De balans van de Jupiler Pro League, deel 2: is Philippe Clement nu een optie voor Antwerp?

Volgend weekend eindigt de reguliere competitie. Vrijwel alle beslissingen zijn gevallen. Sport/Voetbalmagazine maakt drie dagen lang bij de achttien clubs in willekeurige volgorde een eerste balans op. Zijn de voor het seizoen geformuleerd verwachtingen uitgekomen? Vandaag: deel 2.

Antwerp

Een jaar na de komst van Ivan Leko en zonder Frankie Vercauteren, die even voor redder in nood kwam spelen, bereidde Antwerp zich voor op een nieuw tijdperk. Met de komst van Brian Priske zou de dynamiek moeten veranderen. De Deen moest een 4-3-2-1 voorbereiden die werd opgefleurd door de miljoenen die voorzitter Paul Ghysens in de transfermarkt pompte. Antwerp haalt play-off 1 maar het voetbal was bij momenten niet om aan te zien. Geen doelman die meer ballen diende te pakken dan Jean Butez. Dat de Fransman de beste speler is van het seizoen is veelzeggend. Met 22 doelpunten, 40 procent van de productie, deed Michael Frey wat van hem werd verlangd, maar op hetzelfde moment was de aanwezigheid van de Zwitser ook een zwakte: er kan met hem amper gecombineerd worden. Straks staat de Great Old nog maar eens voor een nieuwe begin. Antwerpen is een swingende metropool en zo moet ook het voetbal zijn. Is er dan nog plaats voor Brian Priske? En zou het kunnen dat Philippe Clement voor volgend seizoen een optie is?

Anderlecht

Het kan op KV Kortrijk natuurlijk nog verkeerd lopen, maar normaal plaatst Anderlecht zich voor play-off 1. Het was dit seizoen de bedoeling om de terugkeer naar de top voort te zetten, zonder aan de titel te denken. Ook nu was het voor paars-wit een campagne van vallen en opstaan, van schuiven en opnieuw puzzelen. Er waren goeie periodes, maar vervolgens stokte het spel weer en werd er stereotiep gevoetbald. Dan tikte Anderlecht bijvoorbeeld in een uitwedstrijd op Eupen de bal rond om een 1-1-gelijkspel uit de brand te slepen. Of moest Vincent Kompany voor de zoveelste keer zeggen dat de spelers meer moeten brengen. De laksheid waarvan Anderlecht bij momenten blijk geeft, zit ingebakken in de ziel van de club. Vooral daaraan moet gewerkt worden. Naar Belgisch normen beschikt Anderlecht nog altijd over een rijk gestoffeerde kern. Die moet volgend seizoen nog een stap hoger kunnen zetten. Met een realistische trainer die intussen zijn romantische denkbeelden overboord gooide. En al dan niet met een Europees ticket.

STVV

Ageren en niet reageren. Dat is het credo waarmee de nieuwe trainer Bernd Hollerbach bij STVV binnenstapte. Terwijl hij voor een schier onmogelijke opdracht leek te staan: beter doen dan de vijftiende plaats van het seizoen daarvoor. Maar Hollerbach stoomde de spelers fysiek klaar om het veeleisende voetbal dat hij vraagt te kunnen uitvoeren. Hij wist heel goed welke weg hij wilde inslaan. STVV speelde goed georganiseerd en snel vooruit. Zonder de Japanse spits Yuma Suzuki, die de bal bij voorkeur in de voeten aangespeeld krijgt, nam de variatie in het spel toe. Met een sterke Christian Brüls als vormgever groeide STVV uit tot een blok waarin eigenlijk iedereen inwisselbaar was. Zo drukte de blessure van Steve De Ridder, die altijd vooropgaat in de strijd, absoluut niet op het rendement. De ploeg bleef draaien. En heeft nu zelfs nog een kans op play-off 2. Maar dan moet KRC Genk punten laten liggen op Seraing en dient Sint-Truiden thuis te winnen tegen Standard.

Cercle Brugge

Cercle verloor in het tussenseizoen een pak kwaliteit en moest met een totaal nieuwe defensie aan de competitie beginnen. Er werd gesproken over een rustig seizoen en een plaats in de middenmoot, maar de buitenwereld had daar de nodige vragen bij. Groen-zwart begon slecht en trainer Yves Vanderhaeghe werd eind november bedankt. Niemand bleek de nieuwe Oostenrijkse coach Dominik Thalhammer te kennen, maar die installeerde een totaal andere manier van voetballen en oogstte meteen succes. Hoog pressen was de opdracht en de spelers van Cercle pikten het, gesterkt door twee opeenvolgende overwinningen, verbazend snel op. Zo klom de ploeg uiteindelijk vanuit het degradatiemoeras naar de middenmoot en kwam nog dicht bij een ticket voor de Europe play-offs. Geen (nieuwe) trainer die dit seizoen zo zijn stempel op een vereniging drukte als Thalhammer.

OH Leuven

Er waren negentien spelers vertrokken, trainer Marc Brys moest als het ware herbeginnen. Vooral het verlies van topschutter Thomas Henry leek een probleem, zijn verstandhouding met zijn landgenoot Xavier Mercier was pure magie. OH Leuven kende een teleurstellend seizoen waarin het nooit aanspraak kon maken op een rol bovenaan in het klassement. Het was vaak zwoegen om aan kansen te geraken. Brys kon dankzij zijn stokpaardjes – fysieke paraatheid, standaardsituaties en een goede organisatie – nog wel resultaten sprokkelen, maar door een gebrek aan stootkracht bleef het al te vaak steken op draws: elf in totaal, het meeste van alle eersteklassers. De vormcurve van de spelers was bovendien te wisselvallig. De enige die een heel seizoen op een (heel) hoog niveau presteerde was draaischijf Mercier. Het was onvoldoende voor een plek bij de eerste acht.

Standard

De transferperiode beroofde de Rouches van steunpilaren als Zinho Vanheusden en Michel-Angel Balikwisha en zo was het heel duidelijk dat het voor de nieuwe hoofdtrainer Mbaye Leye heel moeilijk zou zijn om de ruggengraad van de ploeg te stabiliseren. Iedereen bereidde zich voor op een moeilijk seizoen en dat zou er uiteindelijk ook komen. Leye probeerde het vuur aan te wakkeren, maar de vonk sloeg niet echt over. Dat verbeterde niet toen Luka Elsner hem opvolgde. Integendeel zelfs. Extra-sportieve problemen achtervolgden de club. De Rouches hebben met 32 doelpunten samen met KV Oostende de op één na slechtste aanvalslijn, alleen Seraing produceerde nog minder. Een troosteloze dertiende plaats is het gevolg. Het is nu na de overname en de wissels binnen het bestuur echt wachten op een nieuwe start.