Wanneer is het over tussen een club en een trainer? Afgelopen zondag werd Mark van Bommel na vier maanden ontslagen bij VfL Wolfsburg, de club waar vier Belgen onder contract staan. Manager Jörg Schmadtke zei dat er te veel scheidende en te weinig verbindende factoren waren om nog door te gaan. Terwijl de ontgoochelde Van Bommel beweerde ervan overtuigd te zijn dat hij samen met de spelers nog uit deze crisis (vier opeenvolgende nederlagen) zou komen.
Zo is het altijd: trainers vinden bij een noodgedwongen vertrek dat hen geen enkele schuld treft. Zo zal Mbaye Leye na zijn ontslag bij Standard ongetwijfeld thuis zitten kniezen, al blijven de Rouches ook onder Luka Elsner een ploeg zonder ziel, zoals zaterdag op Cercle Brugge vooral in een ontluisterende tweede helft bleek. En onbegrip zal er zeker bij Enzo Scifo zijn nadat hij bij Excel Mouscron moest opstappen. Als trainers roepen dat voetballers geen zelfkritiek hebben, dan geldt dat dikwijls voor hen ook.
Zijn er nog verbindende factoren tussen KRC Genk en John van den Brom? Na de 0-3-nederlaag tegen KAA Gent zal de situatie rond de Nederlandse trainer uitvoerig worden besproken. Het valt op dat Van den Brom een ploeg die met zichzelf in de knoop ligt niet kan rechttrekken. Maar de crisis bij KRC Genk is niet alleen zijn schuld. Er zit weinig vertrouwen en drive in de ploeg, ook al werd er in de eerste helft nog behoorlijk gevoetbald. Na de rust zakte het in elkaar.
Van den Brom is een trainer die altijd naar attractief voetbal streeft. Hij geeft spelers een goed gevoel en neemt hen ook in bescherming. In zelfbeklag vervalt hij nooit. Na de nederlaag tegen de Buffalo’s zei Van den Brom dat je je moet afvragen of je samen met de groep nog in staat bent het tij te doen keren. De vraag stellen is ze ook beantwoorden.
Het grillige spel van KRC Genk past in deze competitie vol bruuske schommelingen. Club Brugge speelde op Antwerp voor de vijfde keer dit seizoen gelijk, nadat het vijf dagen eerder tegen Manchester City op een pijnlijke manier met zijn grenzen werd geconfronteerd. Zelden in zijn geschiedenis moet blauw-zwart zoveel achter de bal hebben gelopen als in die match. Dit Club moet in eigen land normaal hoog boven de concurrentie zweven, maar vooralsnog blijkt daar in de competitie weinig van. Het scoorde zelfs minder dan Eupen en Sporting Charleroi.
Ook dat past in dit merkwaardig kampioenschap. Zoals er zoveel andere vaststellingen zijn. Anderlecht werd vaak bekritiseerd voor een gebrek aan stabiliteit en ondermaats spel, maar het staat wel op amper drie punten van Club Brugge. KAA Gent leek op een gegeven moment in een crisis te belanden, maar de kloof met een ticket voor play-off 1 bedraagt slechts drie punten, en het spel van de Buffalo’s wordt steeds beter. Zondagavond neemt de ploeg het op tegen Union.
De promovendus is de enige constante in dit kampioenschap. Dat Union, dat met een hecht blok altijd probeert te opereren, op kop staat, is een goeie zaak voor ons voetbal. De club bouwt grotendeels op de automatismen van vorig seizoen en toont dat sportieve stabiliteit loont. Tot overmoed leidt dat niet. Trainer Felice Mazzu blijft spreken van een groeiproces.
Union is, ook al door zijn traditie, een verrijking voor 1A. Thuiswedstrijden blijven er een aparte belevenis. Het stadion ligt in een volkswijk waarin je constant een echte voetbalsfeer en een authentieke beleving snuift. Zo hoort het te zijn. En het steekt schril af tegen de onvrede van supporters die langzamerhand tot een kwaal dreigt uit te groeien. Zelfs in het anders zo rustige Eupen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
