en daar is alles begonnen. De training verliep goed, ik heb nadien nog aan enkele sessies meegedaan en daarna kreeg ik een contract aangeboden.’

Van de tribune naar het veld

Uiteindelijk heb je die gemiste afspraak met je club nog kunnen goedmaken, aangezien ze je enkele jaren nadien contacteerden om je bij hen aan te sluiten. Hoe voelt dat, gebeld te worden door de club van je hart?

Muñoz: ‘Van zodra we begonnen te praten met de grote baas van de club, bleef ik maar zeggen dat ik me al in hun shirt zag spelen en dat ik daar alles wilde voor doen. Ik wilde een stap hogerop zetten en ik kreeg de kans om dat te doen bij de club van mijn dromen.

‘Op de dagen van de onderhandelingen sliep ik niet, ik was zo zenuwachtig. Eenmaal ik getekend had, vertelde ik het aan mijn familie, aan mijn vrienden… We hebben gehuild en nadien hebben we gedanst. ( lacht) De nacht erop heb ik ook niet geslapen, ik leefde al in mijn droom. Van de tribune naar het veld verhuizen, van de ploeg aanmoedigen naar er deel van uitmaken, dat is onbetaalbaar!’

Woonde je toen in Medellín?

Muñoz: ‘Ja, in een wijk in het noorden van de stad, die Bello heet.’

Wanneer wij aan Medellín denken…

Muñoz: ‘ Pablo Escobar! Dat is een klassieker in het buitenland! ( lacht) Als ik zeg dat ik uit Medellín kom, is het eerste wat ze me antwoorden: ha, Pablo Escobar! Maar vandaag de dag is het een erg avant-gardistische stad, die de moeite waard is om te bezoeken vanwege de vele innovaties. Er groeien nu nieuwe legenden op: voetbalsterren, beroemde zangers… Het is een beetje een stad van artiesten geworden in feite.’

Met toch nog enkele moeilijke wijken?

Muñoz: ‘Natuurlijk, er zijn barrios waar het niet zo rustig is. het is een stad waar je als kind heel wat hindernissen moet overwinnen om je droom waar te maken. Ik was gewoon een jongetje dat van voetbal hield en ik ben nooit van mijn pad afgeweken, ik ben nooit een verkeerde weg ingeslagen. Maar ik heb heel wat mensen gezien, vrienden soms, die de weg van de drugs en de criminaliteit op gingen.’

Is het moeilijk om aan de groepsdruk te weerstaan?

Muñoz: ‘Ik kan niet zeggen dat ik daar echt aandacht voor had. Eerder wat nieuwsgierigheid af en toe, naar wat ze gingen uitspoken. Maar me concentreren op het voetbal heeft me altijd geholpen om daarvan weg te blijven. Mijn familie heeft me daar ook in gesteund. Mijn ouders, mijn grootouders, mijn tante: iedereen herinnerde me er voortdurend aan dat ik op het rechte pad moest blijven. Voetballen en studeren. Op school was ik niet de meest gedisciplineerde leerling, maar ik haalde altijd goeie punten. Ik denk dat die toewijding me ook geholpen heeft. Ik denk dat in het leven alles gebeurt met een reden.’

Geniale gek

Bij Nacional kruiste je het pad van coach Juan Carlos Osorio, die op het recentste WK indruk maakte met Mexico. Was het een uitgelezen kans om met zo’n trainer samen te werken?

Muñoz: ‘Toen ik zijn trainingsmethodes begon te kennen, besefte ik dat het een gek was, maar een geniale gek. Want hij had er altijd een bedoeling mee. Hij heeft me laten rijpen als prof. Onder hem heb ik in enkele maanden reuzenstappen gezet. Het is hij, El Profe, die me heeft doen inzien dat ik international zou kunnen worden, dat ik snel vooruitging en dat ik een kans zou krijgen in Europa.’

Hij stelde je zowat op elke positie op.

Muñoz: ( lacht) ‘De enige positie waar ik niet gespeeld heb, moet die van doelman geweest zijn. maar achteraf bekeken heeft dat me geholpen. Toen ik in het begin bij Genk als middenvelder moest spelen, was ik daar goed op voorbereid. Ik kan mijn ploeg op eender welke positie iets bijbrengen.’

Waarop legde Osorio de nadruk om je beter te maken?

Muñoz: ‘Vooral op het nemen van beslissingen. Dat was het eerste waar hij naar keek bij een speler. Het spel kunnen lezen, begrijpen waar en wanneer je je moet verplaatsen… Als je altijd op dezelfde positie speelt, zijn er maar twee of drie bewegingen die je beheerst, twee of drie passinglijnen. Als het spel je dan eens naar de andere kant van het veld leidt, ben je verloren en weet je niet wat te doen. Met El Profe werkten we altijd op wedstrijdsituaties. Op die manier hielp hij me vooruitgang te maken.’

Na enkele weken gaf hij je zelfs al de aanvoerdersband.

Muñoz: ‘Op een dag stond geen van de twee gebruikelijke aanvoerders in de basis en de coach kwam me zeggen dat ik de armband zou dragen. Maar onze keeper had het WK gespeeld en we hadden spelers met veel meer ervaring dan ik… Ik kon die niet aanvaarden. Maar de coach zei dat hij beslist had en dat ik het zou worden.

‘Ik was niet op mijn gemak, want ik vroeg me af wat de mensen zouden zeggen. Ik wilde geen problemen krijgen. Toen ik het veld op kwam, stond de man die normaal gezien kapitein was op van de bank en hij zei me dat ik rustig moest blijven omdat ik alles had om een leider te zijn. Mettertijd ben ik rustiger en rijper geworden en de coach zei me dat ik de band ging behouden.’

Nog zo’n teken van gecontroleerde gekte van Osorio…

Muñoz: ‘Ja, inderdaad. Zelfs ik begreep het niet goed, maar hij was zeker van wat hij deed. Uiteindelijk maakte ik mijn droom waar. Ik ben tevreden over het parcours van mijn korte carrière tot nu toe, want ik denk dat ik op een vrij late leeftijd gedebuteerd ben. Je kunt zeggen dat ik al 24 ben, maar ook dat ik vier jaar na mijn profdebuut al naar Europa ben gegaan.’

Hulp van Joakim

Pas op je twintigste debuteren als prof, dat is toch heel ongewoon in het hedendaagse voetbal, niet?

Muñoz: ‘Ik denk dat een doorsneespeler van twintig jaar tegenwoordig al vijftig tot honderd matchen gespeeld heeft. Toen ik bij Nacional kwam, was het mijn bedoeling om al die spelers in te halen die een voorsprong op mij hadden genomen. Ik heb me voorgehouden dat ik een atleet van een hoog niveau moest worden om het beste uit mijn carrière te halen. Ik heb altijd van het Engelse voetbal gehouden en om daar gelijke tred te kunnen houden met de flankspeler van de tegenstander, moet je wat afstand kunnen afleggen. Het is mijn doel om naar een van de grote Europese competities te gaan en door naar België te komen heb ik al een eerste stap gezet.’

Is Genk, met de reputatie die de club heeft, de ideale springplank?

Muñoz: ‘Het verleden van de club is duidelijk een sterk punt. Momenteel zijn er wel een vijftiental spelers die bij Genk gezeten hebben, aan het werk in Europese topcompetities. Ik wist dat als ik naar hier zou komen, twee goeie seizoenen spelen, een trofee winnen en me op het Europese toneel zou kunnen tonen, ik dan interesse zou kunnen wekken uit een grote competitie. Dat heeft me allemaal geholpen bij de keuzes die ik gemaakt heb. In Colombia zeiden velen me dat ik de capaciteit had om meteen naar een club als Porto te gaan, maar als je wat informatie inwint over Genk, de technische fiche van de club bekijkt en de namen ziet van de spelers die hier gepasseerd zijn, dan weet je het wel.’

Hoe hebben ze je overtuigd?

Muñoz: ‘In het begin aarzelde ik, omdat ik de club nog niet goed kende. Ik vroeg me af of dat de plaats was waar ik naartoe wilde. Ik heb dat geanalyseerd, met mijn familie gesproken en vooral ook met mijn vrouw, want als zij neen gezegd had, dan zou ik niet gekomen zijn. ik heb informatie ingewonnen bij Carlos en Lucu ( Cuesta en Lucumí, nvdr) over de club en de stad en foto’s van de stad getoond aan mijn vrouw. Uiteindelijk zei ze dat als ik wilde gaan, ze me zou volgen. Toen heb ik de beslissing genomen. Mijn vrouw en mijn zoontje zijn twee maanden na mij overgekomen. Dat hielp om de winter te verdragen, want de koude was echt heel erg.’

Je werd voorgesteld als rechtsachter, maar uiteindelijk bleef Joakim Maehle enkele maanden langer dan voorzien…

Muñoz: ‘Toen de club met mij over de transfer sprak, kreeg ik te horen dat de vaste rechtsback niet lang meer zou blijven en dat zijn vertrek eigenlijk al in kannen en kruiken was. Uiteindelijk is dat niet gegaan zoals voorzien, maar ik heb me toch een plek in het elftal weten te bemachtigen. Eerst op het middenveld, nadien in de driemansverdediging. Ik ben kalm gebleven, omdat ik wist dat ik op een gegeven moment wel mijn kans zou krijgen op mijn natuurlijke positie en dat ik klaar moest zijn om te tonen wat ik daar in mijn mars had. En Joakim heeft me erg geholpen, we hadden een goeie relatie.’

Met Carlos Cuesta, Gerardo Arteaga en Jhon Lucumí hebben jullie een volledig Spaanstalige verdediging. Heb je Maarten Vandevoordt ook al Spaans geleerd?

Muñoz: ( lacht) ‘Ja, dat hebben we echt al gedaan! Alleen de basiswoorden: izquierda, derecha, atrás ou presión. Dat stelt allemaal niet veel voor, maar in vergelijking met right of left win je toch enkele tienden van een seconde en daar kan het soms op aankomen.’